"เฮ้ย"

เสียงทุ้มร้องอย่างแปลกใจกับภาพที่ปรากฎตรงหน้า เด็กชายตัวผอมกะหร่อง หน้าตามอมแมม บวกกับเสื้อผ้าที่สกปรกเพราะเปียกน้ำโคลน สภาพของควอน จียง ตอนนี้แทบไม่ต่างอะไรกับลูกแมวจรจัด

ซึงฮยอนรีบยื่นร่มของตัวเองให้เด็กชายอายุน้อยกว่า แต่อีกฝ่ายก็เบี่ยงตัวหนี

สายฝนยังโปรยกระหน่ำลงมาไม่หยุด ซึงฮยอนถอนหายใจเบาๆ ไม่คิดว่าแค่การออกมาหาอะไรกินในวันฝนตกจะเจออะไรแบบนี้

เขาไม่ได้สนิทกับจียง ทั้งสองเป็นรุ่นพี่รุ่นน้องโรงเรียนเดียวกันและอยู่หมู่บ้านเดียวดันเท่านั้น จียงเป็นคนโดดเด่น ด้วยความสามารถและหน้าตาทำให้เป็นที่ชื่นชอบและโด่งดังได้ในเวลาไม่นาน ต่างกับเขาที่เป็นแค่เด็กรักในการกินคนนึง

เพราะงั้นก็เลยไม่คิดว่าจะบังเอิญเห็นอีกฝ่ายในสภาพแบบนี้

หน้าตาของจียงดูเศร้าและเขาไม่คิดว่าการที่เด็กมายืนตากฝนอย่างนี้เป็นเรื่องปกติ ซึงฮยอนเลยตั้งใจอีกครั้ง ยัดร่มใส่มืออีกฝ่าย แต่แน่นอน ตัวเขาเปียก

มือของจียงกำร่มไว้หลวมๆ ดวงตาเรียวช้อนมองคนตรงหน้าอย่างไม่เข้าใจ เพื่ออะไรกัน? สภาพเขาทุเรศอย่างนี้ยังจะใจดียื่นร่มของตัวเองมาให้อีก

ใจดี...แต่ไม่นึกถึงตัวเองบ้างเลย

"เอาคืนไปเถอะครับ" จียงตั้งท่าจะคืนร่มให้ แต่คนแก่กว่าก็ปฏิเสธหนักแน่น "คุณจะไม่สบายเอานะครับ"

"หนีออกจากบ้านมาเหรอ" คำถามตรงประเด็นทำเอาอีกฝ่ายหลบตาหนี จียงอึกอักไม่ตอบ ร่างเริ่มสั่นเทาจากความหนาวเย็นและกลัวถูกจับได้

ซึงฮยอนเห็นท่าทีอย่างว่าก็เข้าใจได้ทันที มือใหญ่ยื่นออกไปตรงหน้า ริมฝีปากยกยิ้มใจดี

"งั้นไปหลบที่บ้านฉันก่อนมั้ย ฉันสัญญาว่าจะไม่บอกใคร"

ไม่รู้ว่าตอนนั้นสติของเขาหลุดลอยไปแล้วหรือเพราะรอยยิ้มอบอุ่นของคนตรงหน้า เขาถึงตัดสินใจวางมือเล็กอันสั่นเทาลงบนฝ่ามือใหญ่นั่น

แล้วเดินกลับไปบ้านของเจ้าของร่ม...





"ไหนดูซิว่าซึงฮยอนพาใครมา~" ทันทีที่กลับมาถึงบ้าน พี่สาวที่เห็นว่าน้องชายตนพาใครอีกคนก็เอ่ยแซวพร้อมเข้าไปดูทันที เมื่อเห็นว่าเป็นจียงก็รีบจัดการพาเจ้าลูกแมวน้อยไปอาบน้ำ เปลี่ยนเสื้อผ้าและหน้าตามอมแมมสกปรกให้สะอาดสะอ้าน ดูแลระดับพรีเมี่ยมตรงข้ามกับน้องชายตัวเองที่แค่โยนผ้าเช็ดตัวไล่ไปอาบน้ำ

ซึงฮยอนใช้เวลาอาบน้ำไม่นานเพราะเขาแค่เปียกฝน แต่จียงน่ะน่าจะอีกนาน เนื้อตัวมอมแมมก็ส่วนหนึ่ง แต่อีกส่วนหนึ่งน่าจะมาจากใบหน้าที่หวานเหมือนเด็กผู้หญิงของเจ้าตัวต่างหาก

"แถ่นแท๊น!" กินเวลาไปเกือบชั่วโมงกว่าจะเสร็จ คนเป็นพี่ลูบจมูกด้วยความภาคภูมิใจแกมสนุก ก็แหม...เธอไม่มีน้องสาวให้เล่นแต่งตัวด้วยนี่

เพราะงั้นเคราะห์ก็เลยมาตกที่จียงล่ะนะ

ใบหน้าหวานเกินชายขึ้นสีเลือดจางๆ ร่างเล็กผอมบางเขินอายไม่กล้าเดินออกมา ถึงเฮยุนจะไม่จับเขาใส่กระโปรงหรือเดรส แต่เสื้อสีหวานมีระบายลูกไม้แบบนี้ดูยังไงก็ไม่ใช่ผู้ชาย ไหนจะทรงผมที่มัดเป็นจุกเล็กๆ นั่นอีก

ให้ตาย คิดถูกรึเปล่านะ ที่ตัดสินใจมานี่น่ะ

"ว่าแต่ว่า ไปทำอีท่าไหนถึงเจอกันล่ะ" เฮยุนถามเรื่องที่ควรจะสงสัยตั้งนานแล้ว จียงอึกอักไม่กล้าตอบความจริง จนในที่สุดซึงฮยอนก็ตอบแทน

"จียงเป็นรุ่นน้องที่โรงเรียนน่ะ เมื่อกี้หมอนี่เล่นกับเพื่อนอยู่แล้วฉันก็ชวนมา" เฮยุนเลิกคิ้วขึ้น หน้าตาดูไม่ค่อยเชื่อแต่ไม่ได้ซักอะไรต่อ ร่างเพรียวเดินกลับขึ้นไปบนห้อง ตรงนี้เหลือเพียงแค่เด็ก 2 คน

"มานี่สิ" ซึงฮยอนตบโซฟาข้างตนเบาๆ จียงทำตามอย่างว่าง่าย ห้องเงียบไปพักหนึ่ง สายฝนยังโปรยลงมาไม่หยุดหย่อน

"โกหกไปทำไมครับ..." จียงถามด้วยน้ำเสียงขึ้นจมูกคล้ายจะเป็นหวัด

"ก็แค่คิดว่าถ้าเป็นฉันคงไม่อยากบอกใครว่าหนีออกจากบ้านมา"

"ทำไม...เราไม่ได้สนิทกันสักหน่อย"

"ต้องสนิทเหรอ ถึงจะชวนมาบ้านได้" ร่างท้วมยันตัวขึ้น มืออังหน้าผากคนเด็กกว่า "ฉันสงสาร...เปียกเป็นลูกแมวแบบนั้นจะมีปัญญาไปไหนต่ออีก สู้มาหลบที่บ้านฉันดีกว่าเป็นไหนๆ อย่างน้อยตัวนายก็อุ่น"

จียงพยักหน้ารับ รู้สึกได้ถึงไออุ่นแผ่ซ่านมาจากฝ่ามืออีกฝ่าย

"แล้วก็..."
"อือ ฮยอง..."

"เฮ้อ จริงๆ เลย" สบถอย่างไม่จริงจังนัก ก่อนที่ร่างสูงจะตัดสินใจเอนตัวนอนลงข้างๆ แล้วกอดร่างนั้นไว้

คนถูกกอดยิ้มร่าเมื่อได้รับความอบอุ่น พลันจียงก็เข้าสู่นิทรา ไม่รอให้บอกฝันดี

คนตัวใหญ่ส่ายหน้านิดๆ ก้มลงจูบหน้าผากหนึ่งครั้ง แล้วตามหลับไปพร้อมอีกคน

ไม่ว่าจะผ่านไปสักกี่ปี...

ซึงฮยอนก็ยังมองว่าจียงเป็นแค่ลูกแมวซกมกตัวนึงที่เดินหลงมาในวันฝนตกล่ะนะ