ใบหน้าคุณเศร้าหมองไม่ต่างจากความรู้สึกภายในของคุณ



       เช่นเดียวกันกับผม

       เมื่อคุณเศร้า ผมก็ด้วย



       คุณเรียกผมออกมา ไม่พูดไม่จา สั่งกาแฟร้อนแล้วปล่อยให้มันเย็นไปเสียเฉย ๆ



       คุณนั่งนิ่ง น้ำตาคลอ พร้อมใบหน้าบอบช้ำ



       ไม่แน่ใจว่าเวลาแบบนี้ ผมควรจะบอกประโยคที่ผมเคยพูดกับคุณอยู่เสมอไหม



       ‘เป็นฮยองไม่ได้เหรอ?’



       คุณส่ายหน้า, ทั้งน้ำตา



       ผมรู้ แต่ผมก็ยังร้องขอ



       น่าสมเพช



       แค่ไปแทนที่มัน

       แค่อยากปกป้องคุณจากมัน ยังทำไม่ได้



       แต่ถึงอย่างนั้น ผมก็จะบอกกับคุณ

       จนกว่าผมจะเหนื่อยและยอมแพ้ไปในที่สุด

       ผมไม่เคยรอให้เวลานั้นมาถึง, เวลาที่ผมท้อเพราะคุณไม่เปิดใจ



       ผมเพียงแต่รอเวลาที่คุณจะเปิดรับผมเท่านั้น

       เท่านั้น