ความหมายของมันก็คือ ในช่วงเวลาที่เรารู้สึกสงบสุข จู่ ๆ ก็อาจจะมีปัญหาเกิดขึ้นในชนิดที่ว่า ไม่ทันตั้งตัว ผมจึงรับรู้ได้ทันทีเลยว่า ช่วงเวลาที่ผมมีความสุข หลังจากที่ได้เสพความสุขนั้นอย่างเต็มที่ ผมก็เตรียมรับมือกับปัญหาที่อาจจะเกิดขึ้นในไม่ช้า ปัญหาที่เกิดขึ้นผมหลังจากนั้น ผมไม่รู้หรอกว่ามันคืออะไร แต่การตั้งรับนั้น ถึงมันจะไม่ได้ผลร้อยเปอร์เซ็น แต่ขอเพียงแค่ให้ปัญหามันสร้างความเสียหายให้น้อยที่สุดก็พอ

อย่างวันนี้ มันก็มีปัญหาอะไรหลาย ๆ อย่างเกิดขึ้น ถ้าเป็นงานกลุ่ม หากมีหนึ่งในสมาชิกที่สามารถแก้ปัญหาเฉพาะหน้าได้ งานก็สามารถดำเนินไปได้อาจจะไม่ได้ผ่านแบบ . . . ผ่านไปได้ด้วยดี แต่มันก็จะสามารถทำให้งานออกมาสำเร็จได้ โดยที่มีความเสียหายเกิดขึ้นกับงานอย่างน้อยที่สุด 

นี่คือความสามารถและทักษะที่ผมอยากได้มาก ๆ คือการแก้ปัญหาเฉพาะหน้า ไม่ว่าเราจะทำอะไร การเตรียมตัวถือว่าเป็นเรื่องที่สำคัญที่สุด มันเคยเกิดขึ้นในครั้งหนึ่ง หรือ อาจจะหลายครั้ง แต่ผมไม่เคยนับ ผมถือดีว่าผมนั้นได้เตรียมตัวมาดี แบบเพอร์เฟค . . . แต่ มันกลับสดุดที่ปัญหาหนึ่งระหว่างดำเนินงาน จนงานนั้น . . . เละไม่เป็นท่า เพราะผมไม่สมารถแก้ปัญหาเฉพาะหน้านั่นได้ 

แต่การที่ผมได้เป็นฝ่ายโสตในตอนมอปลาย ผมก็มีทักษะนี้อยู่บ้าง เพราะมันเหมือนบังคับตัวผมเองว่า ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นงานต้องจบให้ได้ งานต้องไม่พังเอากลางคัน แน่นอนครับว่า งานของฝ่ายโสตได้ดึงศักยภาพบางส่วนของผมออกมาใช้งาน และถูกขัดเกลาขึ้น ถ้าผมอยู่ฝ่ายนี้อีกสักสามปี ผมคงรับมือกับปัญหาได้หลายรูปแบบมาก ๆ เลยล่ะ ฮ่า ๆ . . . และการทำงานร่วมกับผู้อื่นได้นั้น สำคัญจริง ๆ ไม่ว่าใครหากได้ร่วมงานกันแล้ว อีกฝ่ายที่สำคัญมาก ๆ คือฝ่ายประสานงาน หากไม่มีฝ่ายนี้ บางทีงานอาจจะออกมาแบบว่า ไปกันคนละทิศละทาง กว่าจะจบงานได้คงวุ่นวายน่าดู

ผมพิมพ์มาซะเยอะ คุณคงสงสัยว่าผมพยายามจะสื่ออะไรกันแน่

เอาตรง ๆ แบบความจริงล้วน ๆ เลยนะ เพื่อปลอบใจตัวเองไม่ให้ยึดติดความเสียดายกับงานที่ผ่านไปแล้ว งานที่ผิดพลาดจะดึงเอาปัญหาที่เกิดขึ้น ให้กลายเป็นปัญหาเฉพาะหน้าที่เราควรจะรับมือมันและผ่านมันไปให้ได้โดยเกิดความเสียหายอย่างน้อยที่สุด

การทำงานร่วมกับผู้อื่นและการประสานงาน ถือเป็นเรื่องที่ว่าที่วิศวกรอย่างผมควรเชี่ยวชาญในระดับนึง เพราะผมเองก็กำลังกลัวการออกไปทำงานจริงอยู่ไม่น้อยเหมือนกัน เมื่อคิดแบบนั้นผมก็มองว่าการเรียนเนี่ยเป็นเรื่องเล็กน้อยมากหากเทียบกับการทำงาน 

ไม่ใช่เวลาที่ผมต้องมากังวลกับอนาคตที่ยังมาไม่ถึงหรอก ณ ตอนนี้ผมควรจะแก้ปัญหาที่เกิดอยู่ ในตอนนี้ให้ดีที่สุด และขัดเกลาทักษะที่จำเป็นต่ออนาคต เพราะอนาคตบางทีมันก็ไกลแต่ขณะเดียวกันมันก็ใกล้ เพราะอยู่ในวินาทีถัดไปที่กำลังจะถึงนี่แหละ 

ผมเริ่มสนุกกับการเขียนจนเขียนวกไปวนมาจนอ่านเองและเริ่มงงเองแล้ว ผมพอไว้แค่นี้ดีกว่า

ขอบคุณที่อ่านมาจนถึงตรงนี้

ขอให้วันนี้เป็นอีกวันที่ดีของคุณนะครับ สวัสดีครับ

วิชช์ (_วิชรินทร์ นิรนามกุล_)