มนุษย์เป็นสัตว์พิเศษที่ประเสริฐด้วยการฝึก
สัตว์อื่นไม่ต้องฝึก ไม่ต้องเรียน
ก็อยู่ได้ด้วยสัญชาติญาณ
ถ้าจะฝึกบ้าง..ก็แค่ถูกคนฝึกเพื่อเอามาใช้งาน

แต่คนนี่..ฝึกตัวเองได้
จะให้เป็นอะไรอย่างไร ก็ฝึกได้ ฝึกเอา
แม้แต่คนที่เป็นพระโพธิสัตว์
ท่านก็ฝึกตนจนกว่าจะเป็นพระพุทธเจ้า

ทีนี้ คนเราเจออะไร ที่จะทำหรือต้องทำ
พอเจองานยาก บางคนก็หลบเลี่ยง
อยากทำแต่งานที่ง่าย ที่สบาย
ที่จริงแล้ว ถ้าเราทำอะไรที่ง่าย
เราก็ไม่ได้ฝึก ไม่ได้ก้าวไปไหน

มีคติสำคัญในการฝึกตน
"ยิ่งยาก ยิ่งได้มาก"
คืองานยิ่งยาก เราก็ยิ่งได้ฝึกตนมาก
นักเรียน นักฝึก นักศึกษา
ขอให้ถือคตินี้เถิด จะเกิดผล
.
.
งานนั้น เราไม่สามารถทำให้สมบูรณ์แท้จริง
เพราะขึ้นกับผลที่มีต่อสิ่งอื่น
ขึ้นกับปัจจัยแวดล้อม กาละเทศะ
ความเปลี่ยนแปลงของสังคม
คนอื่นจะต้องมารับช่วงทำกันต่อไป

แต่ชีวิตของเราแต่ละคน
เป็นสิ่งที่ทำให้สมบูรณ์ได้
และเราสามารถทำให้สมบูรณ์ได้
ด้วยการปฏิบัติงานนี้แหละอย่างถูกต้อง

เมื่อเราปฏิบัติต่องาน
หรือทำงานอย่างถูกต้อง
มีท่าทีจิตใจต่องานถูกต้องแล้ว
ชีวิตก็จะเป็นชีวิตที่สมบูรณ์ในตัว
ในแต่ละขณะนั้นนั่นเอง
.
.
มนุษย์ยิ่งฝึกตน คนก็ยิ่งประเสริฐ
คนยิ่งประเสริฐ ก็ยิ่งสร้างสรรค์ สิ่งดีเลิศ
การมีชีวิตคู่ครอง และมีครอบครัว
เป็นชีวิตที่เรารับผิดชอบตัวเอง
เป็นเวลาสำคัญที่เราฝึกฝนพัฒนาชีวิตตน

การแต่งงานนี้ ..
ไม่ใช่เพียงการมีชีวิตคู่ครอง
การมารวมกำลังกันทำการสร้างสรรค์
ใจเรามองกว้าง มองไกลออกไป

เรามีคุณธรรม ..
ความรักที่อยากให้กันและกันมีความสุข
ขยายกว้างออกไป อยากให้คนอื่นเป็นสุข
อยากให้เพื่อนมนุษย์ คนทั้งโลกเป็นสุข
เราทำได้กระทั่งเพื่อโลก
เพื่อเพื่อนมนุษย์ทั้งหมด..

Cr : หนังสือ "ทุกข์ให้เห็น สุขให้เป็น"
สมเด็จพระพุทธโฆษาจารย์ (ป.อ. ปยุตฺโต)