โดยปกติแล้วผมเป็นคนชอบการเดิน ส่วนมากตอนที่ผมจะออกจากบ้านไปสถานีรถไฟฟ้าบีทีเอส 
สถานีวุฒากาศโดยการเดินได้อย่างสบายชิวๆ (ยกเว้นวันที่รีบจริงๆจะยอมเสียตังขึ้น)                                    แต่ในช่วงเวลาที่โรงเรียนผมปิดเทอมใหญ่แบบนี้ จะเกิดปรากฏการณ์ที่ทำให้การเดินของผมเกิดการเปลี่ยนแปลงลดต่ำลงจนถึงขั้นวิกฤต ซึ่งปรากฏการณ์นี้จะเกิดขึ้นตามปกติในช่วงเดือนมีนาคมถึงเมษายน ผมตั้งชื่อปรากฏการณ์นี้ว่า อภิมหึมามหาคลื่นความร้อน

      ปรากฏการณ์นี้จะเกิดจากการที่โลกโคจรเคลื่อนที่ ไปเข้าใกล้ดวงอาทิตย์มากขึ้น จากระยะห่างจากโลกไปดวงอาทิตย์ที่ห่างกันประมาณ 150 ล้านกิโลเมตร ลดลงเหลือเพียง 100 กิโลเมตร ทำให้คลื่นความร้อนมหาศาลจากดวงอาทิตย์ ส่งตรงลงมายังสยามประเทศ ส่งผลให้ประเทศไทยในช่วงนี้มีอุณหภูมิเพิ่มขึ้นไปถึง 40 องศาเซลเซียส 

     การที่จะย่างก้าวออกจากบ้านแม้แต่ก้าวเดียวเป็นอะไรที่ต้องคิดพินิจพิจารณาอย่างหนักมาก เพราะการเดินทางออกจากบ้านแม้แต่วินาทีเดียวนั้นหมายถึงชีวิต 

    เวลาเที่ยงวันที่ไม่มีอะไรกิน ความหิวที่เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ กลายเป็นแรงกระตุ้นให้ผมออกจากบ้านไปเพื่อกินก๋วยเตี๋ยวกลางซอย 

    แสงอาทิตย์ยามเที่ยงที่สาดส่องลงพื้นมันจ้าจนสะท้อนเข้าตาอย่างรุนแรง 

    "นี่กูต้องออกไปรับแสงแดดนั่นหรอ"

    เห็นท่าไม่ดี เอาจักรยานปั่นไปดีกว่า 

    ความรู้สึกแรกที่ได้สัมผัสกับแสงแดด มันช่างอบอุ่นขนาดที่ตอกไข่ใส่แขนแล้วไข่สุกได้เลย อารมณ์ประมาณหนังเรื่อง Mad max : Furyร้อน แต่เปลี่ยนจากรถยนต์ในหนังเป็นรถจักรยานแทน ระยะทางแค่ครึ่งซอยแต่รู้สึกเหมือนเป็นสิบล้านไมล์ มันช่างทรมานเหมือนกำลังจะละลายกลายเป็นของเหลว 

    "เจอความร้อนแบบนี้ ในประเทศแบบนี้ ขอรถดับเพลิงมายิงมวลน้ำมหาศาลใส่ด้วยครับ"

   หลังจากเกิดปรากฏการณ์นี้ในไทยทำให้เกิดความหวังอันมหาศาลว่า 

  "สงกรานต์จะทำให้ความร้อนสลายหายไป " 

   แต่ทางการก็ไม่ทำให้ประชาชนอย่างเราๆผิดหวัง พี่แกเสนอวิธีการที่ทำให้สู้กับคลื่นความร้อนในช่วงสงครามด้วยไอเทมที่เจ๋งและเย็นซะใจที่สุดในปฐพีนั่นก็คือ 

"ฟ็อกกี้"