JUST BROS.

sf.

danxhoon

พักหลังนี้ อง ซองอูใช้เวลาส่วนใหญ่ไปกับการครุ่นคิดถึงสิ่งบางสิ่ง

‘ใครจะไปก็ไปกันสิวะ เลิกชวนสักที    รำคาญ’

‘พวกมึงพูดอะไรกันเสียงงุ้งงิ้ง  ฟังแล้วปวดจิต เขยิบไปนั่งไกลๆกูไป’

สิ่งนี้

“พวกมึงสองคนจะเลิกเล่นได้ยัง   มีเวลามากก็เอาไปทำอย่างอื่นซะ ไอ้อง …จีฮุน’

‘ไอ้เวรนี่หนิ กูพี่มึงนะ......  พักนี้มึงเปรี้ยวเหลือเกินไอ้แดน’

‘เป็นพี่ก็หัดทำตัวให้น้องเคารพมั่งสิวะ   เอะอะเอาแต่เสียงดัง  วันๆเอาแต่เล่นตลก พ่อแม่มึงจ้างมาเล่นตลกคาเฟ่เหรอ’

และสิ่งนี้.. เป็นต้น

 .

.

“พี่องไปถามพี่แดนเรื่องเย็นนี้ให้หน่อยได้ไหม   ผมไม่กล้าเป็นคนไปชวนเอง” เสียงเด็กหนุ่มวัยกำลังโตสะกิดเรียกเขาให้ตื่นจากภวังค์          พัคจีฮุนปรายตามองร่างที่กำลังอ่านหนังสือการ์ตูนบนม้านั่งสีน้ำตาลอยู่ไม่ไกลอย่างไม่สบอารมณ์นัก

“กลัวมันเหรอ”

“อย่างผมเนี่ยนะ กลัวพี่ดะ--”

“พวกมึงสองคนยืนคุยอะไรกัน”  ไม่ทันสิ้นเสียงของหนุ่มน้อย    เสียงเรียบก็ตะโกนเข้าสู่โสตประสาทของชายทั้งสอง ซองอูถอนหายใจดังเฮือกก่อนอ้าปากกว้างเพื่อพูดว่าคำว่า‘เสือก’ ไม่ออกเสียง

“นั่งทำไรอยู่อะ”  จีฮุนเอ่ยถามก่อนเมื่อทั้งเขาและรุ่นพี่ซองอูนั่งลงตรงข้ามร่างสูง

 “ถามทำไม    ไม่เห็นเหรอว่ากำลังทำไรอยู่” ปากว่า แต่สองตากำลังจ้องมองลายเส้นขาวดำอย่างขะมักเขม้นพร้อมติดพิรุธ

“ไอ้แดน กูมีเรื่องอยากคุยกับมึง” ซองอูค่อยๆใช้นิ้วดันหนังสือการ์ตูนออก         ไม่ผิดคาดที่แดเนียลจะเงยหน้าขึ้นมามองอย่างไม่พอใจ  ไม่ว่าเห็นอะไรที่เป็นซองอูพักนี้เขาดูรำคาญใจมากเป็นพิเศษท่าทางยักคิ้วลิ่วตา เสียงกวนๆแบบนั้น ทำให้แดเนียลอยากลองเอากำปั้นไปสัมผัสใบหน้าเขาสักสองสามทีทั้งๆที่ก่อนหน้านี้ทั้งคู่ซี้ปึ๊กรักกันมากขนาดไหน

ใช่แล้วล่ะ มันเริ่มเปลี่ยนไปนานแล้ว ตั้งแต่ที่…

“มึงมีปัญหาไรกับการที่กูมารู้จักจีฮุนป่ะ”

“มึงมีปัญหาเรื่องเรียน เรื่องเงิน เรื่องเกม  เรื่องหมาแมวอะไรมึงบอกกูได้นะ กูคบมึงมาตั้งหลายปีแล้วนะเว้ย ไม่เคยเห็นมึงเหวี่ยงอย่างนี้” 

“กู-ไม่-ได้-เป็น-อะ-ไร-เว้ย!”  คังแดเนียลตอบชัดถ้อยชัดคำ เขาหยิบหนังสือการ์ตูนทั้งหลายมาจัดระเบียบเป็นตั้ง  ไม่รู้ว่าทำเพื่อแก้เก้อหรือไม่   ซองอูยิ่งทำหน้าฉงนใจ แต่แล้วจีฮุนก็ดึงร่างของซองอูมาแนบชิดเพื่อกระซิบข้างหูบอกอะไรบางอย่าง

“พูดเหี้ยอะไรกันสองคนอีกอะ?”  เสียงห้วนพูดจบพร้อมกับเสียงกระทบของกองหนังสือดังปัง

“เมื่อก่อนมึงไม่หยาบคายขนาดนี้นะแดน”

“แบบนี้อะ… ชัดเลย” จีฮุนพูด ขำคิกคักกับซองอูถึงเรื่องที่เขาสองคนรู้กัน

“จีฮุน!”

“อะไรเล่า! เสียงดังทำไม หนวกหู” จีฮุนหยิบหนังสือเล่มหนึ่งขึ้นมาตบศีรษะแดเนียลเบาๆ

“เป็นเพราะช่วงนี้มึงไม่ค่อยได้ดูหนังโป๊ใช่มั้ยคุณแดน?”

            ทั้งสามเงียบไม่มีใครพูดอะไร   จนกระทั่งแดเนียลชักสีหน้าไม่พอใจ ลุกขึ้นยืนล่กๆพร้อมโกยกองหนังสือทั้งหมดใส่กระเป๋าเป้ใบใหญ่   “กูไม่คุยกับพวกมึงแล้ว”

            “มาที่นี่น่ะมีอะไรจีฮุน” ร่างสูงถาม

            “ไหนบอกไม่คุยกับพวกกูไง”

            “สัด..”

          “ผมมาหาพี่ไง”  

“คุณแดน เย็นนี้ว่างปะ

            ……พอดีผมจะชวนไป---”

            “ไม่ไป”   แดเนียลตัดบท พร้อมสะพายเป้บนหลังเดินจากไปโดยไม่หันมามองคนสนิททั้งสองคนที่นั่งอึ้งกิมกี่อยู่ที่เดิมแม้แต่น้อย

            “ไอ้พี่แดนทำไมใจร้ายงี้วะ คนยังพูดไม่จบเลย ดูแม่งดิ” จีฮุนชี้นิ้วตามคนที่เดินเอ้อระเหยไปแล้ว ซองอูนั่งเท้าคางงุนงงกับพฤติกรรมอันแปลกไปอีกประการของรุ่นน้องคนสนิท

            “งั้นเย็นนี้จีฮุนไปกับพี่แล้วกัน         ช่างมันเหอะ  ไอ้นี่มันโง่”

            -

            “โธ่เว้ย!”  คัง แดเนียลยืนหมุนไปหมุนมาอยู่หน้ากระจก         เขากลับหอของตนมาได้สักพัก    สิ่งที่ร่างสูงทำตลอดสิบนาทีที่ผ่านมาคือพยายามผูกเนคไทไม่ให้เป็นก้อนโง่ๆที่จุกอยู่ตรงคอ  แต่ดูเหมือนจะคว้าน้ำเหลว แถมแขนเสื้อสูทตัวนอกก็ยาวผิดปกติอีกต่างหาก เขาทุบหัวตัวเองสองสามทีที่ประมาทเลินเล่อไปตอนวัดตัว

            “จะไหวเหรอวะ” 

            เขาถอนหายใจเฮือกยาว    แผ่นหลังกว้างล้มลงไปกระทบเตียงผืนนุ่ม แดเนียลยกมือถือที่สั่นแจ้งเตือนขึ้นมาดู   สิ่งที่อง ซองอูส่งมาคือภาพเซลฟี่ระหว่างเขากับพัค จีฮุนกำลังทานไอศกรีมซันเดย์กันอย่างเอร็ดอร่อย

          จะยั่วโมโหกันเหรอวะไอ้พี่ซองอู

            เพราะเขาเองแท้ๆจีฮุนถึงตัวติดกับซองอูขนาดนี้

            ย้อนกลับไปเมื่อสองเดือนก่อน    แดเนียลกลายเป็นพี่เลี้ยงจำเป็นของจีฮุน รุ่นน้องคนสนิทร่วมโรงเรียน                   เขาพาเด็กหนุ่มไปหาหนังสือเพื่อใช้ประกอบรายงานชีววิทยาที่มหาวิทยาลัย       วันนั้นเป็นวันที่ซองอูมีเวรทำงานในห้องสมุดเพื่อชดใช้ทุนพอดีจึงได้รู้จักกันโดยปริยาย

            แต่ไม่เพียงเท่านั้น            ทั้งคู่ยิ่งสนิทสนมกันมากขึ้นตั้งแต่ครั้งแรกที่ซองอูไปส่งเด็กหนุ่มที่บ้านเพราะดันเป็นทางเดียวกัน     จากที่จีฮุนแวะเวียนมาที่คณะเพื่อเยี่ยมแดเนียล  เขายิ่งมาบ่อยขึ้นไม่เว้นวันจนผิดปกติ คุณแดนผู้น้อยใจจึงอดคิดไปเองไม่ได้ว่าแท้จริงแล้วรุ่นน้องของเขาแค่อยากมาพบหน้าอง ซองอูเท่านั้นเอง  และอาการกระฟัดกระเฟียดไม่มีสาเหตุของเขาจึงทวีความรุนแรงมากขึ้นทุกทีอย่างที่เห็น……

            ‘ong: มึงอยู่หอแล้วเหรอวะ วันนี้ไอติมลดราคานะ ไอ้เบื๊อก’

          จะให้อยู่เป็นก้างขวางคอเหรอวะ…..

            ‘dan: ไม่ต้องทักมาละจะนอน’

          เดี๋ยวนะ   ตอนนี้จีฮุนมีเรียนพิเศษไม่ใช่เหรอวะ แล้วทำไมยังตะแล๊ดแต๊ดแต๋กับมันอยู่อีก

            ‘ong: มึง  กูรู้แล้วนะ  ที่มึงหงุดหงิดมึงเป็นอะไร’

          สาระแน

            ‘dan: กูทำไมอีก’

            ‘ong: เพราะว่ามึงกำลังมีความรักใช่มะ  สัดดดดด แน่ๆเลย’

             กูไม่ได้มีความรักเว้ย

          กูหงุดหงิดที่จีฮุนไปอยู่กับมึงต่างหาก   กูเกลียดหน้ามึงเวลาน้องมันร้องถามหามึง   กูสมควรเป็นพี่คนเดียวของน้องมันไม่ใช่เหรอวะ กูอยากให้น้องประทับใจกูมากเป็นพิเศษ มึงเข้าใจมั้ย ไอโง่

            ‘dan: เปล่า   อย่าเพ้อเจ้อ’

            ‘ong: เออๆไม่กวนตีนละ แต่เย็นนี้มึงจะไปไหน อยากออกไปข้างนอกปะ’

            ‘dan: ไม่อยากไปไหนทั้งนั้น   จะนอน’

            ‘ong:……………..’

            ‘ong: อือ  กูไม่เซ้าซี้มึงแล้วก็ได้’

            ‘ong: งั้นเย็นนี้กูไปงานพรอมกับจีฮุนที่โรงเรียนแล้วกันนะ’

            ไม่ได้มีความรักแต่ทำไมเจ็บจังวะ

            ‘dan: มึงไปไม่ได้’

 ‘ong: ทำไมกูจะไปไม่ได้’

            ‘dan: …………………………………….’

             ‘dan: เพราะมึงไม่มีสูท’

            ‘ong: พ่อกูมี’

            ‘dan: ก็แล้วแต่มึงละกัน’

            ‘dan: ฝากดูแลน้องด้วยนะ’

            ‘dan: อย่าให้กูรู้ว่ามึงพาน้องโดดเรียนพิเศษแบบวันนี้อีกอะกูฆ่ามึงแน่ ไอ้พี่ซองอู’

            ‘ong: อะไรของมึงวะ’

            แดเนียลเขวี้ยงโทรศัพท์มือถือไปที่หัวเตียง   เขากระชากเนคไทที่อึดอัดอยู่ตรงคอออกไป      สูทที่เขาอุตส่าห์ไปตัดมาอย่างเงียบๆวันนี้คงไม่ได้ใช้มัน นึกแล้วชายหนุ่มอดเศร้าไม่ได้อย่างประหลาดเพราะเขารู้จักจีฮุนตั้งแต่สมัยเพิ่งเข้าเรียนที่นี่   เขาจำได้ไม่มีวันลืม และวันนี้คือวันพรอมเลี้ยงฉลองจบการศึกษาของเด็กหนุ่ม แดเนียลภาวนามาตลอดอย่าให้ใครหน้าไหนกล้ามาชวนจีฮุนไปงานพรอมด้วยกัน  แต่สุดท้ายแล้วมันก็คือซองอูคนใกล้ตัวคนนี้นี่เอง

            การเห็นตัวเองในชุดสูทตอนนี้เป็นอะไรที่โง่ที่สุดเท่าที่แดเนียลจะจินตนาการได้เลย

            -

            “ผมเปลี่ยนใจแล้วอะพี่”  จีฮุนพูดน้ำเสียงไม่สบายใจ เขากำลังนั่งบนม้าหมุนในสนามเด็กเล่นใกล้หอของแดเนียล

            “ถ้าพี่แดนมันจะไม่ไป ผมก็ไม่อยากไปละ”

            “โห่ ไปเถอะ งานพรอมครั้งสุดท้ายมีครั้งเดียวในชีวิตนะโว้ย” 

            “แต่คนสำคัญแบบนี้มันมีคนเดียวในชีวิตนะโว้ย—”

            “เดี๋ยวเย็นๆผมแวะไปห้องพี่แดนมันดีกว่า  เผื่อมันอยากคุยกับผมบ้าง.. เผื่อมันจะจำได้ว่าวันนี้ผมต้องไปทำอะไร”  จีฮุนยิ้มเจื่อน เขาดันตัวขึ้นจากม้าหมุนแต่เปลี่ยนไปนั่งชิงช้าข้างๆซองอูแทน

            “เออๆจะเอาใจช่วยแล้วกันนะไอน้อง”

            -

            ตะวันลาลับขอบฟ้าไปได้สักพัก     เวลาหกโมงเย็นกว่าแล้วแต่แดเนียลเผลอหลับไปตั้งแต่เลิกคุยกับซองอูเมื่อบ่ายแก่        ร่างของเขาก็กำลังแผ่อ่าซ่าอยู่บนเตียงสบายใจเฉิบแม้จะมีเสียงเคาะประตูดังเรียกที่หน้าห้องอยู่นานสองนาน

            “พี่แดนเปิดประตูหน่อยดิ พี่เปลี่ยนรหัสทำไมอะ”

          ปั่ก

            “เฮ้ย พี่แดนเสียงไรวะ! พี่เปิดประตูดิ” จีฮุนตบประตูระรัว   เสียงหนักอึ้งที่กระทบพื้นคงไม่ใช่เสียงอะไรนอกจากเสียงร่างของแดเนียลที่ตกเตียงเมื่อครู่      ได้สติจากความเจ็บพร้อมเสียงที่โวยวายอยู่หน้าประตูดังนั้นแดเนียลจึงค่อยๆโซซัดโซเซเดินไปเปิดประตูให้

            “เฮ้ย”   

           “พี่เป็นบ้าไรเนี่ย”

            จีฮุนอ้าปากค้างเล็กน้อย      เขาไล่มองแดเนียลตั้งแต่หัวจรดเท้า พิจารณาสูทสีเทาแกมน้ำเงินตัวโคร่งกับเสื้อเชิ้ตสีขาวข้างในที่ติดกระดุมไม่เรียบร้อย   ทั้งสภาพผมที่เกายับเยินขนาดนั้นอย่างไม่เข้าใจอะไรเลยสักนิด

            “พี่โคตรแปลกไปจริงๆนะรู้ตัวปะ”  

            “แล้วนี่จะไม่เชิญผมเข้าห้องหน่อยเรอะ” 

            “มาที่นี่มีอะไร …ไม่ไปงานพรอมแล้วเหรอ   ซองอูไปไหน มันหนีกลับบ้านไปหรือว่าไร มันมานี่ด้วยหรือเปล่า”   ร่างสูงรัวคำถามจนจีฮุนยกมือป้อยๆให้เขาสงบปากลงไปก่อนจะพูดมากไปกว่านี้

            “พี่ซองอูไม่อยู่    --ผมไม่ได้อยากไปงานพรอมกับเค้า”                                       

            “แต่ผมมาชวนพี่….

            ให้ไปพรอมกับผมเถอะนะ”                                       

            ไม่มีเสียงใดเล็ดรอดออกจากปากคนร่างสูง คัง แดเนียลในชุดสูทยืนนิ่งราวภูน้ำแข็งไปชั่วขณะเขาจะตอบกลับเด็กคนนี้ให้ไม่ประดักประเดิดเกินไปได้อย่างไร แค่คำชวนพวกนี้ก็ดีใจเกินพอแล้วสำหรับพี่ชายที่คิดเกินเลยไปอย่างเขา  --   พัค จีฮุนยืนรอคำตอบปลอบใจตัวเองว่ายังมีความหวังไม่งั้นเขาก็จะตัดสินใจลากผู้ชายชุดสูทตรงหน้านี้ไปด้วยกันเสียเลย 

จนในที่สุดร่างสูงจึงคว้าต้นคอเด็กน้อยตรงหน้าเข้ามาประชิดใบหน้าตนระยะห่างเพียงแค่อึดใจเดียวเท่านั้นทั้งสองก็จะกลืนหายไปในรสจูบ   แต่ทว่าหากตัดสินใจทำแบบนั้นไป

          หนึ่ง  จีฮุนก็จะประทับใจมากๆนะ

          สอง จีฮุนก็จะเกลียดแกมากๆไปเลยว่ะ

            “พี่… พี่จะ” คนเสียงสั่นเครือใช้ฝ่ามือตบหัวไหล่พี่ชายเบาๆเป็นการเรียกสติ 

ริมฝีปากอุ่นของคัง แดเนียลค่อยๆเผยอขึ้นไปจนจรดหน้าผากขาวที่ถูกซ่อนไว้ใต้ผมม้าหนา     ร่างสูงกว่าจุมพิตมันแผ่วเบาแต่เนิ่นนานจนมั่นใจว่าเด็กน้อยจีฮุนจะไม่ขัดขืน จากนั้นจึงค่อยละออกอย่างเสียดาย

“พี่อย่าทำแบบนี้อีกได้ป่ะ ผมขอร้อง” เสียงวิงวอนสิ้นสุดลง           แดเนียงมองตามหลังคนที่ถือวิสาสะเดินเข้าไปในห้องพักของเขาและกระโดดลงไปนั่งบนเก้าอี้นวมตัวโต

“โอเค.. ได้”  จำไว้ได้แล้วว่าเค้าไม่ได้คิดอะไรกับแก

“พี่ใส่สูททำไมอะ บอกหน่อยดิ”

“เปล่า ลองชุด”   ยังจะปากแข็งอีก

“ไอสัด พี่โคตรทำให้ผมโคตรคิดมากเลย.......”    

“ผมนึกไปเองว่าพี่จะแต่งตัวไปงานพรอมกับผมซะอีก ผมโคตรหลงตัวเองเลย        ดูดิ” 

“เดี๋ยวนี้พี่ชอบไล่ผมนัก พี่ชอบใครอยู่หรือเปล่า   บอกผมหน่อยเหอะ ผมขี้เกียจเดาแล้ว”

ชอบแกไปมากกว่านี้ไม่ได้แล้วเนี่ย

“พี่เป็นคนสำคัญของผมนะเว้ย ไม่คิดบ้างหรอว่าควรจะชวนผมไป…คืนนี้บ้าง”

“ยืนนิ่งทำไม พี่น่าต่อยจังเลยว่ะ”    

“พี่แดน พี่คิดอะไรกับผมมั่งปะ ผมขอโทษผมขอโทษผมขอโทษ แต่ผมคิดกับพี่อ่ะ”

จีฮุนปล่อยให้คำพูดของเขาไหลออกไปอย่างไร้การตริตรอง    แต่ทว่าน้ำเสียงนั้นได้จุดความหวังในใจคัง แดเนียลลุกโชนขึ้นมาได้อย่างประหลาด              ให้ตายเหอะพัค จีฮุนในเวอร์ชันนี้กำลังทำเขาแทบคลั่งแล้ว

“เลิกพูดได้ละ คำตอบที่แกถามก็บอกไปหมดแล้วเมื่อกี้ไง”

“ตอบว่าอะไร ตอนไหน?” 

“ก็คิดเอาเองละกัน”

“เออ ขอโทษละกันที่ผมคิดวิเคราะห์เองไม่เก่ง”   

”ก็พูดมาชัดๆซะสิ  ได้ไหมล่ะ” ไม่รู้ว่านี่เป็นการแกล้งหรือไม่ แต่ท่าทางเลิกคิ้วของจีฮุนราวกับต้องการแหย่ให้คนปากแข็งพูดออกมาให้ได้นั้นเริ่มเป็นผลจริงๆ

“ไปงานพรอมกันได้ยัง นี่อุตส่าห์ไปตัดชุดมานะ---

 หลวมก็หลวมขนาดนี้ ไม่รู้ว่ามัดใจคนแถวนี้ได้ยัง    โอเคปะ”    แดเนียลตอบ ยืนเกาหัวท่าทางเก้กัง

“อือ ได้   เลี่ยนว่ะ”   จีฮุนพยักหน้ารับก่อนลุกขึ้นยืนออกจากเก้าอี้นวมตัวที่เพิ่งนั่งได้ไม่นาน

“หรือไม่อยากให้ไป” เอาเสียหน่อยเป็นการเล่นตัว แดเนียลรู้ตัวว่าตนไม่สันทัดในเรื่องนี้เอาเสียเลย  เขาควรทำอย่างไรดีล่ะ จะให้บอกชอบน้องมันเหรอความรู้สึกมันก็เอ่อๆนั่นแหละแต่จะให้อธิบายออกมายังไงไม่ให้มันดูมากเกินไป      ..แค่นี้จีฮุนก็เข้าใจเขาแล้วมั้ง..  นะ

“มีสิทธิ์ปฏิเสธด้วยเหรอ”

“งั้นปีหน้าค่อยไปแล้วกัน โทษฐานสนิทกับซองอูมากเกินไป”

“ไปยังไง กูเรียนจบแล้วนะพี่ มึงลืมเหรอ”

“เออ ขอให้มึงซ้ำชั้นไง เพราะกูอยากมีแฟนเด็ก”

“อือ” 

“เดี๋ยวกูเป็นเด็กให้มึงตลอดชีวิตเลยก็ได้ถ้างั้น”

/จบ

 dedicated to @benldh อิเวน ฟิกที่บรรยายสั้นและเมาที่สุดในชีวิต