***หมายเหตุ : ฟิคเรื่องนี้ไม่ได้มีเจตนาที่จะทำให้ศิลปินเสียหายแต่อย่างใด เรื่องนี้สร้างมาเพื่อความบันเทิง และขอความกรุณาอย่า Tagged ถึงตัวศิลปินให้เห็น เพื่อความสบายใจในตัวผู้อ่านและลูกเรือทุกๆคน***

สวัสดีครับ ผม ภพธร สุนทรญาณกิจ หรือ เรียกสั้นๆ ว่า 'พี่ตู่'  ในวันนี้ผมจะมาเล่าเรื่องเกี่ยวกับผู้ชายที่เป็นออทิสติกคนหนึ่งที่ผมได้รับหน้าที่ให้ดูแลเขาเป็นพิเศษแบบสุดๆ ความแปลกของโรงพยาบาลนี้คือ ผมถูกกำชับมาว่าห้ามเอ่ยชื่อและให้เรียกเป็นโค้ดแทน (ผมว่ามันโคตรไร้สาระสุดๆ) ซึ่งโค้ดของผู้ชายที่เหมือนหมีคนนี้คือ WN-032 แต่ถ้าเป็นเวลาที่ผมพาเขากลับบ้านของผม ผมก็จะเรียกด้วยชื่อของเขาจริงๆ ที่ไม่ใช่โค้ดบ้าบอไร้สาระที่โรงพยาบาลนั่นหรอก เขาดูเหมือนจะดื้อ แต่จริงๆ แล้วก็เป็นเด็กที่ว่านอนสอนง่ายอยู่บ้าง(ในบางครั้ง) มีสิ่งหนึ่งที่ผมขอเอ่ยปากออกมาตรงนี้เลยว่า เขาชอบวาฬมากๆ 

"ว่าน อ้าปากหม่ำๆ"

"ฮึ่ม!"

"ว่าน เร็วๆ เข้า กินก่อนนะ"
"ว่านไม่!"

"ว่าน เดี๋ยวบรูด้าไม่รักนะ"

"อ้ำ!"

"เก่งมาก บรูด้ารักว่านแน่ๆ"

"ว่านเก่ง รางวัล!"

"เดี๋ยวพาไปดูบรูด้านะ"

นั่นแหละครับ ว่านอนสอนง่าย ว่านเป็นผู้ชายออทิสติกวัยสามสิบปีที่ชื่นชอบวาฬเป็นพิเศษ ทุกครั้งที่ได้ออกมาจากโรงพยาบาลพร้อมผม เขามักจะทำเสียงร้องแบบวาฬเวลาร้องเพลง เช่น อู้วววววววอู่ววววว หรือ อว๊าาาาาาาวู่วววว (ลองไปหาฟังดูแล้วกันนะครับ) เป็นต้นใส่ผม และเขามักจะให้ผมร้องตอบอยู่เสมอ ถ้าผมไม่ร้องกลับ เขาก็จะงอแงโหวกเหวกโวยวายยกใหญ่จนแทบจะห้ามปรามไม่อยู่เลยทีเดียว ซึ่งผมไม่อยากให้เกิดเหตุการณ์อย่างว่า อย่างไรก็ตาม ถึงผมจะดูเหมือนตามใจ แต่จริงๆ ก็ต้องมีบังคับกันบ้างเพื่อควบคุมพฤติกรรมของว่าน ซึ่งมันก็ได้ผลตอบรับมาดีพอสมควร 

"อู้ววาาาาาาาา"

"อู้วววว"

"อูวู่ววววววววว"

"....อู๊ว"

การสื่อสารกับว่านในบางช่วงอาจเป็นไปได้ยากเพราะต้องคุยกันด้วยภาษาวาฬ เป็นผู้ชายที่ทำอะไรขัดกับร่างกายของตัวเองเหลือเกิน แต่ผมไม่ถือเท่าไหร่ และวันนี้เป็นวันที่ผมต้องอยู่กับเขาในห้องที่ทางโรงพยาบาลจัดไว้ให้กันเพียงแค่สองต่อสอง หลังจากที่ผมพาว่านเข้ามาในห้อง เขาก็ลงไประบายสีกับพื้นทันที ผมก็ต้องลงไปนั่งด้วย "บรูด้า" ว่านพูดขึ้นมาและวาดรูปด้วยน้ำเสียงที่สดใส ผมก็ได้เพียงแต่นั่งมองเขาวาดรูปและระบายสีไปอยู่อย่างนั้น ว่านนั่งร้องเพลงวาฬอยู่ แม้ผมจะไม่เข้าใจก็ตาม ผมก็เริ่มรู้สึกเคลิ้มๆ จนเกือบจะหลับ และว่านเริ่มสะอื้น ผมจึงต้องตื่นทันที ไม่นะ สีหักซะแล้ว... ผมรีบหยิบมาทันที

"ฮึก..."

"..เดี๋ยวเหลาให้ใหม่นะ "

(เสียงว่านร้องไห้)

"นี่ไง เหมือนเดิมแล้ว!"

(ว่านหยุดร้องและฉีกยิ้มกว้าง)

"หน้าเลอะหมดแล้วนะคนเก่ง"

"ใจดี!"

(ตู่เช็ดหน้าว่านเบาๆ)

 เหมือนเลี้ยงเด็กไม่มีผิดเลย

(end)