ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอันใดที่เจโนอยากแต่งงานกับแจมินแต่สิ่งที่เขาบอกกับนางมันไม่ใช่เรื่องโกหกเขารักนางและภายในก้นบึ้งของหัวใจเขาก็มีนางมาตลอดแม้จะจำเรื่องราวในอดีตไม่ได้แต่ความผูกพันยังคงอยู่ เขาเดินออกมาจากตัวบ้านและหยุดยืนมองความงามตรงหน้าที่เหมือนหลุดออกมาจากภาพวาดสีน้ำของศิลปินในวังหลวงหญิงงามกับสายลมโดยมีพื้นหลังเป็นต้นไม้และดอกบัวช่างดูเข้ากันอย่างไร้ที่ติ
แจมินงามจนเขาอยากรวบหัวรวบหางเสียเดี๋ยวนั้นแต่ก็ยังห้ามใจไว้ได้อยู่นางเป็นปีศาจซึ่งพี่ชายคนโตของเขารู้ความลับนี้แล้ว ต้นตระกูลที่เป็นถึงเหล่านักรบผู้ปราบเหล่ามารคงไม่สามารถยอมรับนางได้อย่างแน่นอนและนั่นคือสิ่งที่เขาต้องรับมือในอนาคตก่อนหน้านี้เขาได้มีโอกาสล่วงรู้ตำนานเรื่องเล่าของปีศาจจิ้งจอกเก้าหางถึงวิธีการที่จะเปลี่ยนตนเองให้กลายเป็นมนุษย์ซึ่งต้องแลกกับความอดทนถึงหนึ่งพันปี
นิ้วเรียวยาวสัมผัสเข้าที่ปลายเส้นผมสีดำขลับอย่างแผ่วเบาราวกับมันจะแหลกสลายหากออกแรงมากเกินไปเมื่อรับรู้ได้ถึงการมาหญิงสาวจึงหันกลับมามองชายหนุ่มที่หน้าตาคล้ายกับคนรักในอดีต
“เขารู้ว่าเจ้าเป็นปีศาจ”
นางพยักหน้า “ข้าไม่แปลกใจที่เขาจะรู้ลูกชายคนโตของทุกรุ่นมักจะมีจมูกที่ดีและสามารถได้กลิ่นปีศาจเร็วกว่าพี่น้องคนอื่น”
“เจ้ากลัวไหม”
“กลัวสิ ข้ากลัวทุกอย่าง ทั้งบ้านหลังนี้ พ่อแม่เจ้า พี่ชายของเจ้าตัวเจ้าและกลัวหัวใจข้าเอง”
รอยยิ้มบางผุดขึ้นประดับใบหน้าหล่อเหลา
“เจโน...เจ้าไม่เห็นต้องทำเช่นนี้ มันมากเกินไปสำหรับปีศาจเช่นข้า”
“ข้าไม่ได้มองว่าเจ้าคือปีศาจนะแจมิน ข้ามองว่าเจ้าคือหญิงคนหนึ่งที่ข้าตกหลุมรักเท่านั้น”
“ไม่” นางปฏิเสธเสียงแข็งและผละตนเองออกจากอ้อมกอดอันแสนอบอุ่น
“แจมิน...ไม่เอาแบบนี้สิ”
“แบบนี้แหละดีแล้ว เชื่อข้านะ” นางจับกรอบหน้าของเขาเอาไว้ก่อนจะประทับจุมพิตอันแสนหวานเพื่อเป็นการวางมัดจำเอาไว้
“หึ ข้าหรือจะไปมีใคร”
“เจ้าไม่เหมือนกับเขาในอดีต เจ้าดูแพรวพราว เล่ห์เหลี่ยมเยอะไหนจะสายตาที่เดาไม่ออกว่าต้องการสื่ออะนั่นอีก”
เขายิ้มก่อนจะบีบปลายจมูกมนนั่นอย่างมันเขี้ยว
“เอาล่ะ ข้าจะไปแล้ว”
“เดี๋ยวข้าไปส่ง”
“อื้อ”
ค่ำคืนแรกแห่งอิสระที่แท้จริงมีเพียงสายฝนเท่านั้นที่ตกลงมาเพื่อชำระล้างคำครหาที่เกิดขึ้นนานนับพันปีแจมินนั่งมองหยาดน้ำที่ตกกระทบผืนหญ้าหยดแล้วหยดเล่าโดยไม่มีทีท่าว่าจะหยุดลงเลยบรรยากาศหนาวเย็นชวนให้นึกถึงความทรงจำเก่า ๆเมื่อครั้งได้พบกับเจโนครั้งแรกกลางสายฝนเช่นวันนี้
หญิงสาวเดินกางร่มท่ามกลางสายฝนไปตามทางเดินก่อนถึงหมู่บ้านนางเจอเข้ากับบุรุษแปลกหน้าที่เปียกไปทั้งตัวเดินตรงเข้ามาหานางเขาขวางทางไว้ไม่ให้นางได้เดินไปได้ก่อนจะคว้าข้อมือเล็กมาจับไว้แน่นแล้วออกแรงลากให้เดินตาม
เขาไม่ตอบและยังคงลากแจมินให้เดินตามด้วยแรงทั้งหมดที่มีก่อนจะมาหยุดยืนที่กระท่อมร้างแห่งหนึ่ง
“อ๋อ เจ้านี่เอง”
“ใช่เจ้าจริง ๆ ด้วย ข้าตามหาเจ้ามาตลอดทั้งวันกว่าจะเจอ”
“เจ้าทำกับคนที่มีพระคุณแบบนี้หรอกหรือ”
“ข้าขอโทษ ข้าชื่ออีเจโน เจ้าล่ะ”
“นาแจมิน”
“ข้าอยากขอบคุณเจ้าเพราะถ้าไม่มีเจ้าข้าคงถูกนางปีศาจจิ้งจอกนั่นกินตับกับหัวใจไปแล้ว”
“อื้อ ข้ายินดี”
“มีสิ่งใดที่ข้าสามารถตอบแทนเจ้าได้บ้างไหม”
นางส่ายหน้าพร้อมกับรอยยิ้มแสนหวาน “ไม่จำเป็นหรอกแค่เจ้าใช้ชีวิตที่เหลือต้องจากนี้ให้มีความสุขก็เพียงพอแล้วสำหรับการตอบแทนที่ข้าช่วยชีวิตเจ้าเอาไว้”
“แล้วถ้าชีวิตต่อจากนี้ข้าอยากมอบให้เจ้าล่ะ เจ้าจะว่าอย่างไร”
เจโนเฝ้าเทียวไปเทียวมาหาแจมินแทบทุกวันจนชาวบ้านละแวกนั้นต่างรู้ดีว่าทั้งสองคือคนรักกันและทั้งคู่ดูเหมาะสมกันเกินกว่าจะมีใครมาแทนที่ได้แต่ความสุขมันก็มักจะอยู่กับเราได้ไม่นานเมื่อความจริงที่ว่าแจมินคือปีศาจจิ้งจอกเก้าหางถูกเปิดเผยเจโนไม่แม้แต่จะฟังความจริงที่ว่านางไม่ได้ฆ่าใครเขาเอาแต่ผิดหวังที่ถูกโกหกโดยไม่คำนึงเลยว่าตนเองก็ไม่ได้บอกคนรักเช่นกันว่ามีหน้าที่กำจัดปีศาจ
เมื่อหัวใจสองดวงถูกพรากจากกันด้วยโชคชะตาของความเป็นมนุษย์และปีศาจเขาผู้ซึ่งยังคงอยู่เฝ้าแต่คิดถึงนางผู้เป็นที่รักจนคิดว่าหากตนสามารถย้อนเวลากลับไปได้คงจะไม่ทำเช่นนั้นก่อนที่เขาจะหมดอายุขัยภาพจำสุดท้ายที่ถูกฉายซ้ำคือคำสัตย์สาบานว่าจะรักแต่นางและจะเป็นของนางเพียงผู้เดียวกลับย้อนเข้ามาให้นึกถึงเขาทำได้เพียงแค่บอกรักนางแผ่วเบาและฝากไปกับสายลมเพื่อหวังว่ามันจะส่งไปถึงนาแจมิน..หญิงผู้เป็นรักแท้ของอีเจโน
โปรดติดตามตอนต่อไป
ฮืออออมันกลายเป็นฟิคดราม่าไปได้ยังไง!!!
ใจเย็นนะคะทุกท่านอย่าเพิ่งด่าพระเอก
(เพราะเก็บไว้ด่าตอนอื่นก็ยังไม่สายฮะ)
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in