ผู้คนมากมายกำลังเดินทางกลับบ้าน มีทั้งที่มากันเป็นกลุ่ม เป็นคู่ และเป็นเดี่ยว และใช่ฉันคือหนึ่งในผู้เป็นเดี่ยวนั้น ผู้เขียนไม่ได้ตัดพ้อ แต่มันคือความจริง _เว้นวรรค_จริง ๆ นะ (มันจะดูไม่จริงก็ตอนบอกจริง ๆ นะนี่ละ) 

ประตูเปิดออกเมื่อรถไฟเคลื่อนมาถึงสถานีคลองเตย จากการที่ฉันขึ้นรถไฟทั้งเช้าและเย็น ผ่านสถานีนี้มาประมาณ 200 กว่าวัน ทำให้รู้ว่าไม่ค่อยมีใครขึ้นหรือลงสถานีนี้นักหรอก ทำให้ฉันยืนนิ่งเท่ ๆ เหมือนกำลังตะโกนบอกทุกคนรอบตัวว่า "ไม่ต้องเขยิบหลอกไม่มีใครลงเนาะ" และเพื่อให้เป็นความเท่กับการเปิดบทแรกของฉันในสำนักพิมพ์ minimore สักหน่อย ก็คงจะพลาดบทนำหรือประโยคเกริ่นของการเริ่มต้นการเดินทางครั้งนี้ไม่ได้ 

คุณผู้อ่านคงสงสัยว่า "ทำไมเขาคนนี้ถึงว่างขนาดมาเขียนอะไรแบบนี้กันนะ" ให้ทุกคนย้อนกลับไปอ่านประโยคในข้อความที่ผ่านมา เพราะฉันก็สงสัยในตัวเองเช่นเดียวกัน แต่นั่นละชีวิตที่เหมือนเดิม ย่อมมีอะไรให้น่าสนใจอยู่เสมอ เพราะฉันคงทนให้ชีวิตของฉันวนลูปโดยไม่สะดุดได้ไม่นานหลอก :)