ฉันถูกความเจ็บปวดกัดกิน ทั้งทางกายและจิตใจ
มันก่อตัวเป็นความมืดหมองหม่น คอยห่อหุ่มจิตวิญญาณของฉันมานานแสนนาน
ฉันจำวันที่มันเริ่มต้นไม่ได้ รับรู้เพียงตอนนี้ฉันบาดเจ็บ มีบาดแผล และไม่เคยหายสนิท
บางความเจ็บปวดนั้นเรื้อรัง และฉันก็ดันทุรังอยู่กับมัน กัดกินมันเช่นที่มันกัดกินฉัน
-----
เราไม่เคยแยกจากกัน หรือเราต่างหาทางจากกันไม่ได้
ฉันก็ไม่อาจรู้ และความมืดก็ไม่เคยบอกฉันเช่นกัน
---------------------------------------------------------------------------------------------
(ไซย์ 23:53 Ts J - ปี 7s')
...
มันไม่เคยปล่อยให้เธอได้นอนหลับ
มันไม่เคยปล่อยให้เธอได้พักผ่อน
และ หากมันเพียงหยอกล้อเพื่อความสนุก ให้เธอได้หลับพัก
ความฝันที่เลวร้ายก็จะกัด..และคอยกลืนกินเธอ
ทุกคืนที่แสนทรมาน ความมืดจะพาเธอดิ่งลงด้วยกัน.. สู่ที่-ที่ลึก ยิ่งลึกความสามารถในการหายใจของเธอจะลดลง เธอบอกมัน แต่ความมืดมักเห็นแก่ตัว ห่วงแต่ความพอใจของตน หาได้สนใจเธอไม่ มันทำให้เธอเกือบขาดใจเพราะขาดอากาศ จากนั้นก็ปล่อยให้เธอเป็นอิสระเพื่อรอดพ้นจากมัน และตื่นมาพบกับความขมขื่นในการใช้ชีวิตต่อไป...
เป็นอย่างนี้เรื่อยมา หลายๆอย่างที่เป็นเพียงมนุษย์ของเธอ ก็เริ่มที่จะเสื่อมโทรม ทรุดลง และรับอะไรแทบไม่ไหว แม้เพียงยืนให้นิ่ง มั่นคง ก็ยังทำไม่ได้ ทุกอย่างมันล้วนสั่นไหวอยู่ใต้ฝ่าเท้าของเธอ ราวกับไม่มีอะไรแน่นอนอีกต่อไป เธอจะมั่นใจได้อีกหรือไม่ และเชื่ออะไรได้อีกหรือเปล่า กับ ยังมีใครเชื่อ หรือศรัทธาในตัวเธออีกไหม...
.
.
ไม่รู้ว่ามันนานแค่ไหนหลังจากนั้น ที่ผ่านมา ไม่มีใครจดจำ
.
.
.
.
จำได้เพียง มันเป็นค่ำคืนหนึ่งที่เลือนลาง เมื่อความมืดค่อยคืบคลาน ไซย์จึงเตรียมตัวเข้านอน เธอไม่ได้พยายามหนีหรือขัดขืนมากนักในคืนนี้
เพราะครั้งนี้เธอรอคอย เพื่อปลดปล่อยตัวตนส่วนที่เหลือทั้งที่ยังดีซึ่งมีน้อยนิด ทั้งที่เสียหายซึ่งมีมากเกินไป เธอมอบมันทั้งหมดให้ความมืด แล้วปล่อยให้มันกลืนกินเธอจนกลายเป็นหนึ่งเดียวกับมัน ทันใดนั้น..
ไซย์ลืมตาและจ้องมองมัน ความมืดไม่แน่ใจในสิ่งที่เธอทำ และแววตาของความเกลียดชังนั้นคืออะไร จนกระทั่ง…
เธอกลายเป็นผู้ที่พาความมืดดิ่งลงด้วยกันสู่ที่-ที่ลึก
ยิ่งลึก... ความสามารถในการหายใจของเธอจะลดลง เธอเคยบอกและมันจำได้ ก่อนจะเป็นฝ่ายขัดขืนเพื่อเหนี่ยวรั้งตัวเธอเอาไว้ แต่ก็สายเกินไป…
มันดิ่งลงลึกมากกว่าครั้งไหนๆสำหรับตลอดเวลาที่ผ่านมาของไซย์ เธอทรมาน และทรมานมากขึ้นเมื่อยิ่งดิ่งลงลึกไปอีก.. จนการหายใจเริ่มติดขัด มากขึ้น มากขึ้น..แล้วค่อยน้อยลง น้อยลง...
จนเมื่อมาถึงลมหายใจสุดท้าย... ซึ่งไซย์ได้มอบมันให้ความมืดเป็นของขวัญ ก่อนเธอจะผละจากมัน และมองดูมันกรีดร้องอยู่อย่างนั้น ตรงนั้น ขณะเฝ้ามองไซย์ร่วงหล่นต่อไป
และเมื่อลมหายใจสุดท้ายของเธอจากไป ไซย์ก็ได้หลับสนิทอีกครั้ง และครั้งนี้เธอไม่ได้ฝันร้ายอีกเลย
“ฉันได้พักผ่อนแล้ว..."
.
.
.
.
และมันเป็นการพักผ่อนเชิงลาจาก
เพราะมันจะยาวนานตลอดกาล จนหามีผู้ใดจดจำ
ว่าครั้งใดกัน ที่เธอคนหนึ่งต้องทนทุกข์จากความเจ็บปวด ที่ความมืดเป็นผู้สร้าง
มันคือเพื่อนสนิท เธอสร้างมัน มันสร้างเธอ
และเธอก็ลาจากมัน
แต่มันก็คือสิ่งหนึ่งในล้านสิ่ง ที่ทำให้เธอจากไปเช่นกัน
...............................................
©salinsiree
...
.
.
If you have any questions, or would like to talk, contact me!
[email protected]
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in