[SF] U&I
Gengre; Comedy(?) |Drabble
Pairing;Kim Taehyung*Kim Seokjin
Rate;13
Note: fictober but not october anymore
ความไม่แน่นอน = ความแน่นอน
เหมือนการเดินเรือในมหาสมุทรอันกว้างใหญ่ คลื่นและลมแปรเปลี่ยนไปตามใจ ราวกับเด็กน้อยที่ได้วิ่งเริงร่าในสนามเด็กเล่น
ชีวิตของคิมแทฮยองก็เช่นนั้น
ไม่มีหลักประกัน ไม่มีการันตีว่ามันจะดี แม้จะดูไม่มีอะไร
แต่สิ่งที่ค้ำจุนหัวใจที่ไร้ทิศทางมาตลอดก็คือคิมซอกจิน
“แทแท,หนังที่แทแทอยากดูเข้าแล้วนะ”
“อือฮึ. แล้วจินจะไปดูไหม?”
“หนังที่แทแทดูมีแต่เข้าใจยากอ่ะ”
“แต่ก็ไปดูด้วยกันทุกครั้งอ่านะ?”
“ก็,————
กลัวแทแทเหงา “
จินว่าแบบนั้น, แทฮยองยิ้ม,และชะลอความเร็วของจักรยานที่ขับอยู่ให้ช้าลง พวกเขาอยู่ระหว่างทางกลับบ้าน แทฮยองเป็นคนปั่นจักรยาน ซอกจินเป็นคนซ้อน บ้านพวกเขาอยู่ใกล้กัน แค่ฝั่งตรงข้ามของถนนเล็กๆในซอย ข้ามถนนแล้วเดินถัดไปบ้านขวามืออีกนิดก็คือบ้านของซอกจิน มันเป็นแบบนั้นเสมอตั้งแต่เด็กจนกระทั่งพวกเขาเติบโตขึ้นมาเป็นเด็กวัยรุ่น มันก็ยังคงดำเนินต่อไปจนกว่าพวกเขาจะแยกจากกัน ซอกจินกลายเป็นส่วนหนึ่งกิจวัตรประจำวันของแทฮยอง
ไม่สิ, เป็นส่วนหนึ่งของชีวิตเขาเลยต่างหาก
.“ไม่เหงาหรอกน่า”
“งั้น,แทแทจะไปดูกับจีมินเหรอ?”
“อ่า หมอนั่นไม่ดูหรอกน่า”
“จริงอ่ะ? คราวที่แล้วแทก็ไปดูกับจีมินสองคน”
ผู้ต้องหาวาดรอยยิ้มสี่เหลี่ยม รอยยิ้มสี่เหลี่ยมแหยๆที่คนกล่าวหาพอจะนึกภาพออก เมื่อลอบมองเสี้ยวหน้าจากด้านหลัง สีของของท้องฟ้าเริ่มไล่สี ,ส้มไปม่วงเข้ม ย้อมทิวทัศน์เบื้องหน้าให้กลายเป็นโลกที่มีเพียงเฉดสองสี และเฉดของมันก็ดูเข้มขึ้นเมื่อตัดกับเงาของเสาไฟและตึกในเมืองที่ดูเล็กลงเรื่อยๆเมื่อระยะทางของพวกเขาเริ่มไกลขึ้น ไกลขึ้นอย่างช้าๆ เมื่อมองลงไปก็พบว่าเมืองนั้นเหลือเล็กนิดเดียว พอที่จะโอบอุ้มบนฝ่ามือ เสมือนได้ครอบครองโลกทั้งใบ จินตนาการเล็กๆจากตัวตนที่ยังคงไร้เดียงสา ไฟจากเสาเริ่มแต่งแต้มจุดแต้มสีขาวสว่าง.
พวกเขาปล่อยให้บรรยากาศกลืนกิน มีเพียงสายลมเป็นเสียงกระซิบแผ่วเบาที่ปะทะผิวอย่างเฉื่อยฉิว จนกระทั่งแผ่นหลังที่แคบกว่าไม่มากของแทฮยองรู้สึกถึงหัวทุยๆของซอกจินเอนซบลงมา
“แทแท”
“หืม?”
“ไปดูหนังด้วยกันนะ”
“อืม”
แทฮยองขานรับ, รับทั้งคำพูดที่หลุดลอยออกมาจากริมฝีปากของจิน ,รับความอบอุ่นที่แนบชิดจากอุณหภูมิร่างกายที่ส่งถึงกัน แม้มีเสื้อสูทเนื้อหนากั้น ,รับหมู่มวลความรู้สึกที่อุ่นวาบที่หัวใจ แทฮยองยิ้ม,ยิ้มเหมือนคนบ้าอยากกลับบ้านไวๆ เอาหน้าอุดหมอน ร้องตะโกนอัดหมอนด้วยความดีใจเหมือนทุกครั้ง. แต่เพียงตอนนี้เขาต้องชะลอความเร็วให้ช้ากว่านี้อีกสักวินาทีก็ยังดี พอส่งซอกจินเข้าบ้าน.
แทฮยองจะรีบเข้าบ้าน , อาบน้ำ, ลงมาทานข้าวเย็น,และขึ้นห้องไปทำการบ้านวิชาประวัติศาสตร์. เขาอาจจะเล่นกับยอนทันอีกนิดหน่อยถ้าเกิดมันยังไม่หลับไปก่อน.
จากหน้าต่างห้องนอนของแทฮยอง จะเห็นหน้าต่างห้องนอนซอกจินในบ้านฝั่งตรงข้ามที่เยื้องไปทางขวา. มันคือมุมโปรดของแทฮยอง เพราะมุมนี้เขาจะเห็นห้องของซอกจินชัดเจน แม้มันจะถูกบดบังด้วยผ้าม่านสีครีมอ่อนๆของเจ้าของห้องก็ตาม แทฮยองเท้าคางมองไฟสีนวลผ่านบานหน้าต่าง เฝ้ารอเวลาที่ไฟนั้นจะดับลงตอนสี่ทุ่มตรง มันคือเวลานอนของซอกจิน แทฮยองเอ่ยราตรีสวัสดิ์เบาๆด้วยรอยยิ้มที่หน้าต่าง อวยพรให้คนที่เขามักจะคิดถึงเสมอนอนหลับฝันดี แล้วย้ายร่างไปนอน
เขามองเพดานบนเตียง เพดานสีขาวที่ถูกย้อมเป็นสีเทาของเงา แทฮยองจินตนาการถึงวันนั้น วันที่พวกเขาจะได้ไปดูหนังด้วยกัน เนื้อหาของหนังจะลึกซึ้ง อ่อนหวาน นุ่มนวลอย่างที่เขาคาดหวัง หรือวันนั้นจะเต็มไปด้วยเสียงบ่นหงุงหงิงของซอกจินกันแน่
วันข้างเป็นอย่างไรไม่แน่นนอน
แต่ความอบอุ่นที่เกิดจากไหล่ที่แนบชิดสนิทตอนที่พวกเขาดูหนังเรื่องนั้น คงเป็นสิ่งเดียวในจินตนาการที่คิมแทฮยองจะนึกถึงมันได้
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in