เราใช้คุ๊กกี้บนเว็บไซต์ของเรา กรุณาอ่านและยอมรับ นโยบายความเป็นส่วนตัว เพื่อใช้บริการเว็บไซต์ ไม่ยอมรับ
Raven's JournalRavenR.
Page 2
  • เอดินเบิร์ก, สก็อตแลนด์
    20 กุมภาพันธ์ 2019


    แด่ คุณ,


    ผมคงต้องสารภาพตามตรงว่าตอนนี้เวลา 1 นาฬิกาในยามเช้ามืด และผมกำลังนั่งอยู่ที่โต๊ะหนังสือ เขียนบันทึกสำหรับวันนี้โดยอาศัยแสงไฟจากโคมไฟสีส้มบนโต๊ะเพียงอย่างเดียว 


    ผมรู้น่า ผมรู้ ถ้าคุณอยู่ และรู้ว่าผมทำแบบนี้ คุณจะต้องโมโหผมที่ไม่ดูแลตัวเอง ขมวดคิ้วจนยุ่งเหมือนปม บ่นเป็นหมีกินผึ้งว่าผมจะเสียสายตา จากนั้นก็ไล่ผมไปนอน


    ถ้าคุณอยู่ เป็นวลีที่ตลกร้ายเสียจริง ตั้งแต่วันที่คุณจากไป ผมก็ยังคงคิดเสมอว่าหากคุณยังอยู่ที่บ้านหลังข้าง ๆ ทุกอย่างจะแตกต่างจากตอนนี้แค่ไหน ผมอาจจะไม่ได้หยิบบันทึกเล่มนี้ขึ้นมาเขียน มันอาจจะถูกเก็บเอาไว้บนชั้นหนังสือที่เบียดแน่น ไม่เคยถูกแตะต้อง ไม่อยู่แม้ในเสี้ยวห้วงคำนึงของผม ไม่ ผมคงไม่กล้าเอามันออกมาเขียนแน่ ๆ ผมเมื่อสามปีที่แล้วถือตัวและเขินอายเกินกว่าจะยอมรับข้อเสนอของคุณ


    คุณเองก็มีบันทึกอีกเล่มที่เหมือนของผม ไว้บันทึกเรื่องราวในแต่ละวัน แล้วค่อยมาแลกกันอ่าน นั่นคือคำพูดของคุณตอนที่ยื่นบันทึกเล่มนี้ให้ผมเป็นของขวัญวันคริสต์มาส


    แน่นอน คำตอบของผมในตอนนั้นคือไม่


    ถึงอย่างนั้นเมื่อผมปฏิเสธ สีหน้าของคุณไม่แม้แต่จะเปลี่ยนด้วยซ้ำ คุณไม่ได้ดูผิดหวังหรือเสียใจ ตรงข้ามกัน คุณกลับขยิบตา มองผมด้วยรอยยิ้มที่กว้างยิ่งกว่าเดิมราวกับอ่านใจผมได้ และรู้ว่าสักวันหนึ่ง ผมจะต้องตัดสินใจหยิบมันขึ้นมาเขียนอย่างแน่นอน


    และใช่ ผมเขียนจริง ๆ แต่ก็หลังจากที่คุณไม่อยู่แล้ว


    ผมหวนนึกถึงบันทึกของคุณอยู่บ่อย ๆ อดสงสัยไม่ได้ว่ามันอยู่ที่ไหน และคุณได้เขียนมันจริง ๆ หรือเปล่า หากตอนนั้นผมตัดสินใจเขียนบันทึกแล้วแลกกันอ่านกับคุณ ผมจะได้รู้จักตัวตนของคุณมากขึ้นไหม บางทีความเศร้าของผมอาจจะเบาบางกว่านี้ ตอนที่รู้ว่าคุณจากไป บางทีผมอาจจะนึกเสียใจน้อยกว่าที่เป็นอยู่ 


    แต่แน่นอน คำถามด้านบนนั่นเป็นเพียงคำถามเชิงวาทศิลป์ และในเมื่อทุกอย่างเป็นแบบนี้ ผมก็คงไม่มีโอกาสได้อ่านบันทึกของคุณเป็นแน่ 


    ผมขอโทษที่ตอนนั้นผมไม่ได้ตอบรับข้อเสนอของคุณ ทั้งที่ผมเองก็อยากรู้จักคุณ และอยากให้คุณรู้จักผมมากขึ้นเช่นกัน ผมเสียใจเหลือเกิน


    ทว่าคำขอโทษในยามนี้คงไม่มีความหมาย


    อากาศเริ่มหนาวขึ้นเรื่อย ๆ แล้ว ผมรู้สึกได้ว่าปลายนิ้วตัวเองเย็นเฉียบเหมือนน้ำแข็ง ผมคงจะเร่งฮีทเตอร์สักหน่อย จากนั้นก็พยายามข่มตานอนให้หลับ


    หวังว่าที่ที่คุณอยู่จะไม่หนาวเกินไปนะ


    ราตรีสวัสดิ์ครับ เพื่อนบ้านของผม



    จากเพื่อนบ้านนกฮูกของคุณ,

    เรเวน



Views

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น

Log in
isthepe (@isthepe)
อ่านจบแล้วก็อดคิดถึง เขา ไม่ได้เลย