สวัสดีคนอ่านอีกครั้งนะครับ ผมอาจจะมาผิดแนวไปหน่อย เรื่องราวนี้มันเปรียบดั่งไดอารี่มากกว่านิยาย แต่คงไม่มีที่ไหนที่ผมจะสบายใจเท่าที่นี้แล้ว และผมอาจจะบ่น ๆ เยอะไปหน่อย แต่ก็ไม่มีอะไรซับซ้อนให้คุณคิดเยอะในตัวอักษรเหล่านี้หรอนะครับ ^^

ในเช้าที่ผมตื่นมาอย่างงัวเงีย ลุกหยิบผ้าขนหนูแล้วเดินไปที่อ่างล้างหน้า ผมมีความรู้สึกแปลกราวกับว่าวันนี้เป็นวันแรกของการเรียนในเทอมนี้ แต่ในหัวผมเองก็มีแต่เรื่องสอบเก็บคะแนน และงานรายกลุ่มเยอะแยะเต็มไปหมด หลังจากที่ผมอาบน้ำ มองดูช็อปที่แขวนอยู่ในตู้ ผมกลับสลัดความรู้สึกที่ราวกับเป็นวันแรกไปไม่ออกสักที ช็อปสีกรม คุณคิดว่าเสื้อด้านในคงเป็นสีอะไร ? แน่นอนว่าสีดำเป็นสีเบสิกที่เด็กได้ช็อปใหม่ ๆ จะใส่กัน แต่ผมกลับเลื่อนเสื้อสีดำที่อยู่ใกล้มือที่สุดออกไป แล้วหยิบเสื้อสีขาวออกมาใส่แทน จากนั้นผมก็ไปหยิบกางเกงยีนสีเทาควันบุหรี่ที่อยู่ด้านนอกมาใส่ มันอาจจะดูแปลก แต่กลับทำให้ผมมั่นใจที่จะออกไปเรียนในคาบโดยตั้งใจไว้ว่าจะไม่หลับในคาบเช้า

สำหรับวันนี้ก็มีรายวิชาที่ผมเรียนแล้วเข้าใจ ส่วนบางรายวิชาก็เข้าใจได้ แต่ก็ไม่ได้เข้าใจทั้งหมด นั่นทำให้ผมกังวลอยู่ไม่น้อย และเวลาก็ยังคงนับถอยหลังก่อนสอบกลางภาคไปอีก 1 วัน

ผมเป็นคนที่ชอบวางแผนนะ แต่น้อยมากที่แผนเหล่านั้นจะประสบความสำเร็จ เนื่องด้วยกระบวนการในแผนเหล่านั้นไม่ค่อยสอดคล้องกับเวลาที่ควรจะเป็นสักเท่าไหร่ 

ในคืนนี้ผมก็มีอะไรที่อยากจะทำเยอะไปหมด แต่คงต้องใช้หลักการจัดลำดับความสำคัญมาช่วย ไม่งั้นผมคงทำได้เพียงแค่อยากทำ แต่ก็ไม่ได้ทำอะไรจริง ๆ จัง ๆ สักที 

คุณพร้อมจะนับถอยหลังไปเทศกาลสอบเก็บคะแนนรองครั้งใหญ่กับผมไหม ?

แน่นอนว่าผมยินดีที่จะให้คุณตามมา แต่ว่า . . . ผมอยากให้ตัวผมในอนาคตตามไปพร้อม ๆ กับคุณนั้นแหละครับ ช่วยตามไปเป็นเพื่อนเขาหน่อยนะ 

ความจริงผมรู้สึกเหงามาก และโดดเดี่ยวในเส้นทางของผม ถึงแม้ว่าจะเต็มไปด้วยผู้คนมากมายลอบรอบ ความโดดเดี่ยวนี้มันเกิดจากคำถามในใจลึก ๆ ของผมเอง ที่สงสัยในเส้ยทางที่ผมกำลังเดินอยู่ ผมไม่ค่อยชอบที่มันตามมารบกวนผมในช่วงเวลาที่ผมอยากอยู่เงียบ ๆ น่ะครับ ผมเลยตั้งใจฝากไว้ในนี้ แล้วค่อยกลับมาเรียนรู้มันอีกครั้ง ในช่วงเวลาที่เหมาะสมกว่านี้

เอาเป็นว่าผมขอบคุณ และขอให้วันนี้เป็นอีกวันที่ดีของคุณนะครับ 

ผมขอก้าวเดินต่อไปอีกก้าวเล็ก ๆ ก้าวหนึ่งนะครับ สวัสดีครับ

วิชช์ (_วิชรินทร์ นิรนามกุล_)