-
          วันที่ 5
          เที่ยงคืน ปัทม์กดรับสายมือถือด้วยอารมณ์คุกรุ่น วันนี้เขาเพิ่งไปดื่มมา อันที่จริง ตอนนี้เขาก็ยังอยู่ในร้านเหล้าด้วยซ้ำ หัวเขามึนนิดหน่อยด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์ เหมือนกับว่าพอเหล้าเข้าปาก ความยับยั้งชั่งใจต่าง ๆ ก็ลดฮวบลง ความกล้าบ้าบิ่นบวกกับความเครียดที่สั่งสมทำให้เขาไม่อาจอดทนอีกต่อไป เขาหยิบมือถืออกมา ตัวเลขสิบหลักเรียงรายอยู่บนนั้น แต่ลานสายตาเขาพร่ามัวเกินกว่าสนใจมัน
          “...ไง” ปัทม์กรอกเสียงลงไปในสาย ตอนนี้ทุกอย่างในร้านหยุดนิ่ง อาจจะเป็นโชคดีของเขาก็ได้เพราะเพื่อนที่นั่งข้าง ๆ กำลังจะชนแก้ว ความรุนแรงของการชนนั้นทำให้ของเหลวในแก้วกระฉอกออกมา มันเกือบจะราดหัวเขาเข้าแล้วจริง ๆ
          “…” ไร้เสียงตอบรับ แต่เสียงเอ๊ยดอ๊าดจากฝั่งนั้นยังมีอยู่เหมือนเดิม หน้าจอมือถือยังแสดงเวลาที่ใช้ในการโทรฯ อยู่
          “เธอต้องการอะไรกันแน่” ปัทม์ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขากระชากเสียงช่วงท้ายประโยค
          “เปล่านี่คะ ก็พี่สาวโทรมา” เสียงเซ็งแซ่จากปลายสายยังดังอยู่ เสียงเอี๊ยดอ๊าดจากเครื่องบางอย่างก็ยังคงดังอยู่
          “เงียบเสียงเอี๊ยดอ๊าดนั่นสักที ก่อนที่ฉันจะเป็นบ้าเพราะมัน” ปัทม์ว่าเขามีความกล้ามากขึ้น ตอนนี้เขากำลังคุยกับอะไรก็ไม่รู้ แล้วก็ไม่อยากจินตนาการด้วยซ้ำว่าอะไรที่ว่านั่นจะเป็นใครหรือตัวอะไร 
          “…” เสียงเอี๊ยดอ๊าดนั่นเงียบลงในที่สุด “พี่สาวไม่ชอบชิงช้าแล้วเหรอคะ” 
          “อะไรนะ?” ปัทม์ประมวลผลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเข้าใจได้ในอึดใจถัดมา เสียงเอี๊ยดอ๊าดที่เขาได้ยินมาตลอดก็คือเสียงจากชิงช้านั่นเอง ปัทม์อ้ำอึ้ง เขาบอกปัดไปส่ง ๆ ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าปฏิเสธอะไรระหว่างชอบกับไม่ชอบ “ก็..เปล่า” 
          ปัทม์ยกแก้วขึ้นดื่ม รู้สึกถึงหัวของเขาที่คล้ายขยายใหญ่จนเหมือนบอลลูนเติมลมลูกหนึ่ง
          “หนูชอบชิงช้ามากเลยล่ะพี่สาว เนี่ย ตอนเด็ก ๆ นะ คุณแม่จะ...” เสียงจากปลายสายดังเจื้อยแจ้วไม่หยุด ปัทม์ฟังเรื่องราวที่ถูกเล่ามาตามสายด้วยสติที่ไม่ค่อยเต็มร้อยเท่าไหร่ เขาอือออตามเด็กนั่นไปเรื่อย ๆ จนกระทั่ง
          “มีเรื่องไม่สบายใจอยู่เหรอคะ” คำถามที่เหมือนกับอ่านใจเขาทะลุปรุโปร่งถูกยิงกลับมา ปัทม์กลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก เขาพลันตระหนักถึงความน่ากลัวของสถานการณ์ที่เขากำลังเผชิญอยู่อีกรอบ หลังจากที่เขาหลงลืมความน่ากลัวของมันไปชั่วครูเมื่อไม่กี่นาทีที่แล้ว
          “เอ่อ ก็...ไม่ได้มีอะไร” เขาลดเสียงลงในตอนท้าย รู้อยู่เต็มอกว่ามันมี เขามีเรื่องไม่สบายใจอยู่ และเขาเครียดจะบ้า
          “เล่าให้ฟังได้นะคะ หนูอยากฟังเรื่องของพี่สาวบ้าง” เสียงเอี๊ยดอ๊าดของชิงช้าแกว่งไกวเบา ๆ เสียงอื่น ๆ ที่แทรกเข้ามาในสายก็ยังคงมีอยู่ เด็กนั่นไม่ได้ถามอะไรต่อ ราวกับจะให้เวลาปัทม์ในการตัดสินใจ 
          “เฮ้อ อันที่จริง...” แล้วเรื่องราวต่าง ๆ ก็หลั่งไหลออกจากปากของปัทม์ในที่สุด เขาพ่นทุกความทุกข์ใจของเขาให้ปลายสายฟัง เขาลูบหน้าตัวเองครั้งหนึ่ง ก่อนจะสัมผัสได้ถึงความเปียกชื้นตรงกะบอกตา เสียงเขาสั่นเครืออย่างน่าขัน ท่ามกลางความเงียบสงัดในโลกของเขาตอนนี้ และเสียงไกวชิงช้าจากอีกฝั่ง ปัทม์ยังคงบ่นต่อไป “มันเหนื่อยมากเลยนะเว้ย” 
          “งั้นวันนี้ก็ต้องพักผ่อนได้แล้วซีคะ เดี๋ยวหนูต้องกลับบ้านแล้วเหมือนกันค่ะ คุณแม่จะเป็นห่วงเอา” อีกฝ่ายหัวเราะ
          “อื้อ ขอบคุณที่ฟังนะ” ปัทม์ปาดน้ำตาที่สองแก้มทิ้งอย่างลวก ๆ
          “ได้เสมอเลยพี่สาว โอ้ะ ต้องไปแล้วนะคะ ไว้คุยกันพรุ่งนี้นะ” ได้ยินเสียงฝีเท้าจากเด็กนั่นกำลังวิ่งไกลออกไป
          “อ้อ ได้สิ” ปัทม์เลื่อนหน้าจอมือถือออกมาดู เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นมันวางสายไปเอง 

          หน้าจอปรากฏชุดตัวเลขแสดงระยะเวลาการโทรฯ 25 นาที 

          -
          วันที่ 17 
          หลังจากวันนั้นปัทม์กับเด็กนั่นก็ยังคุยกันเรื่อย ๆ ทุกวันตอนเที่ยงคืนของเขา และถ้าให้ลองเดาก็น่าจะเป็นตอนเที่ยงของฝั่งนั้น เพราะได้ยินเจ้าตัวเล็กบ่นว่าร้อนบ้าง บ่นเรื่องอาหารกลางวันบ้าง เด็กนั่นอายุ 10 ขวบ เด็กกว่าเขาตั้งรอบนึงแน่ะ น่าแปลกที่เราเข้ากันได้ดีมาก ๆ หลังจากวันนั้น เราคุยกันทุกอย่าง เรื่องสัพเพเหระ เรื่องที่กังวลใจ ความฝัน อาชีพที่อยากทำในอนาคต อาหารที่ชอบ 
          เวลาที่ปัทม์รับสายทุกสิ่งอย่างในที่ของเขาจะหยุดนิ่ง วันนี้ปัทม์ยืนอยู่ตรงระเบียง วันแรกที่เขาคุยกับอีกฝ่ายเป็นวันที่มืดสนิท แต่วันนี้พระจันทร์เต็มดวงพอดี เขายิ้มออกมาในตอนที่สังเกตเห็นนกสามตัวกำลังบินผ่าน ตัวของมันถูกตรึงค้างไว้บนผืนฟ้านิ่ง ๆ ราวกับจับวาง 
          “พี่ชอบแมวไหม หนูอยากเลี้ยงแมวมากเลยอ่า” น้ำเสียงสดใสยังส่งคำถามกลับมาเรื่อย ๆ 
          “ชอบสิ อยากเลี้ยงเหมือนกัน” 
          เราแทบจะรู้ทุกเรื่องของกันและกัน เราพูดในสิ่งที่อีกฝ่ายอยากฟังเสมอ ยิ่งเราเข้ากันได้ดีเท่าไหร่เขาก็ยิ่งรู้สึกหวั่นใจมากเท่านั้น เขารู้สึกได้ว่าตอนจบของมันกำลังจะมาถึงเร็ว ๆ นี้

          เขามองหน้าจอที่สว่างวาบ หน้าจอขึ้นแจ้งเตือนว่าสายวางไปแล้ว เนิ่นนานจนกระทั่งหน้าจอมืดสนิทไปอีกรอบ

          วันนี้สายตัดไปนาทีที่ 13 

          -
          วันที่ 24 
          “พี่สาวเรียนวาดรูปด้วยเหรอคะ เจ๋งไปเลย” 
          “อ้อ ก็วิชาโทน่ะ”
          “หนูอยากวาดรูปได้บ้างจังค่ะ”
          “วาดได้สิ ลองดู”
          “ฮี่ ๆ รับทราบค่า เดี๋ยวกลับไปจะไปขอคุณแม่...”

          -
          วันที่ 28 
          ราวกับว่ากฎของเวลาจะยืดหยุ่นให้แค่ช่วงสั้น ๆ สุดท้ายแล้วเวลาก็กลับมาทำหน้าที่ของมันอย่างแข็งขัน ไม่มีการหยุดนิ่งของสรรพสิ่ง ไม่มีช่วงเวลาให้คิดทบทวนอย่างใจเย็นมากนัก โลกหมุนไปข้างหน้า ทุกคนเติบโต 
          “นี่ ๆ วันนี้หนูยืมหนังสือนิทานจากห้องสมุดมาด้วยแหละค่ะ สนุกมากเลยนะ...” หนนี้น้ำเสียงสดใสนั่นเล่าแบบไฟลุก เร็วจนสำลักน้ำลายตัวเองไปรอบหนึ่ง ท้ายประโยคก็ยังตัดพ้ออย่างไม่จริงจังมากนัก              “อยากมีหนังสือเป็นของตัวเองจังค่ะ”          “จริง ๆ โตขึ้นอีกหน่อย เราจะมีห้องเป็นของตัวเองแหละ มีชั้นหนังสือ มีตุ๊กตา” ปัทม์ว่า 
          “จริงเหรอคะ ดีจังเลย หนูอยากรีบโตจะแย่แล้วอ่า” 
          “เอางั้นเหรอ” ปัทม์หัวเราะ เขารู้ว่าบางช่วงของการเติบโตมันก็ไม่ได้สวยงามขนาดนั้น แต่ระหว่างทางก็ไม่เลวหรอก เขาเชื่อเหลือเกินว่าเด็กคนนี้จะเติบโตได้อย่างดี “งั้นเราก็โตขึ้นในแบบที่ตัวเองอยากเป็นนะ มีเรื่องสนุก ๆ รอเราอีกเยอะเลยล่ะ” 
          “ฮี่ ๆ แน่นอนอยู่แล้ว” ปลายสายตอบกลับทันทีอย่างมั่นอกมั่นใจ เสียงไกวชิงช้ายังคงดังอยู่ แต่สิ่งที่ชัดเจนที่สุดที่ปัทม์สัมผัสได้ในตอนนี้ก็คือความมุ่งมั่นและไฟฝันของเด็กนั่นล่ะนะ เสียงรอบข้างเขากลับมาดังอีกครั้ง เสียงแมวที่กำลังไล่กัดกับแมวตัวอื่นดังทะลุเข้ามาภายในห้อง เสียงลมยังพัดกิ่งของต้นไม้กระทบกับระเบียงของเขาอยู่อย่างที่เป็นมาตลอด 

          หน้าจอมือถือมืดดับลง 

          วันนี้เวลาหย่อนยานความเที่ยงตรงของมันให้เขาแค่ 2 นาที

          -
          วันที่ 29 
          “แล้วพี่สาวภูมิใจในตัวเองไหมคะ”
          “แน่สิ แน่นอน”
          “ดีเลย หนูจะโตขึ้นแล้วเป็นแบบพี่บ้างค่ะ”
          “ต้องเป็นแบบนั้นอยู่แล้วล่ะปัทม์”

          -
          วันที่ 30

          Rrrrr Rrrrrr 
          เสียงโทรศัพท์สั่นครืดคราดอยู่ มันดังครืดคราดอยู่สามครั้ง ครั้งที่สี่เขาก็ลุกจากโต๊ะเขียนหนังสือเพื่อกดรับสาย 
          “ฮัลโหล…” ปัทม์กรอกเสียงลงไป 
          “…” ปลายสายเงียบ แต่เขาได้ยินเสียงกุกกักบางอย่าง “ฮัลโหลปัทม์ ยังไม่นอนเหรอคะ”
          “ยังค่ะ” รอยยิ้มจุดติดขึ้นบนใบหน้าอย่างง่ายดาย น้ำเสียงที่คุ้นเคย น้ำเสียงเขาได้ยินมาทั้งชีวิต              “คิดถึงจัง” ความห่วงใยถูกส่งผ่านมาตามสาย มันโอบอุ้มตัวตนของเขาช้า ๆ 
ช้า ๆ ทว่ารุนแรงและร้ายกาจ
          เขาตอบกลับ พยายามอย่างยิ่งเพื่อคุมเสียงไม่ให้สั่น “คิดถึงเหมือนกันค่ะ...คุณแม่”

          -

Talk 
จริง ๆ อันนี้เป็นไฟนอลวิชาดรออิ้งของเราเองค่ะ อ้าว ดรออิ้งยังไงเอ่ย นี่มันงานเขียนไหม 
แอบกระซิบว่าดรออิ้งจริงจริ๊ง แต่อาจารย์สั่งให้วาดฉากจากเรื่องสั้นที่แต่งเองล่ะค่ะ ก็เลย..
เขียนไปเขียนมาก็พบว่าเพลินจนได้มาหลายหน้า ฮาาา ตอนกลับมาอ่านอีกรอบก็ยังชอบอยู่

จะว่ายังไงดี เราไม่ค่อยได้เขียนอะไรเป็นการเป็นงานน่ะค่ะ แอบภูมิใจหน่อยๆนะเนี่ย

ยังไงก็เลยลองเอามาแบ่งปันกัน ใครที่อ่านมาจนถึงตรงนี้ ขอบคุณอย่างที่สุดจากใจเลยค่ะ