จากประโยคข้างต้นมันมีความเป็นจริงอยู่มากมายมหาศาล

ความเป็นจริง นี่กำหนดขอบเขตได้ด้วยหรอ ความจริงมันมีระดับใช่ไหม

เราถึงให้ขอบเขตของความจริงไว้ตั้งมากมายมหาศาล

ที่ว่ามันจริงก็เพราะตอนนี้เราก็เติบโตขึ้นจริง และจะเติบโตขึ้นไปอีกในทุกๆ วัน 

ทุกๆ เหตุการณ์ หลากหลายคนที่อยู่ในสาภพแวดล้อมของเรา ย่อมมีผลต่อเรา ไม่มากก็น้อย

และสิ่งแวดล้อมจากมนุษย์ก็เป็นปัจจัยสำคัญที่สร้างความรู้สึกต่างๆ ให้กับจิตใจเราได้

เราก็คิดว่า เมื่อเราอายุมากขึ้น นั่นคือการแสดงถึงความเป็นผู้ใหญ่ ในด้านต่างๆ ได้

ทั้งสภาวะอารมณ์ จิตใตที่เข้มแข็ง การควบคุมจิตใจความรู้สึกตัวเองได้ดีกว่า

ดีกว่าช่วงที่เราอายุน้อยๆ อันนี้คือสิ่งที่เข้าใจว่าน่าจะเป็นอย่างนั้น

แต่ตอนนี้ ก็เริ่มสงสัยว่า ทำไมอายุเราที่มากขึ้น เรากลับควบคุมอะไรหลายๆ อย่างได้ไม่ดีเหมือนก่อน

ทำไมก่อนนี้เราสนุกกับใครหลายคนได้มากมาย ไม่คิดเล็กคิดน้อย ไม่มามองหาข้อเสียของใครต่อใคร

หรือ เพราะเราไม่สนใจ ไม่โฟกัสข้อเสียของคนอื่น เราจึงสามารถอยู่ร่วมกันได้ด้วยความสนุกเพลิดเพลิน

มาตอนนี้ อายุก็มากขึ้นตามวัย แต่ทำไมเรากลับไปใส่ใจ โฟกัส และมองถึงข้อเสียของคนอื่นรอบข้าง มากขึ้น มากขึ้นจริงๆ มากขึ้นจนเราเคืองเอง และก็อยู่ไม่สบายใจเอง ทำไมมุมมองเราเปลี่ยน 

เมื่อก่อนก็เห็นข้อเสียเขานะ แต่ไม่ใส่ใจอะไรขนาดนั้น แต่วันนี้ เรากลับมองข้ามมันไม่ได้

เราหนีจากสิ่งที่เราเคืองใจไม่ได้ สภาพแวดล้อมจากผู้คนรอบข้าง พฤติกรรม การกระทำต่างๆ ซึ่งเราเคยเห็นและไม่สนใจมัน แต่มาตอนนี้ เรากลับติติง หงุดหงิด ไม่พอใจ ในสิ่งที่คนรอบข้างทำ 

เกิดเป็นความไม่ชอบ ไม่พอใจ ที่เกิดขึ้นกับตนเอง ปัญหาเลยอยู่ตรงนี้

เราไม่ชอบว่ะ! 

เราจึงมีพฤติกรรมที่ต่างออกไปจากเดิม ปรับตัวเท่าที่ยังคงอยู่ได้ ไม่ทำตัวเองเสียหาย หรือทำให้คนอื่นเสียหายมากเกินงาม หมายถึงในแง่ของความสัมพันธ์ การซื่อตรงกับความรู้สึกตัวเองก็ไม่ดีอย่างนี้ ไม่สามารถแสร้งหรือเก็บอาการที่ไม่ชอบได้ดีเท่าไหร่ เมื่อรู้สึกอย่างไรมันเลยแสดงออกมา 

การปรับตัวให้ตัวเองอยู่อย่างสบายใจที่สุด คือ การเงียบ ซึ่งอาจเลวร้ายกว่าเดิม 

แต่สภาพแวดล้อมทางเสียงที่เราไม่พึงประสงค์ เราก็ใช้ความอดทนมาพอสมควร

มันเป็นสภาพแวดล้อมที่ส่งผลต่อจิตใจ อาจเล็กน้อย แต่นานเข้า มันก็สะสมจนไม่อยากทน

อาจเข้าค่าย Sick Building Syndrome ทางเสียง

เรื่องเสียงรบกวนต่างๆ ในที่ทำงาน เราว่ามันเป็นเรื่องของมารยาทที่เรามีร่วมกัน

อยากให้ลองสังเกตตัวเองดูค่ะ ว่าเราทำเสียงรบกวนผู้อื่นออกมาหรือเปล่า โดยที่เราอาจไม่รู้ตัว

เช่น 

กดปากกา เปิด-ปิด กดอยู่นั่น สนุกดี 

กดแป้นคีย์บอร์ดเสียงดัง(เกินปกติ) เวลาพิมพ์งาน กด Enter ที แป้นพิมพ์แทบทรุด!

วางของเสียงดัง นั่นวางหรือโยน โต๊ะต้องปูแผ่นกันกระแทกไหม

เปิด-ปิด ประตูเสียงดัง

ฟังเพลงตัวเองเสียงดัง อันนี้อาจไม่เท่าไหร่ เพราะบางที่ก็โอเคและยอมรับกันได้

เดินเสียงดัง โดยเฉพาะส้นรองเท้าจากวัสดุแบบต่างๆ

ฯลฯ

อะไรก็แล้วแต่ที่เกิดเสียงในที่ทำงาน บางครั้งมันเป็นนิสัยส่วนตัวของเรา

แต่เมื่อมาอยู่ในที่ทำงาน หรือที่ใช้งานร่วมกับใครอีกหลายคนคำว่า มารยาท มันจึงถูกนำมาใช้

เรื่องเสียง ก็เป็นส่วนหนึ่งของสภาพแวดล้อมในที่ทำงาน ในหนึ่งวัน เรานั่งทำงานราวๆ 8 ชั่วโมง

ถ้าเสียงที่เราไม่พึงประสงค์ ดังขึ้นตลอด 8 ชั่วโมงที่เรานั่งทำงานอยู่ เราอาจรับได้ในระดับที่พอรับได้ 

แต่เมื่อถึงจุดที่มันเกิดการสั่งสมสิ่งที่ไม่พึงประสงค์ จะทำให้เกิดคำว่า รบกวน และไม่ยอมรับแล้วในจุดนี้

เราไม่รู้ว่าการเป็นผู้ใหญ่จะมีความสัมพันธ์หรือเกี่ยวข้องกับการยอมรับหรือไม่ยอมรับสิ่งเล็กน้อยแบบนี้ไหม แต่ด้วยใจจริง เราไม่ยอมรับมันแล้ว กับสภาพแวดล้อมที่ไม่พึงประสงค์ต่อจิตใจ

หลังจากที่พยายามปรับตัว ป้องกันตัวเองมาก็หลายครั้งแล้ว แต่สิ่งนั้นก็ไม่เคยเปลี่ยน

มีคนเคยบอกว่า

เราไม่สามารถเปลี่ยนคนอื่นได้ ซึ่งก็จริง

เราจึงยอมที่จะปรับตัวเอง เพื่อตัวเอง

และเราเองอาจจะต้องเปลี่ยนแปลงไป ในแบบใดแบบหนึ่ง ที่ตัวเราโอเคกับมัน

ทางนั้นก็คือ ลาออกค่ะ! 

สภาพแวดล้อมที่ไม่ต้องการทางเสียง อาจเป็นสาเหตุหลักให้อยากลาออก เราว่าก็สมเหตุสมผลนะ

นั่นแหละค่ะ 

เราก็คิดว่าโตขึ้นเราจะควบคุมอะไรได้ดีกว่าตอนเด็กหรือวัยรุ่น และจะไม่รู้สึกอะไรกับมัน

แต่ยิ่งโตยิ่งดูงี่เง่านะคะ เรื่องเล็กน้อยนิดแต่เจ็บจิ๊ดได้ระดับมหาศาล

สีหน้าเราก็เป็นแบบนี้ You Will Never Change

Tyler Joseph - Never Change