ปีกว่าแล้วนะที่เรากลายเป็นแบบนี้
...
มีแต่สีเทารอบตัว
มองอะไรก็เศร้า..
ทุกสถานที่มีแต่ความเศร้า
ทุกคำพูดมีแต่ความเศร้า..

เพียงเพราะใจเรากำลังเศร้า และพกมันไปทุกที
มันเป็นปีกว่าที่เราเอาแต่ร้องไห้ทุกคืน คิดแต่ว่าตัวเองแย่


เป็นเวลาหนึ่งปีที่เราพร่ำบอกว่า เรามันไร้ค่า เป็นภาระกับคนอื่น
เป็นเวลาหนึ่งปีที่เราเอาแต่เกาะคนอืื่น เพราะกลัวการโดนทิ้งไว้ลำพัง
เป็นเวลาหนึ่งปีที่เราคิดว่า ชีวิตเราไม่มีค่าอีกแล้ว
เป็นเวลาหนึ่งปีที่เราต้องกินยา และไม่สามารถบริจาคเลือดตามที่ตั้งใจไว้ได้อีก
เป็นเวลาหนึ่งปีที่ความสัมพันธ์กับคนรอบข้างแย่ลง จนแทบไม่เหลือใคร
เป็นเวลาหนึ่งปีที่เราโหยหาการกอดตลอดเวลา เพื่อให้แน่ใจว่ามีใครอยู่ด้วยเสมอ
เป็นเวลาหนึ่งปีที่เราต้องทรมานกับการร้องไห้ เป็นเวลากว่าหนึ่งปีที่เราต้องเสียน้ำตาไปมากมาย กับ


ความเศร้าที่ไม่มีที่มาเป็นเวลาหนึ่งปีแล้ว ที่เราอยู่ในอาการโรคซึมเศร้า
เป็นเวลาหนึ่งปีแล้วที่เราถามตัวเองตลอดว่า ทำไมโรคนี้ต้องเลือกเรา



เราจะออกไปจากโรคนี้ยังไง เรากลัวตัวเองมาก 
ว่าสักวันจะทำให้ตัวเราเอง ออกไปจากโลกนี้

เราอยากกลับไปเป็นเราคนเดิม

เราอยากกลับไปเป็นแบบเมื่อก่อน

เราอยากหายจากโรคนี้....มากกว่าการหายไปจากโลกนี้นะ....