ฉันลืมตาขึ้นมาครั้งหนึ่ง ความมืดมิดยังคงอยู่ ยังไม่ถึงเวลาที่ต้องตื่นด้วยซ้ำ กว่ากิจกรรมพรุ่งนี้จะเริ่มก็เกือบเจ็ดโมง แล้วนี่อะไรน่ะ เธอกำลังทำอะไรสักอย่าง หือ ทำอะไรน่ะ แล้วทำไมไม่นอนสักทีล่ะ อา แล้วทำไมตอนนี้ฉันถึงได้มานอนตรงนี้กันล่ะ ฉันหลับตาลงอีกครั้ง ก่อนจะตระหนักได้ว่า

ฉันกำลังนอนอยู่...ข้าง ๆ เธอเนี่ยนะ บ้าไปแล้ว

ฉันสูดอากาศเข้าปอด กลั้นหายใจอย่างลืมตัวตอนเงาของเธอพาดผ่านเปลือกตาที่ปิดอยู่ของฉัน เธอโน้มเข้ามา เอื้อมมือข้ามตัวฉันที่นอนอยู่เพื่อหยิบอะไรสักอย่างข้างหลัง ก่อนโน้มตัวกลับไปที่เดิม

ฉันผ่อนลมหายใจออกช้า ๆ จะบ้าตาย!
ฉันยังหลับตาแน่น ได้ยินเสียงเธอพูดอะไรสักอย่างกับคนอื่นฉันในห้องที่นอนที่ถัดไปจากเราเหมือนกัน เสียงทั้งหมดนั่นดังหึ่ง ๆ ในหัวฉัน สมองฉันคงยังไม่หลุดออกจากความง่วงงุนล่ะมั้ง ฉันหรี่ตาขึ้น ก่อนจะหลับลงไปทันทีที่เห็นเธอนอนถัดไปใกล้ ๆ 

อันที่จริง ที่ที่ฉันเลือกนอนมันติดผนัง ไม่รู้ว่าฉันนอนอย่างไงที่ข้างหน้าถึงได้ว่างพอที่เธอจะสอดตัวเข้ามาแทรกได้ กลายเป็นว่าแผ่นหลังของเธอแนบชิดกับผนังและเป็นฉันที่นอนหันหน้าไปทางที่เธออยู่แบบนี้ แค่ระยะฟุตครึ่งเท่านั้นเอง ระยะฟุตครึ่งที่ได้ยินเสียงสาบเสื้อเสียดสีกันชัดเจนเวลาเธอขยับตัว

ฉันพยายามหายใจให้เป็นปกติที่สุด ทำเหมือนว่ากำลังหลับลึกอยู่ แน่ล่ะ ฉันทำสำเร็จที่ไหนกัน เสียงหัวเราะนุ่มทุ้มนั่นลอยปะทะหน้าฉัน ราวกับว่าแหล่งกำเนิดเสียงน่าฟังนั่นมันอยู่แค่ปลายจมูกฉันนี่เอง ฉันเม้มปากแน่น แทบจะจินตนาการดวงตายิบหยีกับรอยยิ้มงดงามของเธอออกด้วยซ้ำ

ฉันลืมตาขึ้นช้า ๆ มองไปข้างหน้าอย่างกล้าหาญ