นับเป็นเวลาหลายชั่วโมง ทั้งผมและลุงบุญส่งได้ค้นพบเรื่องราวเร้นลับหลายๆ สิ่งมากมาย  ผมผ่านมาหลายห้องแล้ว ก็ยังไม่ชินกับการเจอสิ่งเหล่านี้ แต่สำหรับลุงบุญส่ง ก็คงอาจจะเจอเรื่องราวอยู่บ่อยครั้ง ราวกับว่าผูกมิตรกัับวิญญาณไปแล้ว ผมต้องอยู่ที่โรงเรียนนีี้เรื่อยๆ และต้องเจอพวกเขาต่อไปอีกนานแสนนาน 

                

                "เป็นไงบ้างล่ะหลาน มาตรวจตราโรงเรียนดึกๆ ดื่นอย่างนี้ หลานโอเคไหม"

                "อืม....ผมยังไม่คุ้นชินกับที่นี่นะลุง"  ผมตอบกลับไปด้วยความเป็นธรรมชาติของผม "แต่ผมก็อยู่ได้นะ  โรงเรียนนี้มีเรื่องราวอะไรเยอะแยะมากมาย ยิ่งเป็นระดับชั้นมัธยมแล้ว ทั้งการเรียนเอย การใช้ชีวิตในวัยเรียนเอย ปัญหาของเขามันไม่ใช่แค่เรียนให้จบ แต่มันคือโลกทั้งใบของเด็กที่ต้องผ่านเรื่องราวตรงนั้น"

                "......"

                "นอกจากนั้นคือการได้มาพบกับลุงนี้แหละ...ผมก็รู้นะว่าคนที่นี่จะต้อนรับดีหรือเปล่า แต่พอคุยกับลุง ลุงก็เป็นผู้ใหญ่คุยสนุก ลุงก็ยังแข็งแรง มาเดินทัวร์โรงเรียน ขึ้นลงอาคารอย่างไม่เหนื่อยเลย แถมลุงยังพูดเก่งด้วย นีี่ขนาดแค่ผมรู้จักลุงแค่คืนเดียวนะ เหมือนผมอยู่กับลุงมาหลายปีี"

                "ลุงดีใจจัง  ลุงก็อยากให้หลานอยู่กับลุงต่อไปนานๆ"

                นั่นคือบทสนทนาของลุงบุญส่งหลังจากปิดห้องกิจกรรมชมรมฯ อาคารเรียน 4 เราทั้งสองคนสำรวจทางเดินอาคารเรียน 4 เล็กน้อยแล้วเดินกลับไปที่อาคารเรียน 1 ตลอดเส้นทางเต็มไปด้วยความเงียบ ไม่มีการคุยบทสนทนาอะไรอีกเลยนับต่อจากนั้น

.............

             

                "เออลุง ลุงอยู่ที่นีี่มานากี่ปีแล้วล่ะ"  ผมเห็นว่าบรรยากาศเริ่มตึึงเครียดมากเกินไป ไม่มีบทสนทนาจากลุงบุญส่ง ผมจึงเป็นฝ่ายชวนลุงบุญส่งพูดคุยบ้าง

                "อ่อ ลุงเหรอ...อืม....ลุงอยู่มาที่นี่เกือบ 14 ปีแล้วหลาน" ลุงบุญส่งนึกคิดสักครู่ แล้วตอบออกมา "ลุงอยู่มาตั้งแต่สมัยอาคารหนึ่งยังสร้างด้วยไม้อยู่เลย ตอนนั้นครูบาอาจารย์มีกันน้อยมาก ลุงจบแค่ชั้น ป.4 มีีความรู้ติดตัวอยู่นิดหน่อย คงไปทำงานอย่างอื่นไม่ได้ ชาวบ้านแถวนี้ก็ชวนลุงมาทำงานในโรงเรียน พวกเขาอยากให้ลุงเป็นภารโรงโรงเรียน  ตอนนั้นลุงก็เห็นว่าไม่มีงานการทำ ลุงก็รีบตกลง แล้วไปๆ มาๆ ลุงก็เลยกลายมาเป็นภารโรงเรียนตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา ลุงคิดว่าทีี่ที่นี่คงเป็นที่ที่เหมาะกับลุงแล้วมั้ง"

                "ก็นานมากโขเลยนะครับ"

                "ก็ใช่เลยแหละ ลุงก็อยู่มานาน ลุงก็พยายามช่วยเหลือครู ช่วยโรงเรียน ปลูกต้นไม้ ทำครัว ทาสีีโรงเรียนบ้าง ครูบางคนก็ใจดีให้ของตอบแทนบ้าง ชวนไปทานข้าวทีี่บ้านบ้าง จนลุงรู้สึกว่าลุงเป็นเกียรติเหลือเกินที่ได้ทำอาชีีพนี้"

                "แต่ช่วงหลังๆ ลุงก็ไม่เข้าใจเลยว่าทำไมไม่มีใครพูดคุยกับลุง ครูอาจารย์ผู้อำนวยการที่ลุงรู้จักก็เริ่มย้ายโรงเรียนไปทีละคนสองคน  คนหน้าใหม่ๆ ก็เข้ามา ลุงก็แทบจะไม่รู้จักกันอีกแล้ว พวกเด็กสมัยใหม่ก็ไม่ค่อยมาคลุกคลีกับชีวิตลุงเหมือนคนแต่ก่อนแล้ว มันก็คงต่างวัยกระมั้ง แถมงานการของลุงก็เป็นภารโรงคนหนึ่งเท่านั้นเอง ลุงพูดอะไรก็ไม่คนฟังหรอก แต่ไม่เป็นไร โรงเรียนนี้ให้อะไรกับลุงมาก ลุงก็จะตอบแทนโรงเรียนนี้ตราบเท่าชีวิตของลุงแล้วกัน"

               "......."


                "แต่เอ...นอกจากหลานที่คุยได้สนิทใจ ก่อนหน้านั้นก็ยังมีอีกคนหนึ่งนะ"  ลุงบุญส่งนิ่งคิดสักครู่หนึ่ง แล้วจึงพูดต่อมา "ก่อนหน้านั้น ก็มีหญิงสาวคนหนึ่งทีี่ทักทายกับลุงอยู่บ่อยครั้ง เธอทั้งสวย ทั้งงาม นะ แล้วก็ทำงานเป็นสัตวแพทย์ด้วยนะ อืม.....ดูเหมือนเธอต้องการจะไปหาห้องๆ หนึึ่งให้เจอ เธอบอกว่าเธอผูกพันกับห้องนี้  ซึ่งก็อย่างที่ว่าแหละ ตั้งแต่ลุงอยู่โรงเรียนนี้มานาน อาคารเรียนหลายๆ อาคารในโรงเรียนแห่งนี้ มันก็โดนทุบทิ้งสร้างใหม่ไปหลายรุ่นล่ะ ลุงไม่รู้ว่าจะหาห้องเรียนห้องนั้นได้อย่างไร  ลุงก็จนปัญญาเสีียด้วย"


                "ทุกๆ ปีเธอมักจะมาในช่วงหลังสอบปลายภาค เธอจะมาในช่วงตอนเย็นๆ ใกล้มืด เธอพกดอกไม้ ธูปเทียนมาด้วย ก็ถามลุงอยู่ทุกครั้งนะว่า ลุงเจอห้องนั้นไหม  ลุงก็เลยแนะนำเธอไปที่ต้นไม้หลังอาคารเรียน 4 นะ เพราะต้นไม้ต้นนั้นอยู่มานานเป็นร้อยปี น่าจะช่วยเธอได้  เธอกราบไหว้ บูชา และอวยพรต่างๆ นาๆ หลังจากนั้นที่เธอก็ทำพิธีเสร็จ ก็คุยกับลุงว่าเธอเคยอยู่โรงเรียนนี้มาก่อน เธอเล่าประสบการณ์หลายอย่างในโรงเรียนนี้บ่อยครั้ง รวมถึงชีีวิตในมหาวิทยาลัยด้วย"


                ลุงบุญส่งพูดยังคงพูดยาวต่อเนื่อยไปเรื่อยๆ จนบางทีผมต้องแกล้งทำเป็นไม่ได้ยินบ้าง เพราะเห็นว่าลุงบุญส่งพยายามเล่าสิ่งต่างๆ ในประสบการณ์ของแกจนไม่มีีทีท่าว่าจะหยุด หากผมพยายามถามเหตุการณ์ต่อเนื่องไปเรื่อยๆ  ลุงบุญส่งก็คงเล่าเรื่องอะไรที่เยอะแยะมากมายให้ผมฟังอีีกเป็นร้อยเรื่องแน่นอน

                จนลุงบุญส่งก็เงียบ ไม่มีอะไรจะพูดในเวลาต่อมา

....................