here pt.2

หล่อนจึงทน เพื่อให้ได้มาซึ่งลมหายใจ และอาศัยอยู่อย่างเงียบเชียบ ในที่ที่ทางเข้านั้นเปิดออก แต่ทางออกนั้นไม่มี หล่อนปิดตายตนเองแต่ยังคงหายใจและปรับตัว หล่อนบันทึกความทุกข์ให้เป็นระเบียบ และพยายามซ่อนตัวให้เงียบ เพื่อที่ทุกเสียงจะชัดเจน หล่อนนั้นหิวและกระหาย เพราะขาดอาหารและของอร่อยที่คุ้นเคย จิตใจหล่อนฟุ้งซ่าน ขาดการเยียวยาบำบัด หล่อนแน่นิ่งเป็นบางครั้ง บ้างก็ลุกเพื่อเดิน บ้างก็เดินแล้วนอน นอน เพื่อฟังเสียง...

เสียง บางอย่างเรียกหล่อน บางสิ่งกระซิบหล่อน แค่เพียงแผ่วเบาแต่กลับชัดเจนราวกับตะโกนก้อง หล่อนร้องครวญครางและโหยหา สายตาเห็นความไม่มีจริง ก่อตัว และสร้างภาพ มันชัดเจนเพื่อลวงให้หล่อนเชื่อ เชื่อว่ายังคงมี ยังคงอยู่ ยังคงไม่ได้เสียสิ่งใดไป หรือละจากสิ่งใดมา แต่หล่อนไม่เชื่อในภาพเหล่านั้น มันเพียงแต่เป็นภาพหลอนของจิตใต้สำนึก มันถูกสร้างขึ้นเพราะหล่อนผูกมัดมันแน่นหนาเกินไป แต่สุดท้าย..หล่อนก็สามารถเยียวยาตนให้นิ่งงันได้ พลันทุกอย่างก็สงบลง

หล่อนมีเพียงความเหงาและเดียวดาย หล่อเลี้ยงหัวใจและร่างกาย

ทุกๆวันวนเวียนและเยียวยา "ขอแค่ผ่านไปได้ ในแต่ละวันขอให้รอดและหายใจได้ " หล่อนคิด. หล่อนหลงลืมเสียงหัวเราะทั้งจากตนเองและเสียงที่คุ้นเคยจากผู้อื่น คนไกล... ที่อยู่ไกลแสนไกลออกไป.. ในแต่ละวัน หล่อนยังคงเฝ้ามองและรอคอย คอย-ช่องว่างของโอกาส ที่อาจเปิดออก-เพื่อเรียกให้หล่อนเข้าไกล้ -สัมผัสมัน

และหล่อนวาดฝันไว้ ว่าจะใช้โอกาสนั้น ทำตนให้ได้กลับไป สู่ที่ที่เคยอยู่ ที่ที่คุ้นเคย ที่ที่ได้จากมา

............................................................ ©salinsiree.........................................................