"มันน่าโมโหที่ใครก็ไม่รู้แทนค่าเรือเป็ดด้วยความเหงา
มันเคยเป็นความสนุกของเด็กไม่ใช่หรอ?"
เป็นแค็ปชั่นของโพสต์วันนี้ที่ทำให้มีประเด็นสงสัยในใจขึ้นมา
จากนั้นก็มีคำถามจากพี่คนหนึ่ง คอมเม้นต์ถามกลับว่า
"แล้วเคยลองถีบคนเดียวยัง?"
ตอบกลับไปว่า
'ยังค่ะ ฮ่าๆ แต่คิดว่าต้องกลัวแน่ๆ กลัวความเวิ้งว้างข้ามสีทันดรในแอ่งน้ำ'
แปะข้ามสีนทันดรผสมแอ่งน้ำเลยแล้วกันค่ะ
จากการถามตอบข้างบนนั้น เลยทำให้นึกถึงและจินตนาการตามว่า
ถ้าถีบเรือเป็ดคนเดียวจริงๆ เราจะรู้สึกแบบไหนกันแน่?
เราจะเหงาตามที่ใครก็ไม่รู้นิยามหรือแทนค่าเรือเป็ดไว้มั้ย
ซึ่งก็ไม่รู้ว่าความเหงาที่แท้จริงคืออะไรอีก นี่ไม่ได้กระแดะ ฮ่า
หรือเราอาจจะกลัวสระน้ำ กลัวสเปซที่เวิ้งว้างกลางสระน้ำลึกตอนถีบเรือไปกลางน้ำ
หรือเรากลัวที่ต้องทำกิจกรรมคนเดียว กลัวการไม่มีเพื่อน กลัวความลำพัง
หรืออะไร? คือก็ไม่ได้คำตอบเพราะเป็นสมมติฐานที่จินตนาการตาม
ว่าถ้าถีบเรือเป็ดคนเดียวมันน่าจะรู้สึกแบบไหน
การจะได้คำตอบในข้อสงสัยนี้คือ
คงต้องไปลองถีบเรือเป็ดคนเดียวดูบ้าง จะได้รู้สึกจริงๆว่ามันเป็นแบบไหน
แต่เท่าที่คิดตามคือ กลัวแน่ๆ กลัวความเวิ้งว้าง กลัวอุบัติเหตุถ้าเรือจมน้ำ
หรือตัวเองตกลงไปในน้ำที่ลึกนั้น ทั้งที่ว่ายน้ำเป็น แต่ก็คงกลัว
กลัวสิ่งที่ไม่รู้ มองไม่เห็นในน้ำ ในความลึกนั้น กลัวไปก่อน
แต่คงไม่เหงามั้งนะ ความกลัวนี่เป็นความเหงามั้ย?
ข้อสงสัยเดิมก็ยังตอบไม่ได้ ยังจะหาข้อสงสัยใหม่อีก!!
ถีบเรือเป็ด ณ สวนหลวง ร.9
________________
อีกหนึ่งเหตุการณ์ที่ทำให้รู้จัก "ความกลัว" ของตัวเองได้ชัดเจนมากที่สุด
นั่นก็คือ การได้เล่นสไลด์เดอร์ในสวนน้ำ
โดยที่ก่อนไป เท่าที่เคยเห็นภาพ เห็นบรรยากาศของการเล่นของเล่นพวกนี้
ก็คิดเอาไว้ว่า น่าสนุกดี คงไม่ได้น่ากลัวอะไร และเราก็แข็งแกร่งอยู่แล้ว
การได้เล่นเครื่องเล่นพวกนี้คงสนุกมากกว่าน่ากลัวแน่ๆ
ถ้าเราเล่นเราจะกรี๊ดมั้ยนะ หรือถ้ากรี๊ดเราจะกรี๊ดแบบไหน ซ้อมกรี๊ดๆ
หลังจากได้เล่นแล้วเท่านั้น
1. ใครบอกไม่น่ากลัวว่ะ
2. กลัวมาก ป๊อดมาก
สรุปคือเล่นเครื่องเล่นได้แบบเด็กๆ ไปเลยค่ะ
จำภาพตอนที่เล่นได้ว่า ตัวเกร็ง ไม่กรี๊ดด้วย ปล่อยตัวลงตามวไลด์เดอร์และแรงโน้มถ่วง
ในกรณีนี้คือเล่นคนเดียว ก็เลยรู้สึกนิ่งมาก คือเกร็งมาก กลัว กลัวว่าถ้าเกิดอุบัติเหตุขึ้นมา
กลัวขาไปสะกิด กลัวตัวจะไหลลงในทิศทางขวางท่อสไลด์เดอร์
กลัวอุบัติเหตุที่ไม่คาดคิด
และอีกอย่างคือ กลัวความมืดที่มองไม่เห็น กลัวแสงสว่างเข้าไม่ถึงท่อ
เอาง่ายๆ ก็ป๊อดนั่นแหละค่ะ
จากเหตุการณ์นี้ทำให้นึกถึงธรรมชาติของฝรั่ง หรือชนชาติตะวันตก
ซึ่งเขาจะมีธรรมชาติในการอยากรู้อยากเห็น อยากทดลอง มากกว่าเราๆชาวเอเชีย
เราถนัดรับรู้ประสบการณ์จากผู้อื่น สื่ออื่นๆ มากกว่าทดลองเอง เราจึงเรียนแบบท่องจำ
ถ้าไม่เกี่ยวก็ขออภัยค่ะ
การเล่นเครื่องเล่นในครั้งนี้ ทำให้เราได้พบความกลัวของตัวเอง
ประโยคที่ว่า ความกลัวคือสิ่งที่เราสร้างขึ้นเอง ลอยมากระทบให้นึกตาม
เห้ย มันจริงมั้ยว่ะ ที่เรากลัวเนี่ย เราสร้างเองหรอ
หรือเราพาตัวเองไปอยู่ในสถานที่ที่น่ากลัวเอง
โดยที่คนอื่นก็ไม่ได้กลัวเหมือนเรา และยังเล่นสนุกสนานแบบที่เราเคยเห็นก่อนมาเล่น
เด็กๆ ยิ่งสนุก เล่นไม่หยุดด้วยซ้ำ แต่เราเองที่กลัว
การพบความกลัวของตัวเองก็เป็นสิ่งล้ำค่าเหมือนกันนะ
เราจะได้จัดการกับความกลัวของตัวเองได้
ซึ่งเราจัดการด้วยการไม่เล่นเครื่องที่มันสูงมาก คือไปเล่นของเด็กละอ่อนแหละ
การได้ลองทำอะไรหลายๆอย่าง นอกจากเพื่อให้ตัวเองรู้ว่าตัวเองชอบอะไร
ไม่ชอบอะไร เหมือนที่พ่อแม่ยุคสมัยปัจจุบันให้ลูกๆได้ทำอะไรมากมายตั้งแต่เด็ก
เพื่อค้นหาตัวเอง ค้นหาสิ่งที่ตัวเองชอบได้อย่างรวดเร็ว
นอกจากนี้แล้ว การทำอะไรหลายๆอย่างก็ทำให้รู้ว่าตัวเองกลัวหรือไม่กลัวอะไรได้เช่นกัน
การไม่ชอบถือว่าเป็นความกลัวมั้ยนะ
ยังจะสร้างข้อสงสัยขึ้นมาอีก
สรุปทั้งหมดที่เล่ามาคือป๊อด
คือกลัวสิ่งที่คาดไม่ถึง กลัวอุบัติเหตุ กลัวสิ่งที่ไม่รู้ไม่เคยเห็นนมาก่อน
ไม่แปลกที่ฝรั่งเป็นสายทดลอง เมื่อลองแล้ว รู้ผลแล้ว อาจจะลบความกลัวลงไปได้เยอะ
มนุษย์ก็เท่านี้
ขอจบด้วยภาพด๋อยๆ ของตัวเอง
ไม่ได้เขียนอัลบั้มนี้นานเลยค่ะ
ในหนึ่งวันมันจะมีอะไรมากมายนักเชียว
แต่ชีวิตประจำวันก็ยากที่สุดเหมือนกัน
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in