เอดินเบิร์ก, สก็อตแลนด์
13 กุมภาพันธ์ 2019
แด่ คุณ,
ผมตัดสินใจเขียนบันทึกเล่มนี้ในเช้าวันที่ฝนพรำ อาจเพราะบรรยากาศอึมครึม เศร้าหมอง ความเหงาจากการอยู่กันสองคนในห้องกับเพื่อนยากของผม อะไรก็ตามแต่ มันดลใจให้ผมหยิบสมุดเก่า ๆ ซึ่งเก็บไว้ในชั้นหนังสือออกมาเปิด แล้วจรดปากกาลงไป ใช่ครับ สมุดที่คุณซื้อให้ผมเป็นของขวัญวันคริสต์มาสเมื่อสองปีก่อนนั่นแหละ
คุณเป็นยังไงบ้างครับ ผมได้แต่หวังว่าคุณจะสบายดี หวังว่าผู้คนที่นั่นจะให้การต้อนรับคุณอย่างอบอุ่น หนึ่งปีครึ่งแล้วที่คุณจากไปโดยไร้คำร่ำลา ทิ้งผมไว้กับภาพความทรงจำเก่า ๆ รอยยิ้ม เสียงหัวเราะ และสัมผัสอันเลือนรางของคุณบนผิวกาย เชื่อไหม มันไม่เคยหายไปไหน ผมไม่เคยรู้สึกว่ามันจางลงเลยแม้แต่น้อย ก็เหมือนกับความโหยหาในใจของผม ทุกครั้งที่ผมว่าง ผมมักเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่างห้อง พร่ำภาวนาให้พบคุณอยู่ในสวนของบ้านหลังข้าง ๆ โบกมือทักทายผมด้วยรอยยิ้มที่เจิดจ้าเหมือนแสงอาทิตย์ยามฤดูร้อน
แต่มันก็ไม่เคยเกิดขึ้น
ผมคิดถึงคุณเหลือเกิน บ้านหลังข้าง ๆ ไม่ใช่ของคุณอีกต่อไปแล้ว เจ้าของบ้านในตอนนี้เป็นคุณป้าวัยเกษียณพร้อมกับแมวสองตัว แต่ทั้งที่รู้ว่าคุณไม่ได้อยู่ตรงนั้น ผมก็ยังลบภาพคุณที่เดินทำอะไรรอบ ๆ บ้านไม่ได้อยู่ดี คุณมักบ่นเสมอว่าบ้านหลังนั้นใหญ่เกินกว่าจะอยู่ตัวคนเดียว ผมเองก็คิดอย่างนั้น บ้านของผมดูกว้างเกินความจำเป็นทุกครั้งที่พ่อกับแม่บินไปต่างประเทศ เราอาจเป็นคนเหงาสองคนที่ดึงดูดกันและกัน ผมมักชวนคุณมานั่งเล่นที่บ้าน เช่นเดียวกับที่คุณคะยั้นคะยอให้ผมไปจิบโกโก้ร้อนที่นั่นตอนหน้าหนาว
แต่ทั้งหมดนั่นก็เป็นเพียงอดีต เหมือนตัวหนังสือในหน้าบันทึก เหมือนเหตุการณ์ในประวัติศาสตร์ซึ่งเคยเกิดขึ้น แต่ยุคสมัยแปรเปลี่ยน เวลาหมุนผ่าน เข็มนาฬิกาเดินไปด้านหน้า วนจนครบวงครั้งแล้วครั้งเล่า และตอนนี้ทุกอย่างก็ล้วนเปลี่ยนไป สิ่งนั้นไม่ได้เกิดขึ้นอีก และคงจะไม่มีวันเกิดขึ้นตลอดไป
ผม ผมไม่
แต่
ผมขอโทษ แต่...ผมไม่ไหว ไม่ไหวเอาซะเลย ผมคงต้องจบบันทึกของวันนี้ไว้เท่านี้ ผมเขียนต่อไม่ได้ มันมากเกินไป ทุกอารมณ์ ทุกความรู้สึกที่เกิดขึ้น ท่วมล้นจนผมแทบจมหายลงไปในกระแสของมัน ผมคิดถึงคุณมากเกินไป บางทีที่ผมตัดสินใจหยิบสมุดเล่มนี้ออกมาเขียน ก็คงเป็นเพราะผมโหยหาคุณจนเก็บมันเอาไว้ในใจเพียงอย่างเดียวไม่ไหวอีกแล้ว
ผมขอโทษ ผมขอโทษจริง ๆ
สุดท้ายนี้ ผมปรารถนาเพียงให้คุณมีความสุขและสบายดี
ขอให้คุณสบายดี
จากเพื่อนคนเหงาข้างบ้านของคุณ,
เรเวน
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in