การหายตัวไปอย่างลึกลับของแฮร์ริสันสร้างความหนักใจให้ทอมเป็นอย่างมาก

ไม่ถึงขั้นกินไม่ได้นอนไม่กลับ แต่ก็เกือบ

เขาไม่อยากจะแจ้งความให้เป็นเรื่องใหญ่ คิดว่าอีกไม่นานก็คงกลับมา ทว่านี่ก็ปาไป 2 สัปดาห์กว่าให้แล้ว

เขาคิดถึง

เป็นห่วง

ตอนที่ไม่มีเบสท์เมทอยู่ข้างๆ แบบนี้มันเหงา

ทอมจำได้ว่าวันนั้นเขายังคอลหากันอยู่เลย แฮร์ริสันดูปกติทุกอย่าง ทั้งรอยยิ้ม น้ำเสียง และความรู้สึกที่มีให้ ไม่นึกว่าเพียงข้ามคืนทั้งหมดที่เขาเคยมีก็หายไปแล้ว

"นายอยู่ที่ไหนกัน...แฮร์ริสัน" ทอมยกมือกุมขมับ ขนาดออกมาเปลี่ยนบรรยากาศที่ร้านกาแฟตามคำแนะนำของแฮร์รี่ยังไม่ช่วยให้อะไรดีขึ้น ลาเต้ที่อยู่ตรงหน้าสู้ที่แฮร์ริสันชงไม่ได้สักนิด

"เมื่อไหร่นายจะกลับมา"

"โอ้ นั่นพี่โทมัสหรือเปล่าครับ" น้ำเสียงไม่คุ้นแต่เพราะเรียกชื่อเขาจึงหันไป ทอมหรี่ตานิดๆ พลางนึกชื่อของคนตรงหน้า รูปร่างสูงโปร่ง เส้นผมสีดำ ที่เด่นสุดคงเป็นดวงตาสีฟ้าใสนั่น

เหมือนถูกดวงตาคู่นั้นสะกดไว้ กว่าทอมจะได้สติก็ตอนที่อีกฝ่ายยื่นหน้ามาใกล้ จนเขาสะดุ้งโหยง

"ผมเอซ่า จำได้มั้ยครับ"

"เอซ่า...บัตเตอร์ฟิลล์?"

"อ่าฮะ" เด็กหนุ่มขานรับพร้อมนั่งลงตรงข้ามอย่างถือวิสาสะ "ไม่ได้เจอกันตั้งแต่แคสบทสไปเดอร์แมน ลืมผมไปแล้วสินะ"

"เปล่าสักหน่อย แค่ไม่นึกว่าจะเจอ..." ทอมทำปากมุบมิบ แกล้งยกลาเต้ขึ้นจิบ ในหัวคิดไปมากมายว่าทำไมเด็กหนุ่มจึงมาอยู่นี่

"เลอะครับ" ปลายนิ้วของเอซ่าเช็ดคราบฟองนมมุมปากของทอมแผ่วเบา ความร้อนจากฝ่ามือทำให้ทอมสะดุ้งอีกครั้ง ดวงตาสีน้ำตาลจ้องคนตรงหน้าอย่างพินิจ

"แล้วนายมาทำอะไรที่นี่ล่ะ"

"เบื่อๆ ก็เลยมาเดินเล่นน่ะครับ" เอซ่ายักไหล่ "แล้วพี่ล่ะ"

"ฉัน...ทำของหาย"

"ของ?"

"เครื่องชงลาเต้ของฉันหายไป"

"ลึกลับจังนะครับ" เอซ่าทำหน้ากวนใส่จนอวัยวะเบื้องล่างของทอมกระดิก ไอ้เด็กนี่...ใครจะไปคิดว่ามันกวนตีนขนาดนี้ "หายไปนานเหรอครับ ทำไมไม่หา"

"พยายามแล้ว แต่ไม่เจอ" ถามคนรู้จักก็แล้ว ลองไปที่ที่น่าสงสัยก็แล้ว แต่ก็ยังไม่พบร่องรอยของแฮร์ริสันสักนิด

อย่างกับว่า...โดนลักพาตัว

"ระวังนะครับ..." เสียงทุ้มของคนตรงหน้าจริงจังขึ้น ดวงตาไร้แววขี้เล่นเหมือนเคย "ระวังจะไม่ได้เจออีกตลอดกาล"

ทอมเผลอกลืนน้ำลายอึกใหญ่ แต่ชั่วพริบตาเอซ่าก็กลับมาเป็นหนุ่มน้อยไม่มีพิษภัยเหมือนเดิม แถมยังส่งยิ้มให้เขาด้วย

"ว่าไปนั่น สสารไม่มีทางหายไปจากโลกหรอกครับ หาดีๆ เดี๋ยวก็เจอ"

"..."

"ยกเว้นแต่จะไม่ตั้งใจหา"

ทอมกำลังจะถามว่าหมายความว่ายังไง แต่โทรศัพท์ก็ดังขัดขึ้นเสียก่อน พอดีกับที่เอซ่าตบบ่าเขาเบาๆ คล้ายให้กำลังใจแล้วเดินจากไป

"แล้วไว้เจอกันอีกนะพี่ทอม ขอบคุณที่เลี้ยงครับ"

ทอมเหล่ตามองบนโต๊ะที่มีแก้วกาแฟเพิ่มขึ้นจากที่เขาสั่ง ของไอ้เด็กเอซ่าเมื่อกี้แน่ๆ โธ่เว้ย!

ไอ้เอซ่า ไอ้เด็กเวร!








เอซ่า บัตเตอร์ฟิลล์กำลังยิ้ม

ยิ้มออกมาโดยอัติโนมัติจนคนที่สวนผ่านไปคงคิดว่าเขาบ้าและเสียดายใบหน้าหล่อๆ นั่น

แต่เมื่อนึกถึง มันก็อดยิ้มไม่ได้

"ทอม ฮอลแลนด์..." ชื่อของคนที่เพิ่งพบเมื่อครู่ ใบหน้าเนียนใสจนไม่อยากเชื่อว่าอายุมากกว่า "น่ารักชะมัด"

น่ารัก...ทั้งดวงตาสีน้ำตาลอ่อนที่สะท้อนกับแสงอาทิตย์ ริมฝีปากนุ่มที่เขาได้สัมผัส คงจะดีถ้าครั้งหน้าได้ลองชิมมัน

แต่ถึงอย่างนั้น...

ร่างสูงโปร่งของเด็กหนุ่มวัย 20 เปิดประตูกลับเข้ามาในห้องส่วนตัว เดินเข้าไปในห้องลับที่เก็บซ่อน 'บางสิ่ง' เอาไว้

"พี่น่ารักที่สุดในสายตาผมเสมอนะครับ"

ร่างของผู้ชายตัวใหญ่ที่ถูกเปลี่ยนให้เป็นสัตว์เลี้ยงเชื่องๆ ของเอซ่า ข้อมือสองข้างถูกรัดด้วยเชือกจนเป็นรอยแดง ดวงตาสีเขียวน้ำทะเลคลอไปด้วยน้ำตาและความหวาดกลัว

เอซ่าเลียริมฝีปาก ขยับกายคร่อมร่างนั้น มือลูบลงมาตั้งแต่เส้นผม ไล่มาตามโครงหน้า แผ่นอก และหยุดตรงที่หน้าท้อง

"...เอซ่า" เสียงเรียกนั้นแหบแห้ง หากเจ้าของชื่อกลับฟังว่ามันเซ็กซี่และปลุกเร้าอารมณ์ภายในให้ตื่น

"ครับ"

"อย่ายุ่งกับ...ทอม"

"ถ้าผมไม่ทำตามล่ะ" ริมฝีปากบางกระตุกยิ้มเจ้าเล่ห์ "ผมไปเจอเขามา ดูคิดถึงพี่มากเลย"

"อย่ายุ่งกับทอม"

คนอายุมากกว่ายืนยันคำเดิมทั้งยังเอ่ยเสียงเข้ม ท่าทีวางมาดที่ไม่ได้รู้สถานะตัวเองทำเอซ่าขัดใจ แต่ไม่เป็นไร

"ก็ได้"

"แต่แลกกับการที่พี่เป็นของผมนะ"

"พี่แฮซ" เสียงเข้มกระซิบข้างหูแผ่วเบา ลมหายใจร้อนเป่ารดทำให้แฮซเบือนหน้าหนี แต่เปล่าประโยชน์...

"พี่เป็นของผมแล้ว"

"ต่อให้พี่หนีไปได้ พี่ก็ยังเป็นของผม"

"รักพี่นะครับ"

สิ้นคำนั้น เอซ่าที่กลายร่างเป็นปีศาจก็เริ่มกัดกินร่างข้างใต้ทีละนิด...ทีละนิด

จนแฮร์ริสัน ออสเตอร์ฟิลล์ตกเป็นของเขาโดยสมบูรณ์