ผมอยากเป็นนักหาเรื่อง
ไม่ใช่หาเรื่องต่อยตีกับใคร
ผมอยากหาเรื่องมาเขียนหนังสือ

จำไม่ได้แล้วเหมือนกันว่าตัวเองเริ่มหมดแรงบันดาลใจในการเขียนหนังสือตั้งแต่ตอนไหน
งานเขียนส่วนมากก็เป็นได้แค่บันทึกในสมุดหรือดีขึ้นมาหน่อยก็แค่สเตตัสเฟซบุ๊ก
ให้คนอื่นอ่านได้แต่เป็นเรื่องที่ดีกว่านี้ไปไม่ได้

ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม

มันอาจเป็นปัญหาที่นักอยากเขียนและนักอยากเขียนทุกคนต้องเจอ
เราต่างรู้และเผชิญกับการเขียนไม่ออกกันทั้งนั้น
ต้องเจอกับหน้ากระดาษหรือไฟล์เวิร์ดขาวจ๋อง จะเขียนหรือพิมพ์อะไรออกมาสักคำยังเป็นเรื่องยากเลยด้วยซ้ำ

มันเป็นเพราะอะไรกันนะ?

ทำไมฟ้าส่งความสามารถในการขีดเขียนสร้างเรื่องราวจากความว่างเปล่าขึ้นมาเป็นรูปเป็นร่างมาให้
แล้วทำไมถึงต้องสร้างกำแพงขึ้นมาสกัดกั้นมวลสารที่เราอุทิศทั้งชีวิตปลุกปั้นมันขึ้นมาด้วยเล่า

หลายคนไปไม่ถึงความฝันเพราะติดอยู่ที่กำแพงนี้มานานจนท้อและล้มเลิกความตั้งใจที่จะเขียนไปเสียก่อน
งานเขียน จะให้คนอื่นช่วยก็ไม่ได้ ยิ่งให้มาเขียนแทนยิ่งแล้วใหญ่
งานเขียนเป็นงานที่ต้องพยายามฟันฝ่าอุปสรรคเหล่านั้นไปด้วยตัวคนเดียว
ตัวคนเดียว

จริงอยู่ ที่เรามีบรรณาธิการคอยประคับประคอง (ทวงงาน)จนสามารถเขียนหนังสือได้จนจบ
แต่นักเขียนมือใหม่ หรือผู้เริ่มต้นเล่า
พวกเขาจะจัดการกับปัญหานี้ไปได้อย่างไรจะสลัดมือที่มองไม่เห็นที่คอยฉุดรั้งตัวเขาและงานเขียนของเขาได้อย่างไร
จะต้องกล้าหาญและเด็ดเดี่ยวแค่ไหนกัน ถึงจะผ่านมันมาได้

ผมเองก็ไม่รู้ว่าตัวเองจะมีวันนั้นหรือเปล่า

การเผชิญหน้ากับกำแพงนั้นน่ากลัวและยากเสมอ
แต่สิ่งเดียวที่ทำได้คือมุ่งหน้าและเขียนงานต่อไปเท่านั้น
แม้จะปีนกำแพงได้แล้วนอกกำแพงจะมีไททันหรืออะไรที่น่ากลัวโผล่ออกมาอีกหรือเปล่าก็ไม่รู้

เราไม่รู้อะไรเลย เหมือนกับงานเขียนของเราเอง
แม้จะรู้ว่าอยากจะเขียนอะไร แต่บางครั้งมันก็ไม่เป็นไปอย่างที่เราคิดไปเสียทุกครั้ง

บางครั้งที่ตัวละครชี้นำเราบางครั้งที่เราคิดว่าเปลี่ยนแปลงไปเป็นแบบนี้จะดีกว่า
(ซึ่งผลลัพธ์นั้นก็สุดแท้แต่คนอ่านและบรรณาธิการจะเป็นผู้ตัดสิน)
เราไม่รู้อะไรทั้งนั้น หน้าที่ของเราคือเขียน เขียน และเขียน
สร้างรูปธรรมให้เกิดขึ้นจากความว่างเปล่า
สร้างกลุ่มตัวอักษรให้เต็มบนหน้ากระดาษ
แม้รู้ว่า ตัวอักษรนับร้อยนับพันคำที่เราสร้างสรรค์ ทุ่มเท แก้ไขมากับมืออาจไม่มีค่า ไม่อยู่ในสายตาของบรรณาธิการ หรือไม่เป็นที่ชื่นชอบของนักอ่าน
เราก็ได้แต่ก้มหน้าก้มตาทำสวนของตัวเองต่อไป

อืม… ผมคิดว่าวันนี้ผมหาเรื่องได้พอสมควรเลยล่ะ