"กูอ่านหนังสือหรือดูหนังหว่อง ๆ แหว่ง ๆ เว้า ๆ สมัยนี้ กูเห็นแม่งมีองค์ประกอบหลายอย่างคล้ายกัน"
"ยังไงวะ""บุหรี่ เบียร์ ไวน์ และการหายไปของใครบางคน"
"แล้วไง ?" (เอามือล้วงไลท์เตอร์มาจุดมาร์โบโรที่คาบรออยู่)"ไม่รู้สิอยากเล่าให้ฟัง"
"อืม"(ปล่อยควันฟุ้งละลายไปกับลม)"กูว่าคนเราแม่งเกิดมามีอารมณ์เดียวดาย และอยากตายกันทุกคน อยู่ที่ว่าจะสะกดมันได้สักเท่าไหร่" "กูก็คิดแบบนั้น เราแม่งเจ็บปวดกับสิ่งที่เราเผชิญ จนบางทีกูก็คิดว่าเหงาที่เรามีอาจเป็นอารมณ์แห่งความสุขที่สุดที่มนุษย์พึงหาได้ "
"อืม คนเราแม่งไม่อยู่สุขหรอก เดี๋ยวก็วิ่งไปหาทุกข์ เดี๋ยวก็กระโดดไปหาปัญหา เมื่อถึงเวลาก็ปล่อยวาง เจ็บปวดทั้งตอนที่ยังไม่รู้อะไร จนกระทั่งรู้แล้วก็ไม่วายเจ็บช้ำกับเรื่องที่รู้มา ไปก็เจ็บ มาก็เจ็บ"(เคาะเถ้าบุหรี่เหลือเพียงแสงแดงและควันลอยเอื่อย)"อืม กูมาคิดนะเว้ยตอนที่เราเป็นเด็ก แม่งไม่ต้องคิดอะไร วิ่งเที่ยวเล่น ไม่รู้ประสา อยากทำอะไรก็ทำ ไม่อยากทำก็ไม่ทำ"
"ก็ไม่ใช่กับทุกคนหรอก บางคนเกิดมาก็เจ็บปวดเลย มึงกับกูอาจโชคดีที่ได้ยืมความสุขมาใช้ก่อนตอนยังเด็ก โตมาค่อยเจ็บช้ำชดใช้หนี้ที่ยืมมา กับบางคนไม่มีโอกาส ขาดวิ่นมาแต่ต้น""มนุษย์ทุกคนปราภนาให้ถึงวันสิ้นโลก"
"อืม (พยักหน้าเบา ๆ ) เท่ดี"
"1Q84"
"คือ?"
"หนังสือเหงา ๆ เล่มนึงที่กูอ่านมา"
"ถ้าว่างกูคงไปหาอ่านบ้าง"
"ว่าแต่มึงเหงาที่สุดตอนไหนวะ"
"ตอนที่กูทำ'องค์ประกอบ'ที่มึงพูดถึงหายไปมั้ง"
"คือ?"
"ตอนที่กูไร้ซึ่งบางสิ่งให้คิดถึง"
"หมายถึงตอนที่ไม่มีอะไร หรือใครอยู่ข้างกายเหรอ"
"ไม่ ตอนที่ไม่รู้ว่าต้องคิดถึงอะไรต่างหาก สำหรับกู การโหยหาบางอย่างคือการทำให้ตัวเองหายเหงา... นั่งคิดพินิจบางอย่างที่เคยเข้ามาแล้วผ่านไป... แต่การนึกถึงบางอย่างที่เคยมีอยู่จริงแล้วหายไปดื้อ ๆ ต่างหากที่ทำให้กูเหงา บางอย่างที่ไม่รู้ว่ามันไปหลบซ่อนที่ไหน ชุดความจำบางช่วงที่หายไป"
"เช่นตอนที่เตะบอลกัน แล้วจำได้แต่ตอนที่แพ้ หรือ ชนะ"
"ใช่ นึกไม่ออกว่าก่อนลงสนามเราทำอะไร ใครคุยอะไรกับเรา หรือเราทำอะไร ตอนที่รักใครสักคนแล้วนึกไม่ออกว่ารอยยิ้มเขาเป็นเช่นไร หรือสัมผัสความอุ่นวาบในหัวใจตอนเรารักกันไม่เจอ"
"โหย อย่างนี้เรื่องเหงาในชีวิตมึงก็มหาศาลสิ"
"ไม่หรอก กูจำไม่ได้ไงว่าอะไรหายไปบ้าง แค่บางเวลาที่อยากนึกถึงมัน แต่นึกไม่ออก ตอนนั้นแหละถึงจะ เหงา"
"อืม แปลกดี"
"มันเหมือนเรายืนมองร่องรอยของหลุมกลวงเปล่าที่เต็มไปด้วยเศษซาก รากฝอย ของต้นไม้ความทรงจำ พิจารณาสืบค้นว่ามันคือต้นอะไร สุดท้ายไม่ได้อะไรนอกจากความว่างเปล่าที่มองเห็น"
"เมื่อเรานึกไม่ออกว่าชุดความจำนั้นคืออะไร เราก็เสือกดัดแต่งความทรงจำใหม่เข้ามาแทนที่"
"ใช่ เหมือนจิกซอที่หายไป แล้วก็หาอันใหม่มาแทน รูปแบบเหมือนกัน ใกล้เคียงกัน แต่ยังไงก็ไม่ใช่ชุดเดียวกัน"
"เราทุกคนล้วนเป็นนักตัดแต่งความทรงจำ"
"โอ้ อันนี้ก็เท่"
"ลักษณ์ อาลัย ของ อุทิศ เหมะมูล"
"น่าอ่านอีกเช่นกัน"
"สรุปคือ บางอย่างที่ตื่นขึ้นมาแล้วหายไป ไม่ทำให้มึงเหงาเท่ากับบางอย่างที่มึงนึกไม่ออกว่ามันหายไป"
"อืม เป็นเช่นนั้น"(บดขยี้บุหรี่กับพื้น พ่นควันสุดท้ายให้ฟุ้งราวกับอยากให้ปกคลุมโลกนี้เอาไว้)
"เอาเบียร์หน่อยมั้ย"
"รอท่านผู้นำมาเปิดพิธีเหรอ?"
"ยังขาดอะไรอีก"
"ไวน์ และการหายไปของใครบางคน"
"ฮ่า ๆ "
....
"วันหนึ่งมึงจะหายไป"
"ใช่วันหนึ่งกูจะหายไป"(ยกเบียร์ขึ้นซัดอึกใหญ่)
"มึงกลัวหรือเสียใจบ้างมั้ยที่เป็นเช่นนั้น"
"แต่ก่อนกลัว เดี๋ยวนี้ไม่"
"ทำไม"
"การกลายเป็นแค่บางอย่างที่หายไปของใครบางคน หรือเป็นแค่บางคนที่ไม่มีตัวตนให้คิดถึง เป็นแค่เรื่องธรรมดาของชีวิต"
"กลายเป็นความเหงา"
"ใช่ กลายเป็นความเหงา"
"แด่ความเหงา"(ยื่นเบียร์ไปข้าง ๆ)
"แด่ความเหงา"(ยกเบียร์ขึ้นชนเบา ๆ )
"กูว่ามึงมี 'องค์ประกอบของความเหงา' ครบกว่าหนังสือที่กูอ่านอีก"
(มองดูความมืดเบื้องหน้า ค่อย ๆหยิบ บุหรี่ เบียร์ ไวน์ หนังสือ 'หนึ่งคิวแปดสี่' วางไว้ข้างตัว ก่อนอัดควันเข้าปอด ปลายมวนแดงวาบในความมืด)
"มึงอาจนึกอะไรไม่ออกแล้วค่อยเหงา แต่กูนึกถึงมึงทีไร กูแม่งโคตรเหงาว่ะ"
"หลับให้สบายนะเพื่อน..."
#แด่ความเหงา -------------------
CR PIC: https://goo.gl/HghTb3
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in