"ก๊อก ก๊อก" ผมทอดสายตาตามเสียงออกไปนอกหน้าต่างเครื่องบิน เห็นเจ้าลมขยับปากบอกบางอย่าง อาจเป็นข่าวสารจากว่าวน้อย หรืออาจเป็นพรของเหล่าเทวา แต่คงไม่ได้ยินเสียงเล่า อาจเพราะกระจกหนาปิดกั้น กอรปกับเสียงครางดังของเครื่องยนต์อื้ออึงโอดครวญ ปานเหนื่อยหน่ายจากการบรรทุกพวกเราข้ามฟ้า

ผมบินอยู่สูงกว่าเจ้าว่าว แต่ทำไมเล่าไม่ได้รู้สึกถึงอิสระ อาจเป็นเพราะยังอยู่ในกล่องบรรทุก ติดสายป่านที่มองไม่เห็น นำทางโดยความคิด หน้าที่ และความจำเป็นที่แตกต่างกันตามวาระ

บางครั้งเราคงคล้ายว่าวตรงที่เป็นตัวแทนของบางอย่าง 
เหินฟ้าไปนำสารบางอย่างส่งกลับมา
 

อาจเป็นความสุขบ้างบางครั้ง

อาจเป็นน้ำตาบ้างบางหน

อาจเป็นความหวังของบางคน

หรือ อาจเป็นแค่การหนีไปให้พ้นจากสายตา

---

 
6

ค่ำมืดดวงดาวปรากฏกระจายทั่วฟ้า อ่างอากาศเต็มปริ่มไปด้วยความหนาวเหน็บรัดรึง พ่อก่อกองไฟให้ ในมือมีไม้แห้ง ปลายหนึ่งดำด้วยเขี่ยไฟ 
'หมกเม็ดมะขาม ' ใต้ขี้เถ้าแล้วเขี่ยแบ่งกันเมื่อสุก 
'รสชาติเหมือนก่อนกรวด'ผมพูด สร้างเสียงหัวเราะให้พี่น้องที่นั่งขบกัดอย่างมีความสุข
 
ในมือผมตอนนี้ถือขนมห่อสวยจากเจ้าหน้าที่สาวบนเครื่อง รับมาพร้อมยิ้มส่ง ไม่มีเม็ดมะขามรสก้อนกรวด ไม่มีไออุ่นจากกองไฟ นอกหน้าต่างยังมีแต่เมฆ มีเรื่องราว มีลมหนาว มีความฝัน 

ผมคิดออกแล้วว่า ข้อความของจดหมายที่ขาดไป 


เราอาจไม่ได้ขาดบางสิ่ง 
ความจริงเราอาจแค่ลืมเอามา
อยู่ในตู้กับข้าว หรืออาจอยู่บนเตาคุณย่า 
อาจอยู่ใต้หมอน หรือในตระกร้า 
หรืออาจอยู่บนท้องฟ้าที่ 'บ้าน' เรา 
 

---

 
ว่าวน้อยยังต้องผจญภัย 
ในเครื่องบินยังมีผู้คนที่มีเรื่องราว 
มีความปวดร้าว มีคราบน้ำตา

ผมก้มลงอ่านอักษรสุดท้ายบนกระดาษเก่า ๆในมือ
"อิสระอยู่บนฟ้า ความสุขอยู่ที่..."

ผมรู้คำตอบนั้นดี 

พับเก็บกระดาษเหลืองเพื่อนยาก ใส่ในกระเป๋าที่ลึกที่สุด เก็บรักษามันเป็นอย่างดี เมื่อไหร่ที่เปลี่ยวเหงาและสับสน 

หยิบมันขึ้นมา กระดาษจากท้องฟ้าที่นำมาโดยละอองฝน 

 ลิง
10.7.16