จนถึงทุกวันนี้ผมก็ยังหาคำตอบให้ตัวเองไม่ได้ว่าทำไมถึงต้องดื่ม
เพื่อให้ลืม เพื่อให้หายเหงา เพื่อให้เมา เพื่อ ฯลฯ
ผมไม่รู้คำตอบและการค้นหาคำตอบผ่านขวดเบียร์และแก้วเหล้าก็น่าจะเป็นเส้นทางที่เหมาะสมที่สุด

ผมชอบดื่ม
ทั้งแบบคนเดียวและมีเพื่อนร่วมดื่ม

การดื่มทั้งสองแบบนั้นมีข้อดีแตกต่างกันไป
ดื่มคนเดียว ทำให้เรามีเวลาอยู่กับตัวเองมากขึ้นได้ครุ่นคิดถึงบางประเด็นที่ตกหล่นไปในชีวิต
รวมไปถึงคนบางคน
ดื่มกับเพื่อน ทำให้เราไม่เงียบเหงาจนเกินไป คล้ายแก้วเบียร์จะบอกว่า“ไม่ได้มีนายที่เหงาอยู่คนเดียวนะ”
ยังมีเพื่อนอีกหลายคนที่อยู่เป็นเพื่อน คอยแบ่งเบา (ทั้งแอลกอฮอล์และความทุกข์ใจ)

ว่ากันตามตรง ผมนิยมชมชอบการดื่มคนเดียวมากกว่า
มันมีอิสรเสรี ทุกอย่างควบคุมได้ (ทั้งสติและปริมาณแอลกอฮอล์ในเส้นเลือด)
ผมไม่ดื่มคนเดียวตอนที่เครียด เพราะมันเป็นการโยนภาระที่หนักเกินไปให้กับตัวเอง
ผมจะดื่มเฉพาะตอนที่สมองปลอดโปร่งเท่านั้นและนั่นมีส่วนช่วยในการเติมเต็มความว่างเปล่าของไมโครซอฟต์เวิร์ดด้วยอีกทางหนึ่ง

แต่สุดท้าย ผมก็หลีกเลี่ยงความเหงาไม่พ้น

ขณะที่ดื่มคนเดียว
จะมีใบหน้าของคนๆ หนึ่งลอยมาเสมอ
มันเป็นใบหน้าของคนที่เราไม่มีวันได้เจออีกแล้ว (ไม่ได้ตาย – แค่หายไปจากชีวิตของกันและกัน)
คนที่ครั้งหนึ่งเคยโคจรรอบกันและกัน ครั้งหนึ่งเคยใช้เวลาไปด้วย

ความทรงจำต่างๆ ไหลเข้ามาพร้อมกับเบียร์ที่กรอกเข้าปาก
ยิ่งดื่ม ยิ่งชัดเจน
รู้สึกตัวอีกที น้ำตาก็ไหลไปรวมกับเบียร์ซะแล้ว