จิตแพทย์ที่รักษาเราเคยบอกว่า
คนเราสามารถเศร้าได้ มันเป็นเรื่องปกติของมนุษย์
เศร้า เครียด เพราะเป็นหนี้สินรุงรัง
เศร้า เครียด เพราะโรคภัยรุมเร้า
เศร้า เครียด เพราะอกหัก
ฯลฯ
แต่เมื่อผ่านไปช่วงเวลาหนึ่ง เมื่อปัญหาถูกแก้ไข 
คนปกติจะหายเศร้าและกลับมามีความสุขได้ดังเดิม
อีกทั้ง เขายังสามารถทำกิจวัตรประจำวันได้อย่างปกติ
ในขณะที่ผู้ป่วยโรคซึมเศร้า จะไม่ได้เป็นแบบนัั้น...

ตอนนั้น เราเครียดมาก 
จนต้องร้องไห้ออกมา ่ทุกวัน ทุกวันจริงๆ
หลังจากเลิกแลปในทุกๆวัน เราจะร้องไห้ 

ในการทำแลปไม่เคยผ่านไปด้วยดีเลย 
เปลี่ยนไปใช้เครื่อง
เคยมีครั้งนึง เราทำแลปมาทั้งวัน แล้วเราเครื่องมือเครื่องที่ 1 พัง 
ย้ายมาใช้เครื่องที่ 2 เราก็ทำมันพังอีก 
เมื่อย้ายมาใช้เครื่องที่ 3 
เจ้าหน้าที่ประจำแลปซักถามเยอะแยะ 
รวมถึงอะไรมากมายที่เราตอบไม่ได้
จนเมื่อเราอยู่ในแลปคนเดียว ตอน 3 ทุ่ม
เราจึงร้องไห้ออกมา....

บางวันเราทำแลป
เราจะรู้สึกว่าเราทำผิดตลอดเวลา สิ่งที่เราทำต้องผิดแน่ๆ
แลปวันนี้ต้องแย่ และล้มเหลวอีก
มีคนจ้องมองจากข้างหลังคอยจับผิด  (ทั้งๆที่ไม่มีใครอยู่เลย) 
จนเรามือสั่น สั่นไม่สามารถใช้งานได้ปกติ
กลับมาห้องเราก็จะร้องไห้ตลอด
รู้สึกผิด....คิดไปถึงขึ้นเราจะเรียนไม่จบ 
งานวิจัยไม่เคลื่อนเลย
เราไม่น่ามาเรียนปริญญาโทเลย
เราเป็นภาระพ่อแม่ 
เรามันเป็นปลิงเกาะพ่อแม่

เราร้องไห้ตลอดทุกวัน อย่างนั้นสามเดือนเต็มๆ
ข้างๆหอมีคอนเสิร์ตวงร็อคระดับประเทศมากมาย  
แค่ไปยืนที่ระเบียงเราก็สามารถมองเห็นเวทีได้ชัดเจน
แต่เรานั่งร้องไห้อยู่ในห้อง
เราเปิดรายการตลกในยูทูป  แทนที่เราจะหัวเราะ เรากลับร้องไห้
บางวันนอนมาก รู้สึกกลัวกลางวัน กลัวการพบเจอคน
กลัวตึกคณะ เมื่อเราไปตึกคณะคนเดียว เราจะร้องไห้ทันที
อยากนอนอยู่บนเตียงตลอดเวลา
ไม่กินข้าวกินปลา เอาแต่นอน นอน และ นอน.....

เราเริ่มใช้ชีวิตประจำวันไม่ได้
เราไม่โทรหาที่บ้านเลย เพราะกลัวเขารู้
เราไม่สามารถกลับไปทำสิ่งที่เราเคยชอบได้
เราไม่สามารถฝืนตัวเอง ทำสิ่งที่ควรทำได้สักอย่าง
เพื่อนสนิทเราที่เป็น นศพ. จึงบอกให้เราไปพบจิตแพทย์
แต่เราไม่ยอมไป....
น้องสาวเรา บอกให้ไปพบจิตแพทย์ เราก็ไม่ยอมไป.....
จนเพื่อน นศพ. ให้เพื่อนอีกคนที่เป็นโรคซึมเศร้ามาคุยกับเรา