เมทของผมเป็นหนุ่มตัวเล็กๆจากสุดแดนเหนืออย่างเชียงราย ชื่อว่าปลื้ม ปลื้มเรียนอยู่ในคณะรัฐศาสตร์และการปกครอง อะไรซักอย่างนี่แหละ เขาเป็นคนหัวก้าวหน้า ดูฉลาด และชอบถามสารทุกข์สุกดิบ เป็นนิสัยที่ดี ถ้าไม่ติดว่าเขาถามทุกอย่าง ถามแม่งทุกอย่างจริงๆ จนผมตอบได้แค่อืม จ้า ไม่ก็หัวเราะเป็นคำตอบไป บางที่ผมเอกที่ทำตัวไม่ดี แต่ทำไงได้ ผมรำคาญ ผมไม่ได้สนิทอะไรกับเขาขนาดนั้นอะนะ เหมือนคุณรำคาญแม่ตัวเองที่ชอบถามคำถามไร้สาระประจำวัน แต่ติดที่ว่าเมทผมมันไม่ได้ทาแป้งให้ผมตั้งแต่อนุบาลนี่หว่า ผมยอมรับว่าตัวเองปากร้ายหน่อยๆ และตอนนี้เหมือนว่ามันจะเป็นตอนที่เอามาเมาท์เพื่อนตัวเองล้วนๆเลยอะนะ หรือผมแค่อยากอยู่เงียบๆคนเดียว ผมเลยถามเขาตลอดว่าจะกลับห้องตอนไหน ผมจะได้ใช้เวลาอยู่คนเดียวนานๆ เอาเป็นว่าผมกำลังบ่นคนดีๆคนหนึ่งอยู่ ผมไม่รู้สึกผิดเลยแฮะ ก็ผมรำคาญนี่หว่า

       ย่อหน้านี้คงต้องพักเรื่องเมทของผมไปก่อน ผมได้วางแผนการสอบ ทำแบบพวกเด็กจะแอดอะไรเทือกนั้น พวกโพสต์อิท แสดงความตั้งใจ แต่เหมือนมันจะไม่เหมาะกับผม ผมเลยเขียนแค่พวกเกณฑ์คะแนน ค่าเทอม คะแนนที่ควรทำได้ ผมดูเหมือนเป็นคนที่มีความตั้งใจขึ้นมา แค่สภาพเหมือนศพเบื่อโลก พยายามเขียนอะไรขำๆลงเว็บ แต่พอย้อนกลับมาอ่านเอง ดันเหมือนกับคำโปรยบนหลุมศพตัวเองมากกว่า ผมไม่ได้มีความสุขนะ แต่ผมก็ไม่รู้จะหามันมาใช้ยังไงนั่นแหละ ผมอยากมีความสุข ใครๆก็อยากมี แต่ผมไม่อยากมีความสุขที่นี่ อย่างน้อยไอ้ความทุกข์บ้าๆนี่ก็ทำให้ผมคิดคอนเซปท์งานสตูดิโอชิ้นถัดไปได้ ก็เห็นกันชัดๆเลยว่า ถ้าคุณมีความทุกข์ ก็อย่าเพิ่งใช้คำว่าช่างแม่ง ความทุกข์เป็นเหมือนกองขยะ ถ้าคุณช่างแม่งกับกองขยะมหึมาของคุณ มันก็โอเค สะอาดดี แต่ถ้าคุณลองคุ้ยเขี่ยมันหน่อย จริงอยู่ที่มันจะทำให้คุณสกปรก จิตใจของคุณจะปนเปื้อนเล็กน้อย ส่งกลิ่นนิดๆ แต่อย่างน้อย ถ้ามันเอาไปขายได้ มันก็น่าจะทำให้เรารอดไปอีกซักมื้อ มันอาจจะดูเป็นการเปรียบเปรยที่น่าขบขัน แต่ผมก็คิดออกมาได้ มันไม่ใช่คำพูดที่น่าขบขันอย่างเดียวแล้วล่ะ มันทำให้คนคิดมันขึ้นมาอย่างผมน่าขบขันไปด้วย ถ้ามันทำให้คุณยิ้มก็ยิ้มเถอะครับ อย่างน้อยถ้าผมร้องไห้คนเดียว แต่คนหัวเราะ 10 คน มันก็มีค่าต่อโลกอันหม่นหมองใบนี้ ผมยอมเป็นอย่างเพลง I Started A Joke ของ Bee Gees ถึงแม้มันจะเศร้า แต่มันก็เป็นเพลงที่ดี ถึงแม้ชีวิตผมมันอาจจะฟังดูเศร้า แต่ผมก็ว่ามันเป็นชีวิตที่ดีนะ