ตกหนักจนน้ำมันเริ่มล้นเอ่อออกมา..

พีคที่สุดของวันนี้ ก็คงเป็นตอนที่โทรไปจองคิวพบคุณหมอ

แล้วคุณพยาบาลก็ตอบกลับมาว่าคิวยาวจนถึงเดือนมิถุนายน

มิถุนายน อีกกี่เดือนนะ ทำไมในหัวไม่ยอมคิดอะไรเลย

ตอนที่พิมพ์อยู่นี้ เราร้องไห้เป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วนะ

.

แค่คุณพยาบาลถามว่าอาการตอนนี้เป็นยังไงบ้างคะ

ต้องพยายามแค่ไหนนะ ไม่ให้ร้องไห้ออกมาตอนนั้น และยิ้มให้แม่บ้านที่ยืนอยู่ห่างออกไป

ลืมขอบคุณคุณเจ้าหน้าที่ เอ้ะ หรือพยาบาลนะ 

ขอบคุณที่พยายามช่วยเช็คโรงพยาบาลอื่นให้ ขอบคุณน้ำเสียงที่เป็นมิตรจัง

มองย้อนไป โชคดีจังที่ครั้งนี้เรามีเพื่อนที่ยินดีรับฟัง

แต่ทำไมท้องฟ้าที่เรามองมันถึงยังมืดมัว ไม่มีแสงสว่างบ้างเลย

เราควรทำยังไงต่อไปดีนะ

เราควรอยู่ หรือเราต้องอยู่ ต่อไปนะ

ฝนในใจเราตกหนักจัง..