"พี่ขอโทษนะ......พี่ไม่อยากจะผูกพันกับน้องไปมากกว่านี้  น้องยังมีเวลาในช่วงวัยมัธยมอีกตั้งเยอะ และพบเจอใครต่อใครได้อีกตั้งมากมาย แต่พี่เองก็ต้องไปเรียนต่อมหาลัยฯ  พี่ไม่อยากเรื่องของสองเราผูกพันไปมากกว่านีี้ พี่ไม่อยากให้ความห่างไกลมาทำร้ายความสัมพันธ์กันและกัน พี่อยากดูแลน้องให้ดีที่สุดเท่าที่พี่จะทำได้ พี่ขอโทษจริงๆ  พี่จำเป็นต้องทำแบบนี้กับน้องจริงๆ"

            "โธ่พีี่....อย่ากังวลถึงอนาคตเลย แค่ตอนนี้ได้บอกว่าชอบก็พอแล้วใช่ไหมพี่ ถึงวันนั้นทั้งหนูและพี่ต้องห่างไกลกัน  ก็จะเป็นสิ่งทีี่ให้คิดถึงว่า ในครั้งหนึ่งก็เคยมีคนชอบนะ "

            "พี่ก็เพิ่งรู้นะเนี่ย ว่าน้องเองก็มีมุมแบบนี้เหมือนกัน"  พี่กันต์ขำเล็กน้อย  

            หลังจากพี่กันต์พูดจบ พี่กันต์ส่งสายตามาให้ฉัน ฉันสบตากับพี่เขา เราทั้งสองคนมองหน้ากัน มือทั้งสองของฉันจับมือพี่กันต์ไว้อย่างเหนียวแน่น หัวใจของฉันเต้นเร็วจนแทบจะหลุดจากขั้ว ความนุ่มนวลของใบหน้า  ความหล่อของพี่มันช่างเย้ายวนใจ แต่เสียดายทีี่ผู้ชายแปลกประหลาดคนนั้นยังคงยืนเกะกะขวางตาของฉัน ฉันอยากจะไล่ผู้ชายคนนี้ออกไปเสียเหลือเกิน

                        *************

            "หลังจากที่น้องเขาใกล้จบ ม.6  ตอนนั้นน้องเขาทำหน้าที่เป็นประธานชมรมฯ วันสุดท้ายของการเรียน น้องเขาก็หยิบสมุดโน้ตเล่มนี้มาวางไว้ที่โต๊ะตัวนี้  น้องเขาจดบันทึกและวาดรูปกิจกรรมภายในชมรมตั้งแต่ตอนมัธยมไว้มากมาย แล้วแนบรูปถ่ายของผม และรูปของเขาใส่เอาไว้ด้วย มันทำให้ผมคิดว่าน้องยังคงคิดถึงผมอยู่นะ"

            ".........."

            "แต่ทำไมต้องมาเกิดเรื่องแบบนีี้กับผม ผมทำอะไรผิด จะโอบกอดน้องให้อบอุ่น ให้เหมือนคนอื่นก็ทำไม่ได้  ทำไมมันต้องทำร้ายชีวิตผม ผมก็แค่อยากเป็นเหมือนคนรักแบบคนทั่วๆ ไป ทำไมต้องพรากความรักด้วย ไม่เข้าใจ"  ชายคนนั้นยังคงร้องไห้อย่างเสียงดัง

            "อย่าเสียใจไปเลยนะ ลูกรัก"  ลุงบุญส่งเข้าไปจับไหล่ของชายคนนั้น  "อย่างน้อยลูกก็ได้พบเจอกับคนที่ลูกรักแล้วนิ"

            "ช่วงสองสามปีแรกน้องเขาก็เข้ามาเยี่ยมผมในห้องบ้างนะ น้องเขาบอกกับผมว่า น้องเขามีพลังพิเศษที่มองเห็นผม ผมดีใจมากที่น้องเห็นการมีตัวตนของผม แต่หลังจากนั้นเป็นต้นมา น้องเขาหายไป ไม่พบเจอกับน้องเขาอีกเลย น้องเป็นอย่างไรบ้างก็ไม่รู้ ผมคิดถึงน้องเขามากจริงๆ"

            "ลุงคิดว่าถ้าจิตใจของคนเราต่างคิดถึงกันและกัน ก็คงมีีสักวันหนึ่งที่ได้พบเจอกันอีกครั้งแน่ๆ"

            "......."  ชายวิญญาณคนนั้นไม่ตอบอะไร ได้แต่ยิ้มอย่างเศร้าๆ และค่อยๆ หายตัวลับไปในความมืด

**************

            แล้วห้องประตูของกิจกรรมชมรมค่ายอาสาฯ ปิดลง ลุงบุญส่งใส่กลอนประตู และเดินไปยังตามทางเดินระเบียงของอาคาร 4 เรื่อยๆ สำหรับผมก็ยังคิดในใจกับเรื่องราวที่เกิดขึ้น

            อย่างน้อยได้เกิดมาได้ชอบใครสักคน มันก็เป็นความรู้สึกที่ดีนะ เพราะเราไม่รู้ว่า ในวันข้างหน้าจะมีความรู้สึกแบบนี้เกิดขึ้นอีกครั้งเมื่อไหร่ และกับใครคนไหน แม้ว่าปลายเส้นทางอาจจะไม่ได้จบลงตรงที่เป้าหมายที่มันควรจะเป็น แต่มันก็เป็นสิ่งที่บอกเราว่า เราก็เคยทุ่มเทให้กับคนๆ หนึ่งเพื่ออยากทำให้เขามีีความสุขบ้าง เหมือนที่เขาทำให้เรารู้สึกดี ซึ่งสิ่งเหล่านั้นเป็นการหยิบยื่นสิ่งดีๆ ให้แก่กัน เป็นสิ่งทีโลกใบนี้สดใสขึ้นมา

            การที่มีอยู่ของคนๆ นั้น และมาพบเจอกัน มันอาจจะไม่ใช่เรื่องบังเอิญหรอก แต่คนสองคนเจอกันในช่วงเวลาทีี่เหมาะสมกันดีแล้ว ได้พบ ได้เจอ และได้ทำอะไรมากมาย ทุกสิ่งทุกอย่าง จะถูกจดจำไว้เป็นอดีตของกันและกัน เมื่อถึงวันทีี่เวลาได้พรากจากกัน  ก็จะมีวันหนึ่งทีี่ได้คิด ได้ทบทวนว่า คนเราเคยทำอะไรลงไปบ้าง  เมื่อเปิดลิ้นชักออกมา ก็อาจะจะพบเจออดีตที่แสนดีจะทำให้เรารู้สึกอบอุ่นและรู้จักได้ว่าใครเป็นคนที่มีคุณค่าในความทรงจำเหล่านั้น  ส่วนอดีตที่เลวร้ายจะเป็นบทเรียนให้เราเดินหน้าต่อไป และไม่มีีวันหันกลับมองมัน