การที่ได้เริ่มไปเรียนก็ทำให้ผมได้รู้จักเพื่อนๆขึ้นมาบ้าง ต่อกันติดบ้างไม่ติดบ้าง แต่ก็ยังดีที่มีคนคอยทัก แต่ผมค่อนข้างดูเสียมารยาทนิดหน่อยที่ตอบกลับได้เพียงยิ้ม หรือแค่พยักหน้า ผมทำดีที่สุดแล้วจริงๆ จนกระทั่งได้เจอผู้หญิงคนหนึ่ง สาวชาวเหนือ ไม่ได้สวย ตัวเล็กๆ หน้ากลมๆ ผมเหมือนจะปิ๊งเขา และหวังว่าผมจะปิ๊งเขานะ เพราะผมไม่ค่อยได้รู้สึกอะไรอย่างนี้นานแล้ว เราอยู่ในกลุ่มเดียวกันงานสตูดิโอ โชคเข้าข้างผมนิดหน่อยที่เขาเข้ามาทักก่อน และผมก็ดันถามอะไรไม่ค่อยเวิร์คออกไป "เอ่อ... ไปส่งเราที่หอหน่อยได้มั้ย" ช่างเป็นคำพูดที่ขัดจากสภาพตัวจริงๆ คิดภาพผู้หญิงตัวสูงร้อยห้าสิบปลายๆตัวป้อมๆ ต้องไปส่งชายฉกรรจ์ ร่างยักสูงร้อยแปดสิบ ด้วยรถเก่าๆ แต่ผมว่ามันก็น่ารักดีนะ และผมก็กลับหอได้อย่างปลอดภัย เอาเป็นว่าผมขอขอบคุณเพื่อนใหม่คนนี้ละกัน

       คืนเดียวกันนั้นตอนตีสามผมก็ได้กลับบ้านเสียที หลังจากการรอที่ท่ารถอย่างยาวนาน ข้างๆเพื่อนผมที่ชื่อว่า พัด นักศึกษาคณะวิศวกรรมศาสตร์ เราสองคนเป็นเพื่อนกันมาอย่างยาวนาน และเป็นคนที่กดยืนยันสิทธิ์เข้าเรียนมหาวิทยาลัยกับผม การตัดสินใจที่ผมเคยคิดว่ามันดีที่สุดแล้วสำหรับตอนนั้น ทำให้ตอนนี้เราสองคนต้องมานั่งรอรถด้วยกันที่ขนส่งของจังหวัดเชียงใหม่ จนสุดท้าย รถเทียบท่า เราสองคนขึ้นไป และหลับตาลง เพื่อจะลืมตาขึ้นมาอีกครั้งที่ที่เราเรียกว่าบ้านอีกครั้งหนึ่ง และคงอีกสักพักที่เราจะได้กลับอย่างนี้อีก 

อ้อ เกือบลืมไป สุขสันต์วันแม่ทุกท่านนะครับ