‘เป็นฮยองไม่ได้เหรอ?’

       คือคำถามที่ผมได้ยินบ่อยที่สุดนับตั้งแต่รู้จักกับเขา

       ไม่ใช่ว่าผมไม่รักเขา, ชเวซึงชอล แต่กลับกัน เป็นผมเองที่รักเขายิ่งกว่าสิ่งใด

       ทว่าคนแปดเปื้อนเช่นผมจะปล่อยให้เขามารักได้อย่างไรกัน

       ไม่คู่ควร ไม่เลยสักนิด

       แม้ซึงชอลจะต้องการให้ผมเลิกกับมันมากสักแค่ไหน แต่ผมก็ทำไม่ได้

       สิ่งที่ผมทำได้มีเพียงกีดกันมันจากคนที่ผมรัก และถ้าหากต้องไกลจากมัน ซึงชอลคงไม่ปลอดภัยเป็นแน่

       ยิ่งไปกว่านั้น หากซึงชอลอยู่ใกล้ผม เขาเองก็อาจจะเป็นอันตราย

       ทั้งจากมันและจากผม

       มัน, รังควาน – มันคงตามรังควานฮยองทุกวิถีทางที่จะทำได้

       ผม, แปดเปื้อน – ผมแปดเปื้อนด้วยโรคร้าย

       โรคร้ายหรือโรคติดต่อที่มันยัดเยียดให้ผม

       แม้ซึงชอลจะรู้แล้ว แต่ถึงกระนั้นเขาก็ยังคงยืนยันที่จะอยู่เคียงข้างผม

       ดังนั้น ด้วยความเห็นแก่ตัว, เมื่อไหร่ที่ผมคิดถึงเขาจับใจจนทนไม่ไหว ผมก็จะเรียกเขาออกมาพบ สั่งกาแฟมาสองแก้ว แล้วปล่อยให้มันเย็นไปเสียเฉย ๆ

       จริง ๆ แล้วผมแค่อยากเจอหน้าเขาก็เท่านั้น

       จะมีใครในโลกนี้คู่ควรกับชายคนนี้มากกว่าผมไหมนะ? ผมคิด

       แม้ลึก ๆ แล้ว ผมก็หวังว่าตัวเองจะปล่อยให้ซึงชอลฮยองรักผมได้

       ผมหวังจริง ๆ

       เบื้องบนรู้ ผมได้พยายามเต็มที่แล้ว