บทเพลงแห่งสงครามเพลงหนึ่งขับขานยาวนานกว่าสิบปี

บ้านเมืองและคุณธรรมยิ่งใหญ่ ฤๅความรักที่ฝังลึกในใจล้วนแตกฉานซ่านเซ็น

ตั้งแต่เกิดจนอายุสิบห้าปี ‘โหยวเหมี่ยว’ มีชีวิตร่ำรวยสุขสำราญมาโดยตลอด

แต่แล้ววันหนึ่งก็พลันประสบความเปลี่ยนผันในชีวิต จากคุณชายน้อยในวันวาน

วันนี้เหลือเพียงปราสาทเขารกร้างของมารดาผู้ล่วงลับ กับข้ารับใช้ชายผู้ซื่อสัตย์นามว่า ‘หลี่จื้อเฟิง’

การก่อร่างสร้างตัวด้วยสองมือเปล่าคือบททดสอบยิ่งใหญ่ที่สุดในชีวิตเขา...

เคราะห์ดีที่สวรรค์ยังเมตตา เพราะในช่วงที่ยากลำบากแสนสาหัส โหยวเหมี่ยวยังมีหลี่จื้อเฟิงอยู่ข้างกาย

แต่เมื่อชนเผ่าป่าเถื่อนทางเหนือบุกเข้ารุกรานจงหยวน ไฟสงครามลุกท่วมสี่ด้าน ชาวประชายากหลีกหนี

โหยวเหมี่ยวถูกจับตัวเป็นเชลย หลี่จื้อเฟิงจึงติดตามไล่ล่าศัตรูเพื่อคว้าดวงใจกลับคืนมา

ขณะที่คล้ายจะปลิดปลิว โหยวเหมี่ยวคิดได้เพียงว่าจากกันวันนี้คงมิมีวันหน้าเสียแล้ว

ความหวังที่จะได้ใช้ชีวิตแก่เฒ่าไปกับหลี่จื้อเฟิงสองคนเริ่มเลือนราง

ทว่า... น้ำขึ้นน้ำลงย่อมนำมาซึ่งแสงจันทร์สุกสกาวสุดแสนงามตา

รีวิวนี้ถือว่ามาช้าแล้ว 555 แต่เราเพิ่งอ่านจบค่ะ เนื่องจากเราไม่มีเป็นของตัวเองต้องรอเพื่อนอ่านให้จบก่อนแล้วค่อยยืมมา ตอนงานหนังสือไปซื้อนิยายวายเล่มอื่นที่เล็งไว้ไป ก็เลยไม่ได้ซื้อปราชญ์ แต่ตอนนี้คิดว่าจะซื้อแล้วล่ะค่ะ 555 เพราะว่าชอบมากจริงๆ
ปกติเราไม่รีวิวนิยายวายลง bloggang แต่เรื่องนี้ขอเรื่องนึงค่ะ อาจจะเป็นนิยายจีนที่เราชอบมากที่สุดในรอบปีก็ได้ค่ะ
ปราชญ์กู้บัลลังก์เป็นนิยายวายก็จริง (ปกติเราอ่านนิยายวายอยู่แล้วนะคะ) แต่เราคิดว่าประเด็นหลักของมันไม่ใช่ความวายเลย แต่คนที่รับไม่ได้กับเรื่องแบบนี้ก็ไม่ควรอ่านนะ 5555
ต่อไปนี้มีสปอยล์
พูดถึงตัวละครเลยก็แล้วกันค่ะเป็นการไม่เสียเวลา

โหยวเหมี่ยว
เล่มแรกจะค่อนข้างเห็นโหยวเหมี่ยวเป็นคุณชายน้อยเจ้าสำราญ ผู้อยากรู้อยากเห็นไม่จริงจังกับชีวิต แถมขี้อ่อยเอามากๆ ใช้เงินเป็นเบี้ย แต่พอเกิดเรื่องขึ้นกับตัวเองก็ลุกขึ้นใหม่อีกครั้งได้อย่างรวดเร็ว
เราชอบโหยวเหมี่ยวตรงที่พื้นฐานแล้วเป็นคนใจอ่อน ใจกว้าง ใจดี ขี้สงสาร แล้วก็คงบุคลิกนี้เอาไว้ได้จนจบ แม้ว่าจะเปลี่ยนแปลงไปเยอะ แต่โดยพื้นฐานโหยวเหมี่ยวก็ยังเป็นคนที่น่ารักเสมอ
ในความนิสัยใจกว้างนั้น โหยวเหมี่ยวมีความรักพวกพ้อง ใครดีมาดีตอบ ฉลาด และคิดถึงตัวเองเป็นหลัก แต่ก็มีความไม่ยึดติดด้วย

หลี่จื้อเฟิง
เป็นพระเอกที่เราชอบมากกกๆ ตรงที่ความเรียบง่ายและความรักที่มีให้กันกับนายเอก คือมันดีมากจริงๆอ่ะ เราเชียร์พระเอกทุกครั้งตลอด เหมือนที่โหยวเหมี่ยวว่า ตอนที่อยู่กับจ้าวเฉาอาจจะมองจ้าวเฉาบ้าง แต่ถ้ามีหลี่จื้อเฟิงอยู่ด้วย เสน่ห์ของหลีจื้อเฟิงชนะเสมอ
หลี่จื้อเฟิงเป็นเหมือนโลกส่วนตัวของโหยวเหมี่ยว เป็นพื้นที่ปลอดภัย แบบไม่ว่าข้างนอกจะเกิดอะไรขึ้น แต่ในอ้อมกอดของหลี่จื้อเฟิงปลอดภัยเสมอ
นอกจากจะเป็นผู้ชายที่คิดอะไรแบบเรียบง่าย หลีจื้อเฟิงถือโหยวเหมี่ยวเป็นที่หนึ่งเสมอ ในช่วงเล่มหนึ่งเล่มสองเหมือนทั้งชีวิตของพระเอกก็คือนายเอกคนเดียวเท่านั้น
เราชอบบุคลิกของพระเอกที่เป็นคนมองอะไรเรียบๆง่ายๆ ทำให้รู้สึกว่า เออ จะกังวลไปทำไมเยอะแยะ

จ้าวเฉา
"น้องชายคนดี แผ่นดินครึ่งค่อนที่เหลือของพี่ชายโง่เขลาจะนั่งครองคู่กับเจ้า"
เป็นคนที่บุคลิกซับซ้อนที่สุดคนหนึ่งในเรื่อง เหมือนที่โหยวเหมี่ยวว่า ไม่ว่าใครก็อาจจะไม่รู้จักจ้าวเฉาทุกตัวตน
ฉากจ้าวเฉาเจอกับโหยวเหมี่ยว เราชอบมากกว่าฉากพระนายเจอกันอีก มันอิมแพคมาก โดยเฉพาะฉากส่งฟันกรามเข้ามาในปาก แล้วก็ชอบฉากที่ยกคำพูดมาเนี่ยแหละค่ะ ฉากนี้อีกนิดนึงก็เหมือนขอแต่งงานแล้ว
แต่ก็เป็นคนที่เรากลัวมากว่าจะเปลี่ยนไปตอนไหน แต่ก็เข้าใจทุกอย่างที่เกิดขึ้นด้วย สิ่งที่เกิดขึ้นมันไม่ยุติธรรมจริงๆ มอบอำนาจให้ บอกให้กู้ชาติ ชาติที่ตัวเองไม่ได้ครอง พอคนที่มีสิทธิกลับมาก็ต้องลง ...แต่พอพูดออกมาแล้วก็จริงๆมันก็เป็นเรื่องที่ถูกแล้ว
การฆ่าพ่อและพี่ชายทำให้เรารู้สึกว่า ผู้ชายคนนี้แม่ง... 55555 (แต่ก็เข้าใจนะ ไม่ฆ่าก็คงโดนฆ่าเอง) โดยเฉพาะตอนขอพี่สาวโหยวเหมี่ยวแต่งงาน เราโกรธมากเลย แต่อ่านไปเรื่อยๆก็โกรธน้อยลง

หลี่เหยียน
ถ้าพูดถึงตัวบุคคล เราชอบหลี่เหยียนที่สุดในเรื่อง รู้สึกว่าเป็นตัวละครที่มีหลายด้านและม่ีความเป็นคนเยอะมาก เราชอบหลี่เหยียนตั้งแต่เจอครั้งแรกแล้ว ชอบความคลุกวงในของหลี่เหยียนกับโหยวเหมี่ยว ชอบความใกล้ชิดบนความห่างเหิน ความเข้ากันได้ที่ยืนกันคนละฝั่งของสองคนนี้
เรามาชอบหลี่เหยียนเอามากๆจริงๆตอนเล่มสอง ตอนที่อยู่ในเมืองต้าอัน หลี่เหยียนผู้เย่อหยิ่งทำทุกอย่างเพื่อช่วยชีวิตโหยวเหมี่ยว เป็นคนที่ชีวิตขึ้นสุดลงสุดหลายรอบมาก
สงสารเรื่องนางถังด้วย จุดยืนของหลี่เหยียนเราก็เข้าใจได้ พ่อลูกสกุลหลี่มีแนวทางแบบนี้มาตั้งแต่รัชกาลที่แล้วแล้ว แต่ก็เป็นแนวทางที่ทำให้อยู่รอดได้เหมือนกัน ความจริงถ้าหลี่เหยียนไม่เข้ากับรัชทายาทอีกครั้ง ก็คงไม่ต้องตาย(มั้ง) 
ชอบฉากที่หลี่เหยียนจะตาย โหยวเหมี่ยวนึกกลับไปถึงสมัยยังหยอกล้อเล่นกัน

เนี่ยตัน
สำหรับเนี่ยตัน เป็นความซับซ้อนที่เราไม่เข้าใจ เราไม่เข้าใจในความยึดติดกับหลักการของเนี่ยตัน โหยวเหมี่ยวเคยพูดว่า ประเทศนี้พันปีก่อนไม่มี อีกหนึ่งหมื่นปีข้างหน้าก็คงไม่มี อะไรทำนองนี้ เราชอบความคิดนี้ ความไม่ยึดติดของโหยวเหมี่ยว สิ่งที่โหยวเหมี่ยวทำทั้งหมดหลักๆนอกจากเพื่อประเทศแล้วก็เพราะความสัมพันธ์ส่วนตัวกับจ้าวเฉา
แต่กับเนี่ยตันแล้ว ความสัมพันธ์ส่วนตัวเป็นเรื่องรองลงมา ความถูกต้องมาก่อน ความถูกต้องที่ยึดถือไว้อย่างดื้อดึง แต่ถ้ามองตามหลักการ เนี่ยตันเป็นคนที่รักชาติที่สุดในเรื่อง และไม่สมควรจะตายในสภาพแบบนั้นเลย เป็นคนเดียวที่ทำให้เราร้องไห้ด้วยค่ะ
เราคิดว่าถ้าทุกคนในชาติเป็นแบบเนี่ยตัน ชาติคงเจริญน่าดูเลย (หมายถึงไม่ต้องมีความสามารถขนาดเนี่ยตันนะ แต่ว่ามีทัศนคติแบบเดียวกัน)

จ้าวจั๋ว
ขอพูดถึงนิดนึงว่าจ้าวจั๋วมีความเป็นรัชทายาทที่ดี และคงเป็นฮ่องเต้ที่ดีสำหรับยุคสมัยหนึ่งที่ไม่มีจ้าวเฉาและไม่มีสงคราม จ้าวจั๋ววางตัวได้ดี ฉากที่จ้าวจั๋วพูดกับโหยวเหมี่ยวที่อวี๋โจว เราชอบมาก ไม่รู้ว่าจ้าวจั๋วพูดเพื่อเป็นกับดักให้โหยวเหมี่ยวออกจากฝ่ายจ้าวเฉาหรือเปล่า แต่ว่าเราคิดว่าที่จ้าวจั๋วพูดมีเหตุผล
และเป็นคนที่น่าสงสารด้วย ถ้ามองจากมุมมองของจ้าวจั๋ว เป็นคนที่เคยอยู่จุดสูงสุดมาก่อน และต้องมาเสียเกียรติทั้งหมดที่ต้าอัน เราชอบฉากที่โหยวเหมี่ยวโมโหหลี่เหยียนเรื่องที่รัชทายาทก้มหัวให้กับคนนอกด่าน ทั้งที่การที่รัชทายาททำแบบนี้ก็เป็นความกล้าหาญมากๆอย่างหนึ่งแล้ว
เออสงสารที่โดนตอนด้วย หงุดหงิดจ้าวเฉาเลยที่เอาเรื่องนี้มาพูดเล่น คือมันรู้สึกว่าแบบคนที่ถูกเลี้ยงมาแบบนั้นมาถูกดูถูกถูกทรมานถูกกระทำแบบนี้ มันจะรู้สึกยังไงอ่ะ
แต่ถ้าจ้าวเฉาไม่ฆ่าจ้าวจั๋ว จ้าวจั๋วก็คงต้องฆ่าจ้าวเฉา

ตัวละครอื่นๆเราก็ชอบมาก ผิงซี ถังปั๋ว อาจารย์(ผู้ฉลาดเวอร์มาก) น้าเล็ก โหยวฮั่นเกอ ปาถู 
เนื้อเรื่องที่เราชอบมากที่สุดเป็นช่วงที่จงหยวนแตก ถูกจับไปอยู่ต้าอัน ฮ่องเต้กับรัชทายาทถูกจับ หลี่จื้อเฟิงไปช่วยโหยวเหมี่ยว แบบมันกดดันมาก คือเราต้องอ่านไปพักไปเลยล่ะค่ะ
เราว่าเรื่องนี้มีอะไรเยอะแยะที่จะให้กับคนอ่าน อยากให้ทุกคนได้อ่านกันมากๆจริงๆค่ะ เรารักตัวละครทุกตัวเลย

ฮืออออ นายอินทร์ลดคราวหน้าเจอกันแน่ นี่ยังกะว่าจะอ่านอีกสักรอบก่อนเอาไปคืนเพื่อนเลยค่ะ 5555