คืนวันศุกร์ที่วุ่นวายเช่นทุกสัปดาห์
พิเศษหน่อยเพราะมีเพื่อนร่วมห้อง
หรือเพื่อนร่วมห้องกันนะที่พิเศษ

/

               จิลเลนฮาลภายใต้เสื้อยืดสีดำพอดีตัวเป็นภาพที่ชวนมองอย่างน่าประหลาด มัดกล้ามเนื้อแน่นตึงหลังงานสังสรรค์ถูกบีบนวดโดยเจ้าของ เสียงกระป๋องน้ำอัดลมถูกเปิดพร้อมๆเสียงฝีเท้าที่กำลังใกล้เข้ามา

"คุณเหนื่อยแย่เลยสิ" เด็กหนุ่มหัวเราะเบาๆ หย่อนตัวลงนั่งที่ว่างข้างๆแล้วกดรีโมททีวี

"คนที่โดนขอเซลฟี่ทุกห้านาทีพูดได้ด้วยหรอ" เจคตอบกลับ ยกมุมปากขึ้นก่อนแย่งรีโมทจากมือนักแสดงร่วม หน้าเหวอๆของเจ้าหนูแมงมุมเรียกเสียงขบขันจากเขาได้เบาๆ

"ท้องผมเริ่มร้องแล้ว พิซซ่าไหม?" ฮอลแลนด์ย่นคิ้ว ไถศรีษะลงกับหมอนใบโต ―อย่างน้อยถ้าเพื่อนร่วมห้องเกิดรำคาญเขาขึ้นมา หมอนใบนี้อาจจะเป็นอาวุธฆาตกรรมที่ใหญ่กว่าหน้าเขาประมาณห้าเท่า (จริงๆแค่มือของเจคก็บังหน้าเขามิด)

"ได้ ให้นายเลือกหน้าแล้วกัน" ชายวัย(ใกล้)กลางคนเห็นด้วย มือกดปุ่มเลือกช่อง HBO ที่วันนี้มีสตรีมมิ่งมหากาพย์ซีรี่ส์อย่าง game of thrones ทอมเลิกคิ้วเพราะเป็นรายการทีวีที่เขาอยากดูอยู่พอดี มือปัดป่ายไปรอบตัวเพื่อหาเครื่องมือสื่อสารแล้วกดเบอร์พิซซ่าเดลิเวอรี่ก่อนที่กระเพาะเขาจะย่อยตัวเอง

ไม่นานนักก็มีพิซซ่าถาดกลาง พาสต้า และกระป๋องเบียร์วางตั้งอยู่ พร้อมผู้ชายสองคนนั่งๆนอนๆห่างกันหนึ่งฝ่ามือบนโซฟาผ้าตัวกว้าง

"ฉันลืมทุกทีเลยว่านายบรรลุนิติภาวะแล้ว" ร่างหนาเอ่ยเย้า จริงๆก็ไม่ได้โกหกซะทีเดียว ―ก็ดูเจ้าหนูฮอลแลนด์ก่อนสิ หน้ายังกะเด็กมอปลายแถมเสียงก็ไม่ได้ต่ำเหมือนผู้ชายวัยยี่สิบสองทั่วไป

"อะไรครับเจค ดูถูกกันหรอ" หัวเราะเสียงใส คว้าของมึนเมาบนโต๊ะขึ้นมาดื่มเหมือนจะบอกกลายๆว่าตนเองไม่เป็นอย่างข้อกล่าวหา

"เปล่าสักหน่อย" กระตุกยิ้มอย่างที่ชอบทำ เอี้ยวตัวไปหยิบพิซซ่าที่อยู่ฝั่งคู่สนทนา

หนุ่มน้อยวัยยี่สิบสองจังงัง หัวใจเต้นผิดจังหวะอย่างทันที กลิ่นสบู่อ่อนๆจากร่างอีกฝ่ายแจ่มชัดและหอมกว่าปกติทั้งๆที่ใช้ยี่ห้อเดียวกับตัวเขาเอง ―บ้าหน่า ทอม สัญญาณไม่ดีแล้ว จริงอยู่ที่เขาค่อนข้างปลื้มนักแสดงรุ่นพี่ข้างกายเอามากแต่ไม่ได้ชอบพอเชิงชู้สาวแบบนั้นชัวร์ๆ (หรือเขาแค่ไม่รู้ตัว) ถึงจะมีบ้างเมื่อเผลอไปสบตาสีฟ้าหม่นเข้ากระเพาะก็เหมือนบิดตัวเองไปมาพ่วงด้วยความวูบโหวงในช่องอกเพิ่มขึ้นจนทอมแทบสำลัก

หลังจากอีกคนผละออกไปร่างเล็กลอบถอนใจอย่างโล่งอก ขืนอยู่ในสถาณการณ์แบบนั้นอีกใจเขาคงวิ่งออกมาจากอกแน่ๆ

แบบมาราธอนด้วย

จิลเลนฮาลเลิกคิ้ว นึกสงสัยว่าเด็กพูดมากไหงเงียบไปเสียดื้อๆ เมื่อหันไปก็พบแต่ใบหูสีแดงเรื่อคาดว่าเพราะพิษแอลกอฮอล์ (จริงหรอ)

"เมาแล้ว" ไม่รู้ว่าเป็นประโยคคำถามหรือบอกเล่า แต่สำหรับทอมแล้วมันเป็นประโยคท้าทาย

"ยังหรอกเจค ผมน่ะคอแข็งจะตาย" เขาหลุดจากความคิดฟุ้งซ่าน ก่อนพ่นลมยิ้มเยาะให้คู่สนทนา

"คนพูดประโยคนี้ร่วงก่อนทุกราย" ยกเบียร์ขึ้นดื่ม ความเอ็นดูแผ่ออกมาจากรอยยิ้ม

อย่า เจค

ช่วยเลิกยิ้มแบบนั้นที

แฟนคลับอย่างผมจะขาดใจตาย

"เล่นเกมไหม" เอ่ยกลบเสียงโครมครามในใจ

"เกมอะไร หือ"

"who am i"

"จัดมา"

/

               พวกเขานั่งหันหน้าเข้าหาอีกฝ่าย หน้าผากทั้งคู่มีโพสต์อิทที่เขียนบางอย่างไว้แปะอยู่ เล่นกันไปหลายต่อหลายตาพร้อมกับสติที่ถูกกัดกร่อนด้วยของเหลวรสขมปร่า แต่คนอายุมากกว่าไม่ได้รับผลกระทบมากเท่าใดคงเพราะเคยชินกับเครื่องดื่มมึนเมามากกว่าเด็กยี่สิบสองตรงหน้า

"เจค" เสียงเริ่มยานคาง ช้อนตาขึ้นมองหน้าคู่สนทนา ซึ่งตอนนี้แอบกลืนน้ำลายไปอึกใหญ่เพราะภาพตรงหน้ามันเกินจะทน

ทอม ฮอลแลนด์ในเสื้อยืดตัวโคร่ง แก้มใสแดงเรื่อลามไปถึงช่วงคอ สายตาหยดเยิ้มแสดงว่าเริ่มกรึ่มๆแล้ว 

พอดีกับเส้นศีลธรรมของนักแสดงรุ่นพี่ที่เริ่มตึง

               ใช่ว่าเขามองสไปเดอร์แมนคนปัจจุบันเป็นเพียงรุ่นน้องในวงการเสียหน่อย ไม่รู้เหมือนกันว่าความคิดแบบนี้มีขึ้นเมื่อใดแต่ตอนนี้ค่อนข้างชัดเจนแจ่มแจ้ง ―ว่าถ้าให้เป็นแค่รุ่นพี่น่ะ ฝันไปเถอะ ที่ผ่านมาก็พยายามตะล่อมเด็กมันมาเรื่อยๆโดยไม่ให้เหยื่อรู้ตัว แอบกลัวเหมือนกันว่าทอมจะไม่เล่นด้วยทำให้ความสัมพันธ์ระหว่างเราต้องจบลงแบบไม่ดีนัก

แต่ที่ผ่านมาน้องมันก็ดูมีใจอยู่นะ

หรือว่าปกติก็เล่นแบบนั้นวะ

"คุณใจลอยไปไหนเนี่ย เริ่มถามได้แล้ว" เสียงใสฉายแววหงุดหงิดเล็กน้อย

"โอเค" เขายิ้ม ―อีกแล้ว "ฉันเป็นคนใช่ไหม"

"ใช่"

"เป็นผู้ชาย"

"ใช่" ทอมกัดพิซซ่าในมือแล้วพูดต่อ "ให้ผมถามบ้าง" เคี้ยวตุ้ยๆ

"ผมเป็นคนใช่ไหม ผู้ชายหรือผู้หญิง" ท่าทางเบียร์ในกระป๋องที่สี่จะเพิ่มความกล้าให้ฮอลแลนด์จ้องตาอีกฝ่ายได้นานกว่าปกติ

"ใช่ ผู้หญิง" เขาจ้องกลับ "นายขี้โกงนี่ ถามแบบนี้ไม่ได้"

"จะได้ไม่เสียเวลางาย" ท้ายประโยคถูกลากเสียงยาว หลบตาออกไปมองกล่องพิซซ่าแทน ขืนยังทำใจดีสู้เสือนานกว่านี้กลัวผีเสื้อในท้องจะหลุดออกมาเสียก่อน

"งั้นฉันใบ้ให้ว่าเป็นฮีโร่"

"แนท นาตาชา"

"ผิด" ทอมบุ้ยปาก พยักเพยิดให้อีกฝ่ายเป็นคนถามบ้าง

"ฉันเป็นนักแสดงใช่ไหม"

"ใช่คุณเป็นนักแสดง ถามทำไมเนี่ย" หัวเราะน้อยๆกับการกวนคนตัวโต เจคก็ได้แต่ส่ายหัวพร้อมรอยยิ้ม

"ช่ายๆ คุณมีตาที่สามรึเปล่า ทำไมเดาถูก"

"ฉันมากับดวงน่ะทอม" ขยิบตา

เจ้าของชื่อเบ้ปาก ถ้าเป็นเวลาปกติคงไม่กล้าหรอก มือใหญ่ยกบีบจมูกเด็กยี่สิบสองอย่างมันเขี้่ยว

"ฉันหล่อไหม"

ทอมนิ่งไป กวาดสายตามองทุกสวนบนใบหน้าที่เขาหลงใหล โดยเฉพาะดวงตาสีฟ้าดั่งทะเลสาบกว้างใหญ่พร้อมจะดึงเขาให้จมลงได้ทุกเมื่อยามสบสายตา และเขาก็เต็มใจให้เป็นเช่นนั้น

กลืนน้ำลายก่อนเอ่ย

"อ่าฮะ"

"หล่อมาก"

เจคยกยิ้ม คล้ายกับรู้คำตอบที่แปะอยู่บนหน้าผาก

"คนนี้นายชอบใช่ไหม" ขอเล่นอีกหน่อยแล้วกัน

ฮอลแลนด์ชั่งใจอยู่ครู่หนึ่ง แล้วความบ้าบิ่นก็ชนะส่วนที่เขินอาย

"ชอบครับ" ตาสีน้ำตาลของเขาสั่นระริกด้วยความประหม่า เมื่อคำสารภาพกลายๆไหลลื่นออกจากปากตนอย่างง่ายดาย ―ง่ายจนเสียดายความพยายามในการหลอกตัวเองมาโดยตลอด

หัวใจของจิลเลนฮาลกระตุกวูบ ความยินดีโลดแล่นและแสดงออกทางกล้ามเนื้อมุมปากที่ยกขึ้นอย่างห้ามไม่ได้

"ชอบเหมือนกัน" บ่อน้ำสีฟ้าสว่างดูลุ่มลึกกว่าทุกครั้ง เขาตอบรับด้วยเสียงเบาหวิวจนเหมือนกระซิบ แต่ทอมก็ได้ยินก้องในโสตประสาทอย่างแจ่มชัด 

นักแสดงรุ่นน้องอ้าปากค้างอย่างลืมตัว ความร้อนแผ่ซ่านทั่วใบหน้าพร้อมก้อนเนื้อในอกเต้นโครมครามเสียงดังจนน่าปวดหัว

"แล้วเขาน่าจูบไหม"

"ขี้โกงนี่ ถามแบบนี้ไม่ได้ไม่ใช่หรอ" หลุบตาลง เม้มปาก

"เจค จิลเลนฮาลน่าจูบใช่ไหมทอม" เอ่ยถามเช่นคนขี้แกล้ง ขยับกายเข้าใกล้ผู้อ่อนวัยกว่าจนปลายนิ้วแตะกัน

คนถูกถามก็ได้แต่เลียริมฝีปากที่แห้งผาก ช้อนตาขึ้นมองราวกับโดนสะกด ระยะใกล้จนทำให้กลั้นหายใจอย่างไม่รู้ตัวจนกระทั่งอีกฝ่ายโน้มลงมาหน้าผากชนหน้าผาก

ใกล้เกินกว่าที่จะพูดคำใดใดออกไป
มันใกล้เกินกว่าจะมองเห็นใคร
เมื่อเราใกล้จนอยากจะหยุดหายใจ

"น่าจูบ"

"ที่สุดในโลกเลยครับ"

ได้ฟังก็อดเอ็นดูไม่ได้ นี่หรือหนุ่มยี่สิบสองออดอ้อนราวกับเด็กชายวัยสิบหก ริมฝีปากบางของร่างสูงทาบทับไปที่อวัยวะเดียวกัน สองแขนของทอมยกขึ้นคล้องคอคนแก่กว่าอย่างเผลอไผล จูบที่ตอนแรกแค่ปากชนปากก็เพิ่มระดับขึ้นด้วยการแลบลิ้นเลียริมฝีปากบนอย่างเชื้อเชิญของเด็กหนุ่ม

บ้าหน่า เขาไม่ได้อ่อย

ผึง

เสียงเส้นความอดทนขาดลง ก่อนร่างสูงจะรุกไล่ขบเม้มปากบางอย่างกระหาย ―เหมือนชายในทะเลทรายพบบ่อน้ำโอเอซิส ซึ่งดูเหมือนว่าบ่อน้ำที่ชื่อทอม ฮอลแลนด์ ก็มีความกระหายส่วนตัวเหมือนกัน ลิ้นร้อนแตะกัน (จริงๆก็มากกว่านั้น) ส่งเสียงชวนหวิวในช่องท้องน้อย

เจคถอนจูบออก ทอมเคลื่อนใบหน้าตามด้วยความเคลิ้ม

ร้ายนี่หว่า เด็กนี่ เขาคิดและหัวเราะในใจ

"จูบเพราะเมาหรือหายเมาเพราะจูบ" เสียงทุ้มติดพร่าเอ่ยถามเย้าหยอก

ทอมลืมตาขึ้น ยิ้มยีฟันจนตาเกือบปิด

"จูบเพราะตั้งใจแล้วก็สร่างเมาเลยครับ" ฮอลแลนด์หัวเราะเบาๆด้วยความเขินอายหลังจากนึกได้ว่าตนทำอะไรลงไปบ้าง

/

จบ

ให้ฟีดแบคกันได้ที่ #phxrasfic และใต้ทวิตที่แนบลิงค์ฟิคเรื่องนี้ได้เลยค่ะ

ด้วยรัก