“สนใจเข้าชมรมมั้ย” วิวเอ่ยถามผม ถึงแม้ผมจะรู้สึกสนใจอยู่บ้างแต่ก็ยังไม่ถึงกับดึงให้ผมอยากผูกมัดตัวเองกับอะไร “ยังอะขอดูก่อนว่ามีชมรมไหนน่าสนใจอีกบ้าง” ผมตอบอย่างไว้ท่าวิวแสดงสีหน้าผิดหวังเล็กน้อย แต่ก็ไม่พูดอะไร

ผมจัดของขึ้นชั้นตามที่วิวให้คำแนะนำว่าอะไรควรอยุ่ตรงไหนบ้างอาจารย์จากหมวดวิทยาศาสตร์เดินลงมาดูบ้างเป็นบางครั้งคราว ระหว่างที่เรียงของอยู่เสียงเข้มคุ้นหูก็ดังขึ้นมาจากด้านหน้าของห้อง 

“อ้าว... ไอ้เปี๊ยกยังไม่กลับอีกเหรอ มาทำอะไรตรงนี้วะ” ผมหันกลับไปมองประตู คนที่ยืนอยู่คือไอ้พีคที่กำลังถือลูกบาส เหงื่อเปียกตัวสวมเสื้อกล้ามตัวโคร่งครึ่งล่างเป็นกางเกงนักเรียนสีดำกับรองเท้าบาสสีดำยี่ห้อดัง

“จัดของช่วยวิวอยู่ ห้องนี้จะทำชมรมใหม่ คงกลับค่ำๆ” ผมยกขวดสารประกอบบางอย่างที่เจ้าพีคมองแล้วขมวดคิ้วทันที “มึงอย่าเล่นอะไรแผลงๆอีกล่ะ คราวนี้กูเอามึงตายแน่” พีคส่งเสียงข่มขวัญท่าทางเอาจริงผ่านอากาศมาจนวิวสัมผัสได้มองผมกับพีคสลับกันไปมาอย่างอยากรู้อยากเห็น 

“ไม่ต้องห่วงหรอกกูไม่รู้อยู่แล้วว่าของพวกนี้ทำอะไรได้บ้าง เดี๋ยวระเบิดขึ้นมาละยุ่ง”เจ้าพีคชี้หน้าผมเป็นนัยขู่ “ว่าแต่มึงกลับค่ำแบบนี้ รถสองแถวหมดก่อนนะมึง” พีคพูดขึ้นในสิ่งที่ผมกังวลอยู่เล็กกน้อย แม้จะมีประกันว่าป้องจะไปส่งผมก็เถอะ

“งั้นพีคไปส่งเราดิ” ผมบอกไป “ไอ้นี่... ได้ทีเลยนะ แล้วแต่มึงเหอะถ้านั่งรอกูเล่นบาสไหวนะ” ถึงแม้ทางกลับบ้านของผมกับมันจะคนละทางกัน แต่พีคไม่เคยมีปัญหาเวลาผมขอให้ไปส่งค่ำๆแต่บางครั้งผมก็ต้องจ่ายค่าน้ำมันเป็นอะไรที่ออกจะเปลืองตัวหน่อยๆ

เจ้าพีคถือวิสาสะเข้ามานั่งรอในห้องมันเล่นบาสที่สนามโรงเรียนเสร็จแล้ว แต่แพลนต่อไปคือสนามที่อยู่ในเมืองเป็นสนามในสวนสาธารณะที่มีคนจากหลายที่หลายกลุ่มมาใช้สนามร่วมกัน 

เสียงแว่วมาจากทางฝั่งบันไดพวกข้างบนคงขนของมาจนจะหมดแล้ว ป้องเดินแบกลังสุดท้ายตามคนอื่นๆเข้าห้องมา แต่ก็พลันหยุดชะงักก่อนจะวางกล่องลงบนโต๊ะอย่างเงียบๆ “พวกนี้เดี๋ยวพี่จัดการเองป้อง ค่ำแล้ว ให้คนอื่นกลับเถอะ” ป้องหันไปตอบรับกับคำของวิวสั้นๆ ก่อนจะหันมาหาผมที่ยืนข้างพีคกำลังนั่งหมุนลูกบาสอยู่บนนิ้ว 

วันเสาร์ตามที่เจ้าพีคสัญญาเอาไว้ให้ผมเลือกกิจกรรมไถ่โทษได้ตามใจในต่างจังหวัดมันไม่ได้มีที่มากมายให้พวกเราได้ไปใช้เวลากันมากนักยิ่งต้นเทอมกิจกรรมต่างๆ ก็ยังไม่ค่อยมี โรงหนังในตัวจังหวัดเป็นคอมเพล็กซ์อันแรกๆของภูมิภาคที่ไม่ใช่โรงหนังแบบสแตนด์อโลนเหมือนตามต่างอำเภอที่ผมเคยอยู่เมื่อตอนเป็นเด็กแม้มันจะเป็นสถานที่ตั้งแต่พ่อแม่ยังไม่เริ่มจีบกันด้วยซ้ำแต่ชื่อราวกับคาสิโนในลาสเวกัสนั้นก็เป็นอะไรที่ติดปากติดหู จากรุ่นสู่รุ่น

ประตูซุ้มโครงเหล็กใหม่เอี่ยมพึ่งจัดการตกแต่งเสร็จใหม่ไม่นานนักการปรับโฉมให้เข้ากับยุคสมัยของจุดศูนย์รวมวัยรุ่นในท้องถิ่นนักเรียนจากหลากหลายที่มารวมตัวกันพีคจอดรถมอเตอร์ไซค์ดัดแปลงคันโปรดของมันที่มันเรียกว่า “ดราก้อน” มอเตอร์ไซค์ซูซุกิ อากีร่า หน้าตาคล้ายมังกรโหลดเตี้ยยืดท่อให้ยาวพร้อมตัวดัดแปลงเสียงท่อให้ทุ้มๆ คล้ายเสียงเบสจากลำโพง แม้จะแปลกหูอยู่บ้างแต่ก็ไม่น่ารำคาญเหมือนเสียงท่อแต่งทั่วๆไป น็อตต่างๆ ถูกเปลี่ยนเป็นสีสะท้อนแสงวาวราวเกล็ดมังกรและก็แทบไม่ต้องสงสัยเรื่องปัญหากับตำรวจที่อาจมีบ้างเป็นบางคราวแล้วยังเบาะที่ปาดลงไว้เอากำไรสาวๆเวลาเบรกอีก นั่งแล้วเจ็บตูดแต่ก็เป็นที่หมายปองของนักเรียนหญิงหลายคนที่คงยอมทนเจ็บตูดเพื่อให้ได้ชื่อว่าเป็นนางประจำรถของมัน

“เดี๋ยว...เดินไม่รอกูอีกแล้วนะ” พีคคว้าคอเสื้อแขนยาวของผมไว้ แม้บ้านเมืองนี้จะอากาศร้อน แต่วัยรุ่นส่วนใหญ่ก็นิยมใส่เสื้อแขนยาวคล้ายๆผ้าร่มเพื่อป้องกันแสงแดดที่แผดเผาให้ผิวไหม้คล้ำ แต่การใส่เสื้อสีดำกลับเป็นการดูดความร้อนและแสงยูวีบางขนิดที่สมัยนั้นแทบไม่รู้จักกันว่ายูวีเอ และยูวีบี แตกต่างกันอย่างไรจึงทำให้วัยรุ่นหลายคนยังหาสาเหตุแห่งการหมองคล้ำที่แท้จริงของตนไม่เจอ ผมเซถลามาด้านหลังจนชนเข้ากับอกของมัน อย่างที่ผมบอกบางครั้งก็รู้สึกเปลืองตัวนิดหน่อย