มันเป็นเรื่องธรรมดาที่คนเคยอ้วนจะห่วงสุขภาพการกินมากกว่าคนทั่วไป

ยกเว้น ชเว ซึงฮยอน

"ฮยอง..." คนตัวเล็กเอ่ยเสียงดุหลังจากที่คนตัวสูงจัดการขนมของเขาหมดไปกล่องนึง และยังไม่หยุดหาอะไรใส่ปากอีก "เดี๋ยวอ้วนนะครับ"

คนถูกดุยักคิ้วอย่างไม่เกรงกลัว แล้วหยิบขนมชิ้นสุดท้ายของกล่องที่สองเข้าปาก

จียงรีบเดินมาแย่งกล่องที่สามและกล่องอื่นๆ ไปจากคนตัวสูง เหมือนแมวหวงของ จียงทำเสียงฮึดฮัดใส่

"ฉันหิว" น้ำเสียงเข้มกล่าวเชิงสั่งให้เอาคืนมา

"ไม่ครับ เดี๋ยวฮยองกลับไปอ้วนอีก" คนตัวเล็กแกะห่อขนมแล้วเคี้ยวตุ้ยๆ เหมือนตั้งใจยั่วโมโห "กินแค่นั้นพอแล้ว อีกอย่าง...ผมไม่ได้ขอให้ฮยองมาที่นี่เพื่อแย่งขนมผมกินนะ"

ซึงฮยอนเบ้ปากนิดๆ คิ้วเข้มเลิกขึ้นพลางพยายามแย่งกลับขึ้นมา แต่เปล่าประโยชน์ ควอน จียงน่ะร้ายกว่าที่คิด เขาซ่อนขนมไว้ในเสื้อ อยู่ตรงนี้อีกฝ่ายหยิบไม่ได้หรอก แน่ก็ลองดูสิ

"แบร่" จียงแลบลิ้นใส่อย่างผู้มีชัยชนะ ใบหน้าอ่อนกว่าอายุจริงกำลังยิ้มกว้าง จนคนแก่กว่าเริ่มห้ามตัวเองไม่อยู่ซะแล้ว

"ห่วงสุขภาพฉันขนาดนั้นเลยรึไง"

"ห่วงสิครับ เดี๋ยวฮยองตัวบวมขึ้นมาอีกบอสก็สั่งให้ไปลดน้ำหนักหรอก ถึงตอนนั้นจะร้องไห้ไม่ได้นะ"

 จียงกล่าวด้วยน้ำเสียงจริงจัง เกือบจะดีแล้วถ้าเจ้าตัวไม่หยิบขนมที่ซ่อนออกมากินต่อ

 "เพราะงั้นเพื่อสุขภาพและหุ่นที่ดีของคุณชเว ผมควอน จียง จะจัดการกับขนมเจ้าปัญหานี่เองครับ แล้วมันก็เป็นของผมมาตั้งแต่แรกแล้วด้วย"

เจ้าตัวเล็กทำปฏิญาณคล้ายลูกเสือแล้วเดินหนีไปห้องตัวเองเริงร่า ทิ้งให้ซึงฮยอนยืนเคว้งอยู่คนเดียว อ้อไม่สิ มีเจ้าเหมียวอาอีนอนหลับสบายอยู่ด้วย

กินขนมมากๆ แล้วจะกลับไปอ้วนงั้นเหรอ?

ถ้าอย่างนั้น...

ซึงฮยอนย่างสามขุมเข้าไปในห้องส่วนตัวของเจ้าบ้าน คนไม่รู้ชะตาตัวเองเงยหน้าจากโทรศัพท์มือถือ ดวงตาเรียวมองด้วยความงุนงง

"ฮยอง...ผมบอกแล้วไงว่--"

คำพูดถูกกลืนหายไปด้วยริมฝีปากของอีกฝ่าย จียงเบิกตากว้างตกใจ แต่ก็แค่แป๊บเดียว...ครู่ต่อมาเขาก็หลับตาลงรับสัมผัสอ่อนหวานที่ซึงฮยอนมอบให้ จูบที่เหมือนจะกลืนกินเขาเข้าไปทั้งตัว

มันไม่ใช่แค่ครั้งเดียว...ซึงฮยอนปล่อยให้ลูกแมวตัวเล็กได้พักหายใจเพียงชั่วครู่เท่านั้น ก่อนจะทาบทับริมฝีปากลงมาอีก ยิ่งนานมากเท่าไหร่มันก็ยิ่งรุนแรงขึ้น จนจียงรู้สึกได้ว่าร่างของเขานั้นร้อนขึ้นอย่างรวดเร็ว

ใบหน้าหวานขึ้นสีเลือด ดวงตาปรืออ่อนลง ซึงฮยอนยอมปล่อยให้เขาเป็นอิสระแล้ว แต่ร่างเล็กก็คงไม่ขยับไปไหน จียงเบือนหน้าหนีอย่างเขินอาย ปากขยับกำลังจะต่อว่าคนตรงหน้า แต่ไม่ทัน

"กินแบบนี้คงไม่อ้วนหรอกนะ" ร่างสูงใช้ปลายนิ้วโป้งเช็ดริมฝีปากตัวเอง ประหนึ่งว่าเมื่อกี้เขาเพิ่งกินของหวานแล้วครีมติด

แต่ว่า...ริมฝีปากของจียงน่ะ

ทั้งหวาน...แล้วก็อร่อยกว่าขนมพวกนี้เป็นไหนๆ

เพราะอย่างนั้น...

ซึงฮยอนเชยคางจียงขึ้นอีกครั้ง ประทับสัมผัสลงบนริมฝีปากที่บวมเจ่ออีกครา

เขาขอ 'กิน' ขนมชิ้นนี้ให้หมดเลยแล้วกันนะ

ขนมที่เป็นของเขาแต่เพียงผู้เดียว

:)