เราใช้คุ๊กกี้บนเว็บไซต์ของเรา กรุณาอ่านและยอมรับ นโยบายความเป็นส่วนตัว เพื่อใช้บริการเว็บไซต์ ไม่ยอมรับ
วิศเหวอกรรมศาสตร์WITCHARIN NIRANAMKUL
สมุดแพลนปีที่แล้ว
  • เชื่อไหมว่าสมุดแพลนสำหรับหนึ่งปี มันจะสามารถใช้ซ้ำในปีถัดไปได้
    ยังไงหรอ ผมจะให้คุณลองคิดดูนิดหน่อย ผมจะเว้นบรรทัดให้สักสี่ห้าบรรทัด


    .


    .

    คุณอาจจะไม่อยากคิดหรือคิดถูกต้องแม้แต่ไม่มั่นใจในคำตอบ ปริศนาควรมีเฉลยถูกไหม เฉลยก็คือ ปีที่แล้วผมไม่ได้ใช้มันจนหมดยังไงล่ะ สัปดาห์แรกของแพลนยังเขียนไม่หมดด้วยซ้ำไป หมายความว่ายังไง

    จำกฏความเพลิดเพลินสามวันของผมได้ไหม มันเกิดขึ้นกับสิ่งใหม่ ๆ ที่ผมกำลังทำเสมอ หากกฏนี้สามารถเกิดขึ้นในกิจกรรมใด ๆ ก็ตามของผม มีอยู่สองอย่างที่สรุปได้เกี่ยวกับสิ่งที่กฏนี้ชนะผม คือ ผมไม่พยายามมากพอ และ ไม่ใช่ทางของผม มันมักจะเป็นอย่างแรกมากกว่า 

    ในตอนนที่เขียนบทความหรือเรื่องราวนี้ ผมควรกล่าวสวัสดีปีใหม่และเล่าเรื่องราวดี ๆ ให้ฟัง และผมควรเขียนในวันที่หนึ่งเดือนหนึ่งปีสองพันยี่สิบสาม แต่ทำไมผมถึงได้เขียนในวันที่สามเดือนหนึ่งแทนล่ะ 

    ผมจะขออนุญาตเขียนเข้าข้างตัวเอง อ้างอิงบทความจากนักเขียน นักสื่อสารวิทยาศาสตร์ คุณอาจวรงค์ โพสต์ของวันที่หนึ่งเดือนหนึ่ง ประโยคที่ว่า . . . หลายคนมองว่าประมาณวันที่ 3 มกราคมควรจะถูกกำหนดเป็นวันปีใหม่มากกว่าวันที่ 1 มกราคมเสียอีกเพราะมันเป็นวันที่โลกโคจรเข้าใกล้ดวงอาทิตย์ที่สุด (perihelion). . . . ผมเลยคิดว่า มันพ้นเที่ยงคืนมาแล้ว จะมาอ้างอิงก็คงไม่ได้

    วันนี้วันที่สี่แล้ว และทูดูลิสต์ผมก็ล้มเหลว พายุเล่นงานผมซะน่วมเลย
    สำหรับเรื่องดี ๆ ในสองพันยี่สิบสามคือ ได้เริ่มต้นใหม่ ในเส้นทางเดิม
    แต่วันนี้ผมกลับต้องมาตั้งคำถามว่า เส้นทางที่เดินอยู่มันใช่จริง ๆ รึเปล่า
    ไม่ใช่เพียงแค่เรื่องนี้ ห้องเรียนธุรกิจของผมกำลังมีปัญหา 
    โต๊ะทำงานของผมรกจนวางอะไรแทบไม่ได้ ปฏิทินผมมีลิสต์ เยอะแยะมากมายจนไม่มีช่องว่างให้แปะโพสต์อิทเลย . . . . แต่

    ผมจะผ่านมันไปให้ได้ ผมจะผ่านมันไป
    พายุทำให้ผมเกิดความสับสนและสงสัยในตัวเอง
    พายุทำให้ฟ้าหม่นจนทำให้ผมหายใจไม่ปกติ

    เพียงแค่ผมต้องหลับตา ควบคุมลมหายใจ
    ค่อย ๆ ถอนหายใจออกมา 

    จุดเริ่มต้นมันอาจจะไม่สวยงาม ดูสับสน วุ่นวาย 
    แต่มันคือขั้นตอนของพล็อตหนังที่สุดท้ายแล้ว
    มันน่าติดตามและจบโดย . . . ดี . . .สมบูรณ์สวยงาม

    ความกังวลมันเหมือนพายุงวงช้าง ที่พร้อมจะพัดทำลายสิ่งที่อยู่ตรงหน้าให้เละเทะ
    และสิ่งที่อยู่ตรงหน้าของผมตอนนี้ คืออนาคต ว่าที่วิศวะ
    ผมจะมามองดูสิ่งที่พายุทำลาย มองดูเศษซากความเสียหาย
    โดยที่ไม่ทำอะไรเลยหรอ สิ่งแรกเลย เก็บกวาดมัน 
    ทิ้งในสิ่งที่ทำอะไรไม่ได้แล้ว ซ่อมแซ่มสิ่งที่ซ่อมได้จนสุดความสามารถ

    จัดระเบียบมันจนเหมือนว่าพายุลูกนั้นทำอะไรเราไม่ได้เลย
    แต่พายุได้มอบบทเรียนเรื่องใหม่ให้แล้ว เรียนรู้มัน และนำไปใช้

    นี่แหละสิ่งที่ผมเคยพูดถึง ลมสงบก่อนพายุจะพัดผ่าน
    และมันได้ผ่านไปแล้ว

    และผมก็พร้อมจะก้าวเดินต่อไปอีกก้าวเล็ก ๆ ก้าวหนึ่ง

    ขอให้ปีนี้เป็นปีที่ดีของคุณ และผมด้วย

    วิชช์ (_วิชรินทร์ นิรนามกุล_)

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น

Log in