ผมจ้องมองคุณจากบนพื้นด้วยความหลงใหล

ใบหน้าของคุณ...เรือนผมสีน้ำตาลอ่อนของคุณ...ดวงตาของคุณ ทวงท่าทุกสิ่งทุกอย่างที่สะท้อนในตาผมช่างสง่างามเหลือเกิน

เหมือนนางฟ้า

"เอ่อ พี่คะ"

ผมกะพริบตาปริบๆ มองผู้หญิงตรงหน้าที่หน้าตาเหมือนคุณเหลือเกิน ทั้งคิ้ว ดวงตา จมูก ปาก สีผิว ส่วนสูง และเสียงที่เคยได้ยินตามงานต่างๆ เธอคนนั้นกำลังโบกมือใส่หน้าผม

"ครับ" ผมเกาท้ายทอยแก้เขินที่เมื่อกี้เหม่อต่อหน้าเธอไป

"ใช่ของพี่หรือเปล่าคะ หนูเห็นมันหล่นอยู่"

"อะ...ขอบคุณครับ" ผมรับกระเป๋าสตางค์สีเรียบจากเธอ มือของเราแตะกันเล็กน้อย ผมรู้สึกเหมือนมีกระแสไฟวิ่งผ่านจึงรีบชักกลับพลางเอ่ยขอโทษ

เธอยิ้มนิดๆ โบกมือว่าไม่เป็นไร แล้วพูดต่อ "เมื่อกี้หนูแอบเปิดดูนิดหน่อย คงไม่ว่ากันนะคะ แหะๆ"

ผมกำลังจะบอกว่าไม่เป็นไรเหมือนกัน แต่สมองก็ฉุกคิดขึ้นได้

รูปที่อยู่กระเป๋าสตางค์ผม...

บรึ้ม! เกิดเสียงระเบิดเล็กๆ ขึ้น ใบหน้าผมระเบิดด้วยความเขิน น้ำเสียงที่จะพูดต่อไปเริ่มตะกุกตะกัก

"คะ...คือ ผมก็แค่"

"ไม่เป็นไรหรอกค่ะ" เธอโบกมืออีกครั้ง "ดีใจนะคะที่มีคนสนับสนุนอยู่ ขอบคุณมากๆ นะคะ"

"...ครับ"

ผมส่งยิ้มให้เธอ ไม่รู้จะน่ากลัวรึเปล่าสำหรับคนที่มีใบหน้าเฉยชาเป็นอาวุธ พร้อมกับโบกมือให้กับร่างเล็กที่กำลังจากไป

หัวใจผมกำลังเต้นแรง

นางฟ้าที่ผมได้แต่เฝ้ามองอยู่ไกลๆ วันนี้เธอเดินลงมาหาผมเอง ไม่ว่าจะตั้งใจหรือบังเอิญหรืออะไรก็ตาม

ผมมีความสุขจัง :)