"ฉันชอบท้องฟ้านะ"

คุณพูดแบบนั้นออกมาบนดาดฟ้าในวันที่อากาศเย็นผิดปกติ แดดไม่ร้อนแสบผิวเช่นทุกที วันนั้นผมแค่เบื่อจะฟังอาจารย์พูดเลยโดดออกมานอนเล่นบนดาดฟ้าเหมือนนักเรียนญี่ปุ่น

ผมเจอคุณโดยบังเอิญ คุณกำลังนอนอยู่ ลืมตาขึ้นมามองผมครู่หนึ่งก่อนปิดมันไปอีกครั้ง

เอาเถอะ ผมเข้าใจ เราไม่รู้จักกัน

แต่เอาจริงๆ ผมรู้จักคุณนะ

ผมเอนกายลงนอนบ้าง ข้างๆ คุณนั่นแหละ อากาศเย็นๆ น่านอนจนเผลอเคลิ้มหลับ แต่ก็ไม่กี่นาทีเท่านั้น เพราะผมได้ยินเสียงคุณพูดขึ้นมา

ผมมองหน้าคุณอย่างไม่เข้าใจ แต่ก็เงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าตาม

วันนี้มันออกจะมืดครึ้มไปเสียหน่อย ในตอนบ่ายฝนต้องตกลงมาแน่ ก้อนเมฆนี่ดำทมึฬมาเชียว ผมที่ไม่มีความชอบเป็นพิเศษเลยขมวดคิ้วไม่เข้าใจ

ท้องฟ้าน่ากลัวขนาดนี้ยังชอบลงอีกเหรอ

"มองแล้วสบายใจดี" คุณพูดต่อเหมือนอ่านใจออก ถึงอย่างนั้นผมก็ยังคงไม่เข้าใจ

"ฉันชอบก้อนเมฆ" แถมยังเพิ่มมาอีกสิ่งด้วย

"มันอิสระ ล่องลอย ไม่ผูกมัด"

อันนี้ผมพยักหน้าเข้าใจ เหมือนคนที่บอกว่าอยากเป็นนกเพราะมีปีกบินได้อิสระ ก้อนเมฆก็เหมือนกัน เขาคงอยากหลุดพ้นออกจากความเครียดที่แบกรับอยู่ ผมเดา

"แล้วนายล่ะ" คุณถามกลับ ผมนิ่งไปสักพัก

"ผม...ชอบนอน"

"ชอบอยู่เงียบๆ ชอบฟังคนอื่นมากกว่าพูด"

"และตอนนี้ผมก็ง่วง แต่ก็อยากคุยกับคุณอยู่"

"คุณช่วยพูดมาเรื่อยๆ ได้มั้ย ผมชอบ"

คุณหัวเราะร่า ไม่รู้ว่าขำอะไร ผมแค่พูดออกไปตามความรู้สึก แต่คุณก็ยอมทำตามที่ขอ ผมหลับตาลง ฟังเรื่องราวจากปากเขาจนผล็อยหลับไป




เรื่องที่ผมจำได้คือเขาชอบท้องฟ้า

และเขาชื่อเมฆ

นับตั้งแต่วันนั้นเราก็ไม่ได้เจอกันอีก เหมือนกับว่าโชคชะตากำหนดมาให้รู้จักกันแค่วันเดียว เราเดินสวนกัน แต่ไม่ได้ทัก กระทั่งวันเรียนจบผมก็ไม่ได้ถ่ายรูปกับคุณ บางทีคุณอาจจะลืมผมไปแล้ว

แต่ผมจำคุณได้เสมอนะ

คุณไม่รู้หรอก ว่าคุณทำให้ใครบางคนชอบมองท้องฟ้า ตอนนี้ผมเข้าใจแล้วว่าทำไมคุณถึงชอบมัน มันสบายใจและบางทีก็น่ารัก

คุณไม่รู้หรอก ว่าคุณทำให้ใครบางคนเริ่มหลงรักชื่อตัวเองมากขนาดไหน

คุณไม่รู้หรอก

ว่าผมกำลังคิดถึงคุณ