ขอบคุณอีกครั้งที่อ่านมาถึงบรรทัดนี้ หากคุณอ่านจะเจอบทความนี้เป็นเรื่องแรกก็คงจะงงหน่อย แต่สำหรับคนที่อ่านมาตั้งแต่เรื่องแรก ก็พอจะรู้ว่ามันคือไดอารี่ที่บ่นล้วน ๆ พันเปอร์เซ็น ผมไม่ได้ตั้งใจที่จะบันทึกหรือโพสต์ทุกวัน มันเป็นเพราะผมสนุกกับการเล่นคำและตัวอักษรพวกนี้

ความจริงที่มืดครึ้มคือ เพื่อไม่ให้ผมจมกับความรู้สึกผิดต่อตัวเองที่พยายามไม่สุดหรือไม่ทันเวลานั่นแหละ

สำหรับวันนี้ผมมีควิสวิชาเทอโมไดนามิกส์ ที่เป็นไดนาไมท์พร้อมระเบิดกำลังใจผมให้กระจุยกระจาย

ก็เถอะนะ ตราบใดที่เวลาในเทอมนี้ยังไม่หมด และเส้นทางยังอีกยาวไกล ไม่ใช่ว่าจบวิศวกรการผลิตแล้วจะถึงเส้นชัยสักหน่อย แต่เนื่องด้วยอารมณ์ ตรรกะและเหตุผลที่มีอยู่ในตอนนี้ ผมควรเอาชนะมันและควบคุมมันให้ได้ดีกว่านี้หน่อย 

อย่างแรกเลยสำหรับสัปดาห์นี้ ผมได้ค้นพบว่า เทอโมไดนาไมท์ ไม่สิ เทอโมไดนามิกส์ เป็นพื้นฐานของพื้นฐานในการสร้างหรือผลิตเครื่องจักร เพราะฉนั้น ต่อให้ชอบหรือเกลียดมันแค่ไหน ความจริงที่จริงที่สุดคือ มันไม่คิดจะทำร้ายผมเลยแม้แต่น้อย มันไม่ได้เข้าหาผม มีผต่ผมต้องเข้าหามัน ภารกิจอันใหญ่หลวงคือการเปิดรับ เรียนรู้และพยายามไปสนุกกับมัน ไม่มีวิชาไหนที่ตีกันแล้วสนุกได้เท่าเทอโมไดนามิกส์ หากเจ้านี้เป็นคน ๆ นึง ผมคงมีปากเสียงและบู้บี่กับเขาได้ตลอดนั่นแหละ ภาพที่เห็นคงเป็นเพื่อนซี้ที่กำลังถกเถียงกันอย่างเมามันส์เลยล่ะ

อย่างที่บอกว่า ผมไม่ได้จะเขียนบันทึกทุกวัน ผมแค่ไม่อยากเกลียดศาสตร์วิชาเหล่านี้เพียงเพราะผมเรียนไม่เข้าใจหรือทำไม่ได้ ไม่อยากให้เหตุผลพวกนี้ทำให้ผมเสียเพื่อนที่อาจจะซี้ปึกกันในอนาคตและปัจจุบันได้ 

ยังไงผมก็ขอก้าวต่ออีกก้าวเล็ก ๆ ก้าวหนึ่งสู่จุดหมายคนมีตังไร้หนี้ อีกก้าวหนึ่ง

และขอให้วันนี้เป็นอีกวันที่ดีของคุณนะครับ

สวัสดีครับ

วิชช์ (_วิชรินทร์ นิรนามกุล_)