ฉันนั่งอยู่ในอพาร์ตเมนต์เก่าๆ มองรูปภาพโพลารอยด์สีซีดจากการถูกแสงแดดเป็นเวลานานบนกำแพงไม้สีเข้มริมหน้าต่าง ฉันไม่ได้เอารูปของเราใส่กรอบ แค่ติดไว้บนกำแพงด้วยมาส์กิ้งเทปสีครีม

รูปใบนั้นเป็นภาพฉันกับเธอตอนไปเที่ยวงานวันชาติที่กองทัพเรือเอาเรือรบมาจัดแสดงที่ ริมอ่าว วันนี้ครบรอบหนึ่งปีจากวันชาติวันนั้น และฉันพึ่งไปงานนั้นมา – คนเดียว ฉันหวังว่าจะเจอเธออีกครั้ง มันเป็นความหวังลมๆ แล้งๆ ฉันรู้ แต่ใครจะลืมหน้าเธอได้ ฉันควรจะเอาภาพของเราไปถ่ายกับสถานที่จริงเหมือนที่แฟนภาพยนต์มักจะทำกัน ฉันไม่ได้ใส่แว่น ผู้คนที่เดินผ่านไปผ่านมาที่แล้วมีรูปลักษณ์คล้ายคลึงกับเธอมากพอล้วนถูกฉันเติมหน้าเธอในช่องว่างไปซะหมด ฉันทำแบบนั้นมาตลอด จนคิดว่านิสัยสายตาสั้นแล้วไม่ใส่แว่นของฉันนั้นมีที่มาจากพฤติกรรมนี้ แน่นอนนี่ไม่ใช่ครั้งแรก ตอนนี้ฉันเริ่มสงสัยว่าหน้าตาเธอในความทรงจำมันผิดเพี้ยนไปเท่าไหร่แล้ว

คนที่หน้าเหมือนกับเธอนั้นไม่น่ากลัวเท่ากับคนที่มีเสียงพูดเหมือนเธอ เสียงพูดและกลิ่นและกลิ่นของเธอเป็นสิ่งที่ฉันสัมผัสได้ใกล้ชิดกว่าภาพ

เหมือนกับว่าถ้าฉันยืนห่างจากเธอ 4 เมตร ฉันจะเห็นเธอเต็มตัว
ถ้าหากฉันยืนห่างจากเธอ 50 เซนติเมตร ฉันจะเห็นหน้าของเธอ
เธอที่ห่างไปแค่ 10 เซนติเมตร มีเพียงเสียงที่เธอเรียกชื่อฉัน และกลิ่นเฉพาะตัวของเธอที่ฉันรับรู้ได้ชัดเจน
แต่ตอนนี้เธอห่างออกไปหลายร้อยไมล์ทะเล ถ้าจะเปิดแอปพลิเคชั่นแผนที่ให้เราอยู่ในหน้าจอมือถือซัมซุงยาวๆ รุ่นล่าสุด เธอยังเป็นเพียงแค่จุดกลางพื้นหลังสีฟ้า

ภาพลักษณ์ของเธอจึงเป็นสิ่งที่แทนที่ได้ง่ายที่สุด ฉันกลัวว่าถ้าวันหนึ่งฉันเจอคนที่มีเสียงเหมือนกับเธอ หัวเราะแบบเดียวกับเธอ มีกลิ่นเฉพาะตัวเหมือนกับเธอ ใช้น้ำยาปรับผ้านุ่มกลิ่นเดียวกับเธอ ฉันอาจจะจะลืมว่าตัวเธอในความจริงแล้วเป็นอย่างไร

ในที่สุดวันนี้ฉันก็เจอคนที่เหมือนกับเธอในที่ที่เดิม ที่เดียวกับรูปใบนั้น แต่แสงแดดมันมากเกินไปแม้แต่กับผิวสีเข้มๆ เอเชียตะวันออกเฉียงใต้ของฉัน ฉันเดินหลบออกมาไปนั่งในร้านกาแฟหวังว่าที่ร่มจะช่วยอะไรได้บ้าง แต่ไม่เลย คาเฟ่แอร์เย็นกำลังดี ตกแต่งภายในด้วยไม้สีเข้ม โคมไฟทองเหลือง แสงจากนอกหน้าต่างสว่างวูบวาบชวนให้ฉันปวดไมเกรน ผ้าม่านสีครีม แทบจะทุกอย่างชวนให้รู้สึกเหมือนห้องของเรา ไม่สิ ห้องที่เคยเป็นของเรา

ฉันตกอยู่ในห้วงอารมณ์ที่มีเต็มไปด้วยการมีอยู่ของเธอ เหมือนกับว่าในอากาศมีอนุภาคของเธอลอยปนอยู่กับกลิ่นกาแฟ ในโฟตอนที่ส่องมาจากแสงไฟ ในคลื่นเสียงจากแผ่นเสียงเก่าๆ

ความคิดเพ้อเจ้อของฉันถูกขัดด้วยคนแปลกหน้าที่ขอมานั่งร่วมโต๊ะ ฉันเกือบสำลักกาแฟ ไม่ใช่เพราะฉันรังเกียจคนแปลกหน้า สถานการณ์นี้ในคาเฟ่ที่มีคนแน่นขนัดเป็นเรื่องที่คาดเดาได้ แต่เสียงของเขาเหมือนเธอราวกับความทรงจำของฉันถูกถอดออกมาเป็นรหัสไบนารี่ และนี่ฉันกำลังอยู่ในเกมเสมือนจริงที่มีตัวละครถูกพากย์ด้วยเสียงของเธอ

เขาถามฉันว่าฉันชื่ออะไร ฉันจำไม่ได้ว่าตอบไปว่าอะไร แต่ฉันเรียกเขาในใจด้วยชื่อของเธอ