คำถามมากมายที่ถูกถามจากคนใกล้ตัวหลังจากที่เป็นนักศึกษา (ที่เคย) ไฟแรงและจบการศึกษาในช่วงที่โควิดระบาดแบบนี้ ช่วงชีวิตนักศึกษาที่เคยสวยงามราวกับการได้วิ่งเล่นในสวนแห่งดอกไม้ที่เต็มไปด้วยสิ่งใหม่ ๆ ไม่ว่าจะเป็นเพื่อนใหม่ ความรู้ใหม่ อาจารย์คนใหม่ที่เราจะได้พบเจอ ทุกอย่างต้องหยุดนิ่งเหมือนกับถูกหยุดเวลาเอาไว้ ช่วงชีวิตที่สนุกสนานในการเจอเพื่อนทุก ๆ วันถูกสั่นคลอนจากโรคระบาดที่เรียกว่า 'โควิด' แล้วอะไรคือปัจจัยที่กระทบกับชีวิตของเด็กจบใหม่ไฟแรงที่แปรเปลี่ยนให้กลายเป็น เด็กจบใหม่ที่ไฟมอด

    ในช่วงปีสามที่สวยงามของนักศึกษาหลาย ๆ คน ที่ได้เริ่มการใช้ชีวิตในรูปแบบผู้ใหญ่ การได้สัมผัสประสบการณ์จริงจากการทำงานผ่านสิ่งที่เรียกว่า 'การฝึกงาน' ทำให้ได้รู้ว่าอะไรคือสิ่งที่เราอยากทำอนาคต อะไรคืองานที่หลังจากจบการศึกษาไปแล้วเราพร้อมที่จะสวมชุดเกราะ ถือดาบ เข้าไปต่อสู้ในสายงานนั้น แต่ความน่าเสียดายของสาวอักษร มหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งต้องเจอคือการที่มหาวิทยาลัยประกาศไม่ให้มีการฝึกงานเป็นผลจากผลกระทบของโควิด ทำให้เสียประสบการณ์ไปมากมาย รวมถึงการเสียประสบการณ์ฝึกงาน ต้องบอกก่อนว่ามหาวิทยาแห่งหนึ่งที่ได้กล่าวถึงนั้นไม่มีช่วงเวลาให้กับนักศึกษาในการฝึกงาน หากคุณอยากฝึกก็ฝึกได้เพียงตอนปิดเทอมได้เท่านั้น ซึ่งนั่นหมายความว่าหากมหาวิทยาลัยไม่อนุญาตแล้วคุณเลือกที่จะฝึกงานที่ต้องใช้เวลาไปจนถึงวันที่เปิดภาคเรียน ในคาบนั้นที่คุณพลาดเพราะคุณกำลังฝึกงานอย่างหนัก แต่ในมหาวิทยาของคุณจะถือว่าคุณได้ขาดเรียน ยกเว้นคุณไปตกลงกับอาจารย์ท่านนั้น ๆ  ด้วยความยุ่งยากในหลายประการทำให้ผู้เขียนตัดสินใจว่า 'เราจะไม่ฝึกงาน' 

     การไม่ฝึกงานเป็นการตัดสินใจที่แน่วแน่ของผู้เขียน ส่วนหนึ่งอาจจะมาจากการที่หาฝึกงานไม่ได้และจากการที่วิจัยของผู้เขียนเป็นหมวดสังคมศาสตร์ที่จำเป็นต้องแก้ไขนับไม่ถ้วน จากการตัดสินใจในครั้งนั้นส่งผลให้ผู้เขียนขาดประสบการณ์การทำงานที่จะสามารถนำไปใส่เรซูเม่ได้ แต่ผู้เขียนก็ไม่ได้ละเลยในการทำกิจกรรมใด ๆ ไม่ว่าจะในหน้าที่การเป็น mc หรือแม้กระทั่งการจัดงานเพื่อเฟรชชี่ การโคร่วมกับมหาวิทยาลัยอื่น ๆ เพื่อนำไปประกอบประสบการณ์ที่ผ่านมาเราก็ทำอย่างเต็มที่ การทำกิจกรรมดำเนินมาตั้งแต่ย่างก้าวเข้าสู่มหาวิทยาลัยในฐานะเฟรชชี่จนกระทั่งจบการศึกษาในปี 2564 

     การจบการศึกษาภายใต้หลังกล้องเว็บแคมของโน๊ตบุ๊คที่คุณพ่อซื้อให้เป็นของขวัญเป็นความเหงาใจรูปแบบหนึ่งที่เราไม่ได้พบเจอเพื่อนเพื่อฉลองการจบการศึกษาในการไปกินหมูกระทะหลังมอ หรือการไปร้องคาราโอเกะให้คอแตกเพื่อปลดปล่อยภาวะความเครียดหลังจากร้องไห้เพราะวิจัยมานับไม่ถ้วน แต่เรากลับต้องแยกย้ายกันไปหางาน แยกย้ายกันไปเติบโตโดยที่ไม่ได้เจอหน้ากันอีก หลังจากจบการศึกษาประมาณสองถึงสามเดือน เพื่อน ๆ แต่ละคนเริ่มหางานกันได้ บ้างทำงานในสายมาร์เก็ตติ้ง สายเซลล์ สายการศึกษา ในส่วนของผู้เขียนในช่วงเวลานั้นยังคงทำพาร์ทไทม์เป็นพนักงานขายคอนแทคเลนส์ในห้างชื่อดังในจังหวัดไปพลาง ๆ เพื่อเตรียมสอบภาษาจีนเพื่อนำไปสมัครงาน แต่ทว่าเหมือนสายฟ้าฟาดกลางหัวเมื่อโควิดระลอกใหญ่กลับมาอีกครั้ง การสอบต่างยกเลิก การหางานเป็นไปได้ยาก เด็กจบใหม่ไฟแรงที่พร้อมจะสอบใบวัดระดับเพื่อนำไปสมัครงานที่ตัวเองใฝ่ฝันต้องหยุดลงตรงนั้น แต่ผู้เขียนยังไม่ยอมแพ้ตัดสินใจเลิกงานพาร์ทไทม์เพื่อหางานประจำเต็มตัว โดยยึดจากสิ่งที่ตัวเอง (คิดว่า) ถนัด ไม่ว่าจะสายเขียน สายขาย สายพูด แต่เพียงเท่านั้นเนื่องจากความต้องการของบริษัทยังไม่แมตช์กับความสามารถที่เรามี จากเด็กไฟแรงในวันวาน ไฟของเด็กคนนั้นค่อย ๆ มอดลงจากการผิดหวัง จากการถูกคาดหวัง จากการถูกตั้งคำถาม จากการเห็นคนรอบข้างเติบโต แต่ในเวลาเดียวกันเด็กคนนั้นยังคงเดินอยู่ที่เดิมภายใต้เงินในบัญชีที่น้อยนิดในช่วงเศรษฐกิจห่วยแตก

       จากที่กล่าวมาทั้งหมด หากตั้งคำถามกับตนเองว่ายังพอมีไฟอยู่หรือไม่ ผู้เขียนสามารถตอบได้เพียงว่าการตั้งความหวังขึ้นมาใหม่ล้วนเป็นสิ่งที่ทำให้ไฟจุดติด ถ้าหากวันไหนที่ได้อีเมลตอบกลับจากบริษัทไหนสักที่สุดท้ายไฟแห่งความหวังก็จะถูกติดขึ้นมาอีกครั้ง ไฟที่ใกล้มอดมันเป็นผลจากช่วงเวลาแห่งการรอคอยที่ไร้ความหวัง หากมีเพียงเสี้ยวความหวังใหม่เล็ก ๆ แน่นอนว่าเด็กจบใหม่ไฟแรงคนนั้นก็อาจจะกลับมาอีกครั้งอย่างแน่นอน