อุ่นอิ่มวาบหวามหวั่นไหว

หัวใจคอยคิดถึงกัน

.

555

เราว่าสิ่งที่แย่ที่สุด คือการที่เราไม่รู้เลยว่าใครคนนั้นทำอะไรอยู่

แต่เรารู้ว่าตัวเราทำอะไรอยู่ เราต้องทำตามบทบาทหน้าที่ของเราให้ดี มีหน้าที่เรียนก็เรียน ทำงานก็ทำงาน

แต่หลายครั้งที่เราก้าวออกจากบ้าน เราก็ไม่รู้เลยว่าตอนนี้คนที่อยู่บ้านเขาทำอะไรกันอยู่

วันนี้แม่จะได้กินข้าวหรือยัง วันนี้ยายจะงอแงไม่อาบน้ำไหม? วันนี้แม่กับยายจะงอนกันไหม เจ้จะกลับถึงบ้านหรือยัง 

ถ้าไม่มีโทรศัพท์แทบไม่รู้เลยว่าพวกเขาสุขสบายดีไหม?

บางทีพวกเขามีเรื่องทุกข์ใจอะไรก็ไม่ค่อยบอกเรา มาบอกตอนที่แก้ปัญหากันไปครึ่งทางแล้ว เออมาบอกช่วงที่มันตันอะ จะแก้กันยังไง ก็ดิ้นหาทางกันไป

คิดถึงสุดๆแต่กลับไปหาไม่ได้ บ้านก็อยู่แค่นี้55 เพราะหน้าที่ซินะที่ตัวฉันต้องแบกเอาไว้ 

ดีสุดก็แค่หยิบรูปถ่ายที่สอดไว้ในกระเป๋าตังค์ออกมาดู ทั้งๆที่อยากกลับบ้านไปกอดจะตายแล้ว555 #ถถถ

อยากหยุดงาน
กอดหมอนนอนฝัน
ให้มันฉ่ำใจ
โทรไปหาข้อความก็ส่งไป
ตลอดเลย
อยากจะรู้
ว่าเธออยู่ไหน?
สุขสบายดีไหม
โอ้นี่หรือความรัก
ล่องลอยมาทางทิศใด
อุ่นอิ่มวาบหวามหวั่นไหว
หัวใจคอยคิดถึงกัน

ทั้งที่ฉันอยากใช้เวลาอยู่กับครอบครัวในนานที่สุด 

ทว่าฉันต้องใช้เวลาที่มีเพื่อดูแลคนอื่น ฉันไม่มีโอกาส..โอกาสที่ได้ดูแลเขาเลย มากสุดก็ดูแลพวกเขาผ่านปลายสายเครือข่ายของโทรศัพท์

ฉันขอให้พวกคุณมีสุขภาพที่ดี ใช้ชีวิตกับครอบครัวให้มีความสุข

พวกเราไม่ขออะไรมาก ..ขอเพียงอย่าดูถูกวิชาชีพเราเลย : ) 

เราไม่รู้ว่าพวกคุณเจออะไรมาในรูปแบบไหน แต่สถาบันสอนให้ฉันดูแลพวกคุณให้เป็นองค์รวมและเปรียบเสมือนญาติ 

.

.

อีกไม่ถึง10วันต้องออกไปฝึกแล้ว 4เดือนนะแม่ เจ้ พี่ ยาย 55 กลับมาจะจำกันได้ไหม

#เทศกาลขึ้นฝึกมาอีกแล้ว 

#ปี3 แปดเดือนผ่านมาละ

#ปี4 สี่เดือน+ความเป็นผู้ใหญ่ หอบความตั้งใจไปทำงานนน :  )