ผมตัดสินใจสมัครสอบที่มหาวิทยาลัยไทย เตรียมตัวอย่างดีพร้อม และมันทำให้ผมรู้ว่าระบบการเข้าสอบของไทยในระดับปริญญาโทก็ยากแสนหิน ไม่แพ้กว่าของเมืองนอกเลย

จนในที่สุดผมก็ติด มหาลัยคณะฝั่งสามย่าน มันหมายความว่าผมต้องย้ายเข้าอยู่ในกรุงเทพฯ ครั้งแรกของชีวิต ในช่วงเวลาที่ได้แวะเวียนมาแถวมหาลัยเพื่อสอบ ก็พยายามทำให้ใจในชินว่า กรุงเทพอาจจะไม่ได้วุ้นวายอย่างที่เราเคยกลัวก็ได้

ถนนที่มีแต่รถติด เสียงรถเมล์บีบแตร เราจะอาศัยหรือศึกษาอยู่ในบรรยากาศ แบบนี้จริง ๆ หรอ มีหวังระยะเวลากว่าสามหรือสี่ปีที่ทำวิจัยแถวนี้ คงเป็นโรคซึมเศร้าตายกันไปก่อนพอดี

แต่แล้วก็เหมือนบุญหล่นทับ ผมได้หอพักที่ใกล้มหาลัยมาก ๆ ในราคาที่กำลังดีเมื่อเทียบกับราคาของหอพักย่านนี้ในมาตรฐานทั่วไป ถึงแม้ห้องจะเล็ก เรียกว่าหนูที่อยู่ในกรงมันยังสบายกว่า แต่พอหาต้นไม้มาเลี้ยง ทำห้องให้ไม่รก แค่นี้ก็น่าอยู่แล้ว ความกังวลเรื่องการเข้ามาอยู่ในกรุงเทพของผมก็พอลดหลั่งลงไปได้บ้าง

ถนนเส้นหลักหน้าหอพักผม ถ้าเป็นช่วงเวลา rush out การจารจลก็แย่เป็นธรรมดา ตามปกติของกรุงเทพ แต่ใครจะรู้ว่าถนนในย่านนี้ที่เรียกว่าสามย่าน การหาของกินไม่ได้ยาก มีร้านข้าวมันไก่ ก๋วยเตียว ใกล้ตลาดสด มีเซเว่นอยู่หน้าถนนเลย รวมไปถึงธนาคาร หรือจะเป็นห้างสรรพสินค้าดัง

ส่วนการเดินทาง ก็ไม่ได้เป็นปัญหาเพราะผมใช้เวลาแค่ 15นาทีเดินก็ถึงมหาลัยแล้ว ส่วนถ้าอยากไปที่ไหนไกล ๆ ก็มีแท็กซี่ มีรถวิน จวนไปถึงสถานีรถไฟฟ้าสนามกีฬาแห่งชาติ ก็เดินไปขึ้นได้เลย

ส่วนที่เป็นสถานที่สำคัญที่ผมประทับใจมาก คือสวนสาธารณะ ในการใช้ชีวิตในตัวเมืองที่มีปริมาณของคนหนาแน่นสูงย่านใจกลางกรุงเทพฯนี้ เป็นไปไม่ได้เลยที่เราจะไม่โหยหา park เพื่อเอาไว้สูดอากาศดี ๆ ไว้ออกกำลังกาย ไว้ผ่อนคลาย เดินเล่น เดินจับมือแฟน เห็นการปฏิสัมพันธ์ของมนุษย์ หรือเห็นธรรมชาติ เพื่อขัดเกลาจิตใจของเราจากด้านที่เลวร้ายของเมือง

อุทยานจุฬา 100ปี เป็นสวนสาธารณะที่ผมประทับใจมาก แน่นอนผมเคยไปที่สวนลุม แต่ไม่ค่อยปลื้มเท่าไหร่ แต่ที่นี้เราจะเห็นคนทุกคน มาใช้บริการ โดยไม่ขะเขิน ตั้งแต่เด็กเล็ก ๆ ที่มาวิ่งเล่นกับพ่อแม่ คนทำงาน คุณลุงคุณป้าที่อาศัยอยู่แถวนี้ น้อง ๆ นักเรียน นักศึกษา ต่างมาเดินเล่นทำกิจกรรม และทั้งหมดนี้มันเป็นความรุมรวยของชีวิตที่หาได้เองง่าย ๆ แถมไม่มีราคาที่จะต้องจ่ายเลย

แล้วเรื่องของความเหงานั้น ถามว่าเหงาไหมก็คงต้องตอบตามปกติมนุษย์ว่าเหงา แต่ถ้ามีใครสักคนแล้วเราเอาความเหงาไปให้เขาช่วยแบกเอาไว้ อันนี้ก็ไม่ไหว รู้สึกเห็นแก่ตัวเกินไป เดินเล่น เห็นผู้คน ธรรมชาติ แค่นี้ก็พอทำให้หัวใจเบิกบานแล้ว

แต่นั้นแหละครับ กรุงเทพโดยภาพรวมทั้งรวมอาจจะไม่ได้เป็นแบบที่ผมกล่าวมา แต่ก็ใช่ที่ว่าประเทศเราเป็นประเทศกำลังพัฒนาทางเศรษฐกิจ อาจเป็นไปได้อีกไหมว่าเราจะได้เห็นการพัฒนาคุณภาพชีวิตของผู้คนไปด้วยกัน โดยที่ไม่ทิ้งใครไว้ ออกแบบเมืองให้โอบกอดรักทุกคน