Title : Under an umbrella

Author : umumunum

            ผมนั่งแช่อยู่ในร้านกาแฟเข้าชั่วโมงที่สองแล้ว

            ฝนยังไม่มีทีท่าที่จะหยุดลง  มันยังคงสม่ำเสมอ 

            แล้วถ้ามันยังตกอยู่แบบนี้  ผมคงต้องนอนที่นี่แล้วล่ะ

            ถอนหายใจออกมาเบาๆเมื่อคำพูดของหม่าม๊าก่อนออกจากบ้านดังเข้ามาในหัว  หม่าม๊าบอกว่าวันนี้ฝนจะตกให้ผมพกร่มไปด้วย  แต่ใครจะไปเชื่อในเมื่ออากาศดีขนาดนั้น

            เชื่อหม่าม๊าแต่แรกก็ดี

            ภายในร้านเงียบสงบเพราะมีเจโน่เป็นลูกค้าเพียงคนเดียว อากาศภายในร้านอบอุ่นตรงข้ามกับภายนอกที่เย็นชื้น  ผมมองโกโก้ร้อนหยดสุดท้ายในแก้ว  มันนิ่งสงบ ผมนิ่งอยากให้ฝนหยุดนิ่งเหมือนโกโก้ที่เหลือในแก้วนี้จัง

            “คุณลูกค้า  ร้านเราใกล้จะปิดแล้วนะครับ”

            พนักงานในร้านเดินมาใกล้ๆผม  ชายตรงหน้าใส่ผ้ากันเปื้อนสีน้ำตาลอ่อนซ่อนเสื้อสีขาวและกางเกงสีดำไว้ด้านใน เขาดูสะอาดสะอ้านและหน้าตาดีเกินกว่าจะเป็นแค่พนักงานในร้านกาแฟเล็กๆแห่งนี้

            “จะปิดแล้วเหรอครับ” ผมหันไปมองนอกกระจกร้านที่ยังมีสายฝนตกลงมาอย่างต่อเนื่อง  ถ้าจะให้ผมวิ่งกลับบ้านในตอนนี้  กว่าจะถึงก็คงเปียกโชกไปยันชั้นในแน่ๆ “ฝนยังตกหนักอยู่เลย  แหะๆ”

            “งั้นให้ผมไปส่งคุณลูกค้าไหมครับ”

            “มีรถเหรอครับ”

            “ไม่ครับ  มีร่ม”

            รอยยิ้มที่ปลอบประโลมในตอนท้ายนี่น่ารักชะมัดเลย

            “เดี๋ยวผมถือเองครับ” สุดท้ายผมก็ต้องกลับบ้านด้วยร่มของคุณร้านกาแฟเข้าจนได้ พออีกฝ่ายรู้ที่อยู่บ้านผมก็บอกว่าเราอยู่ใกล้กันเลยจะไปส่งผมถึงที่ 

            ร่มเล็กๆที่กันฝนไปประมาณนึงถูกถือโดยเจ้าของของมัน  เสียงฝนตกยังดังก้องจนน่าหนวกหู  ตอกย้ำให้ผมยิ่งเกลียดฤดูฝนมากขึ้นไปอีก

            คนสองคนในร่มได้แต่เดินเคียงคู่กันไปโดยไม่ได้คุยอะไรกัน   ผมได้แต่กลั้นหายใจด้วยความรู้สึกอึดอัด ถ้ารู้ว่ามันต้องเป็นแบบนี้วิ่งฝ่าฝนกลับบ้านก็ดี

            “ผมเห็นคุณลูกค้ามาทานที่ร้านบ่อยมากเลยนะครับ” 

            “อ่า...  ใช่ครับ ผมไปทานบ่อย” ผมตอบกลับไปตามมารยาทบวกกับไม่ชอบเสียงดังๆของฝนที่น่าหงุดหงิด  “โกโก้ร้อนร้านคุณอร่อยมากเลยครับ”

            “ได้ยินแบบนี้ผมก็ดีใจครับ”  อีกฝ่ายเผยรอยยิ้มน่ารักออกมาอีกครั้ง  “ผมก็ชอบกินโกโก้ร้อนเหมือนคุณลูกค้าเลย เพราะโกโก้ร้อนนี่แหละครับเลยทำให้ผมอยากมีร้านกาแฟเป็นของตัวเองขึ้นมา”

            “ผมชื่อเจโน่ครับ” ผมพูดขึ้นมาอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ยทำให้อีกฝ่ายงงไม่น้อย  “เรียกผมว่าเจโน่ก็ได้ครับ  เรียกว่าคุณลูกค้าแล้วมันแปลกน่ะครับ”

            “อ่อ  ยินดีที่ได้รู้จักนะครับคุณเจโน่  ผมชื่อมาร์คครับ”

            “เรียกเจโน่เฉยๆก็ได้นะครับ  เราน่าจะอายุพอๆกัน” ผมยิ้มให้กับอีกฝ่ายพร้อมใช้มือเช็ดน้ำฝนที่หลุดรอดมาเปียกแขนผมไปด้วย  “ผมอายุ 24   ครับ”

            “งั้นเจโน่ก็ต้องเรียกผมว่าพี่แล้วล่ะครับ”  มาร์คหัวเราะเบาๆ  “พี่อายุ 26 ครับ”

            “ครับพี่มาร์ค” 

            ระยะทางสั้นลงเรื่อยๆจากหลายร้อยเมตรลดลงจนเหลือศูนย์  ผมยืนอยู่หน้าบ้านของตัวเองพร้อมกับคนที่พึ่งจะรู้จักกันหลังจากเดินมาได้200เมตร  นึกแล้วก็ตลกดีที่เราเดินเท้ามาด้วยกันทั้งๆที่พื้นทางเดินเจิ่งนองเต็มไปด้วยน้ำฝนแบบนี้

            “ถึงบ้านผมแล้วล่ะครับ  ขอบคุณมากนะครับที่ลำบากมาส่ง”

            “ไม่เป็นไรหรอก  บ้านพี่ก็อยู่แถวๆนี้” พี่มาร์คยังคงกางร่มให้ผมที่ยืนอยู่ตรงหน้าของเขา  “อีกอย่าง เจโน่เป็นลูกค้าประจำของพี่ด้วย”

            “...”

            “ไว้ไปดื่มโกโก้ร้อนที่ร้านพี่อีกนะครับ  ยินดีต้อนรับเสมอ”

            โกโก้ร้อน  สายฝน ร่ม  และคุณ

             บางทีฤดูฝนก็อาจจะไม่ได้แย่มากเท่าไหร่

            เจโน่เริ่มชอบมันแล้วล่ะ

end.

725 คำ  สั้นๆเพราะรีบปั่น555555

อยากแต่งเก่งๆบ้างจังค่ะ;-;

#อืมmn