เราพบกันในวันที่ทุกสิ่งไม่เป็นใจ 

ปวดหัวกับเพื่อนร่วมงานเส็งเคร็ง อากาศอึมครึมราวกับแกล้งกันให้หดหู่ เสียงฟ้าคำรามดังสนั่นจนต้องใส่หูฟัง ทั้งๆ ที่ชอบฟังจากลำโพง อาหารทุกจานจืดชืดราวกับเคี้ยวกระดาษ ทุกอย่างมันทำให้ฉันหงุดหงิด 

ชีวิตคนเมืองคงไม่สามารถหาสถานที่ชวนอภิรมย์ยามวิกาลที่ใด ได้นอกเสียจากผับบาร์ ยามใดเมื่อสมองหนักอึ้ง การอัดหัวตัวเองด้วยเพลงหนักๆ ดื่มแอลกอฮอลล์รสบาดลิ้น เต้น ยิ้ม หัวเราะไปกับคนแปลกหน้าก็ดูจะเป็นเรื่องที่เข้าท่า คุณอาจมองว่าคนที่หาทางออกแบบนี้ดูโง่เง่า แต่สำหรับฉันการกลับไปนอนเศร้าคนเดียวทั้งคืนก็มีแต่จะทำให้ทุกอย่างแย่ลง

เมื่อซัดเบียร์ดำไปได้สองสามแก้ว ผิวหน้าของฉันก็เริ่มร้อนผ่าว ไม่ใช่ว่าฉันคออ่อน แต่ถ้าคุณรู้ว่าหนึ่งแก้วมีแอลกอฮอลล์กี่เปอร์เซนต์คุณคงเข้าใจ ไฟหลากสีสาดแสงวิบวับไปรอบกายเหมือนปลุกความกล้าในใจให้ลุกฮือ ฉันออกไปเต้นกับฝูงชนในแบบที่เรียกว่า 'เต้นลืมตาย' ขยับแข้งขาเคลื่อนไหว เสียดสีร่างกายกับหญิงชายมากหน้าหลายตา คนที่ฉันไม่แม้แต่จะรู้จักชื่อ

ด้วยความกรึึ่มระยะสุดท้าย ฉันเผลอเต้นถอยหลังชนใครคนนึงเข้าอย่างจัง รีบหันขวับไปตามเสียงโอดโอยนั้น ก่อนจะเห็นว่าคู่กรณียังคงยืนหันหลัง ชวนให้ใจคอไม่ค่อยด่ีเท่าไหร่

 

"ขอโทษค่ะ ฉันไม่ได้ตั้งใจจริงๆ เจ็บตรงไหนหรือเปล่าคะ?"

เธอหันหน้ากลับมาตามเสียงเรียกของฉัน และเมื่อสายตาของเราประสานกัน ทั้งหน้า... ไม่สิ! ทั้งร่างกายของฉันก็ร้อนในระดับที่เรียกได้ว่า 'แทบลุกเป็นไฟ'

ใบหน้าสวยได้รูป ผมยาวสีดำขลับ ดวงตาหวานหยาดเยิ้ม เธอส่งยิ้มกลับมาพร้อมโหนกแก้มนูนชัดที่บัดนี้ขึ้นสีแดงระเรื่อเพราะฤทธิ์แอลกอฮอลล์ ริมฝีปากอวบอิ่มสีชมพูของเธอดูเย้ายวนอย่างบอกไม่ถูก