01: จุดเริ่มต้น - UK & Me เมื่อคิดให้ดีปลื้มนี้ประหลาด

หลังจากที่หลวมตัวตกปากรับคำาพระบิดาว่าจะไปต่อโทที่เมืองนอก สิ่งแรกที่ต้องทำเพื่ออัพเกรดตัวเองคือขอพ่อไปเรียนภาษาที่อังกฤษเพื่อปูพื้นฐานก่อน ด้วยเหตุผลที่ว่า “ขนาดรุ่นพี่ที่เก่งกว่า 10 เท่าเขาก็ยังไปเรียนเลย (นั่งเทียนพูดขึ้นมา) ขนาดอาจารย์ที่จุฬาฯ ยังแนะนำว่าให้ไปเรียนก่อนเลย เพราะสังคมกับวิธีเรียนที่นั่นมันไม่เหมือนกันกับที่นี่ ต้องปรับตัว...” บลาๆๆ กับอีกสารพัดเหตุผลที่จะหยิบยกขึ้นมาได้

โชคดีที่สายรหัสที่คณะต่อโทเมืองนอกกันเกือบทุกคน แถมพี่รหัสแท้ๆ ที่เคยเป็นพี่โรงเรียนหอวังมาก่อนก็เพิ่งกลับจากไปเรียนภาษาที่ประเทศอังกฤษกับเดอะแก๊งมา 5 เดือน…ฉันซึ่งตอนนั้นยังไม่มีความรู้อะไรเลย ตัดสินใจเลือกเอเจนซี่ที่เดียวกัน พนักงานคนเดียวกัน เลือกไปเรียนที่ประเทศเดียวกัน เมืองเดียวกัน โรงเรียนเดียวกัน คอร์สเดียวกันไปให้หมดเลยละกัน จะได้ไม่ต้องคิดเยอะ (สบ๊ายยย) จึงเลือกไปเรียนที่ Anglo Continental School ที่เมือง Bournemouth ประเทศสหราชอาณาจักร

ยังไงก็ตาม สาเหตุที่ตัดสินใจเลือกประเทศอังกฤษเพราะคิดว่าเป็นประเทศที่ปลอดภัย ขนาดพื้นที่ก็กำลังพอดี มีชื่อเสียงมากด้านการศึกษา ถ้าเบื่อก็สามารถไปเที่ยวที่ประเทศเพื่อนบ้านแถวยุโรปได้ แถมถ้าต่อยอดได้เรียนต่อปริญญาโทที่นี่ก็จะใช้เวลาเพียงแค่ปีเดียวเท่านั้น ไม่เหมือนกับอเมริกา แคนาดา หรือประเทศอื่นๆ ที่ใช้หลักสูตร 2 ปี เหมือนประหยัดเวลาไปปีนึงว่างั้นเถอะ แถมตอนนั้นคนรอบตัวยังบอก
ว่า “ถ้าไปแล้วได้ British Accent กลับมามันจะอลังฯ มากเลยนะ ดูหรู ดูแพง” ฉันก็เชื่อหมดทั้งๆ ที่ตอนนั้นยังไม่รู้เลยว่าความแตกต่างของสำเนียงแต่ละแบบมันอยู่ที่ตรงไหน (ตอนนี้ก็ยังไม่รู้)
สำหรับเมือง Bournemouth ที่เลือกไปอยู่ ตอนนั้นพี่รหัสบอกว่าเป็นเมืองตากอากาศชายทะเล ซึ่งหมายความว่าฉันจะได้เห็นผู้ชายที่มาจากทั่วทุกมุมโลกมานอนอาบแดดด้วยท่วงท่าอันซาบซ่านพร้อมกับซิกแพกเรียงตัวอย่างสวยงาม ให้ฉันได้ฝึกภาษาด้านการนับเลข! แถมไปเสิร์ชดูในวิกิพีเดียก็บอกว่า Bournemouth เป็นเมืองที่มีอาชญากรน้อยที่สุดในประเทศอังกฤษจนแทบจะเป็นศูนย์ ซึ่งเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ ใสซื่อบริสุทธิ์อินโนเซนต์อย่างฉันจะต้องอยู่รอดปลอดภัยแน่นอน เพราะขนาดอยู่เมืองไทยที่เต็มไปด้วยอันตรายและมีความเสี่ยงสูงกว่าฉันยังรอดมาสบายๆ

ยัง! ยังไม่พอ โรงเรียน Anglo Continental ที่จะไปเรียน ติดอันดับ 1 ใน 10 โรงเรียนสอนภาษาที่ดีที่สุดในประเทศอังกฤษอีกด้วย เอาล่ะ! ทุกอย่างลงตัว งั้นหนูขอเลือกที่นี่ค่ะ สาวน้อยใจกล้าตอบกับพี่ตัวแทนเอเจนซี่อย่างมั่นใจ

แต่ก่อนที่จะไปเรียนภาษาที่ Bournemouth ด้วยความที่ว่างมว้ากกก!!!! เพราะต้องใช้เวลาพอสมควรในการทำวีซ่า ติดต่อโรงเรียนที่จะไป เตรียมเอกสารรับรองทางการเงินจากธนาคาร บลาๆๆ ด้วยความเพียรพยายาม (จริงๆ รู้ตัวว่าโง่) จึงตัดสินใจไปเรียนภาษาคร่าวๆ ก่อนที่สถาบัน British Council (ขอค่าโฆษณาด้วยค่ะ) โดยการจะไปเรียนที่นี่ไม่ใช่มีแค่เงินแล้วจะไปเลือกคอร์สเรียนเองสวยๆ ได้เลยนะคะ แต่เราต้องไปสอบวัดระดับก่อน (เอาอีกละ -_- #เบ้ปาก #มองเอียง) ซึ่งการสอบวัดระดับนั้นก็มีทั้งข้อเขียนและสัมภาษณ์ค่ะ (กลัวมากอยากร้องไห้ 4 ปีก่อนได้เลเวล 2 ถ้า 4 ปีต่อมาได้เลเวล 1 จะทำยังไง!!?) สุดท้ายก็โทร.ไปจองวันเวลาสาขาที่จะไปสอบ นัดกับพี่พนักงานไว้ก็เป็นอันเรียบร้อย

และแล้ววันมหาวิปโยคของดิฉันก็มาถึงค่ะ เริ่มวันสอบแบบชิวชิวด้วยการวิ่งสี่คูณร้อยมาสอบ เพราะแท็กซี่ดันจอดให้ลงซะไกล สุดท้ายเหลือเวลาก่อนสอบเพียงแค่ 5 นาที

การสอบมาถึง พนักงานเรียกชื่อฉันพร้อมกับคนที่ต้องสอบในรอบเดียวกันเข้าไปในห้องห้องหนึ่ง บรรยากาศตอนนั้นสำหรับคนอื่นคงชิวมาก แต่สำหรับฉันคือเครียดมาก ไม่ใช่เพราะต้องสอบภาษาอังกฤษหรอกนะคะ แต่เพราะเหนื่อย! เนื่องจากวิ่งมาไกลจนนึกว่าตัวเองเป็นยูเซนโบล์นักวิ่งเหรียญทองโอลิมปิก เข้าไปนั่งหอบสักพักก็เริ่มทำข้อสอบ ทำได้บ้างไม่ได้บ้าง สอบเสร็จ นั่งรอข้างนอกสักพัก นาทีกระชากวิญญาณก็มาถึง เมื่อพนักงานเรียกชื่ออีกครั้ง แต่คราวนี้เป็นการสอบสัมภาษณ์กับฝรั่ง ซึ่งเมื่อ 4 ปีก่อนนั้น ตอบได้แค่คำถามที่ว่า What is your name? กับ How old are you? แต่คราวนี้เอาวะ! ฉันเตรียมมาดี นั่งท่องบทสนทนาจากในกูเกิลมาค่อนคืน จะมาตายที่นี่ไม่ได้
ปลื้ม : (เดินเข้าห้องมาด้วยท่วงท่าที่สง่างาม ฉีกยิ้มกว้างแบบป้าจูเลีย โรเบิร์ต ก่อนจะนั่งลง
Teacher : What’s your name? (คุณชื่ออะไร)
ปลื้ม : My name is Pongthon. You can call me Pleum. (แพตเทิร์นเป๊ะเวอร์)
Teacher : How do you do? (ยินดีที่ได้รู้จักคุณนะ)
ปลื้ม : I am a student. “ไอ แอม อะ สติวเด้นถึ (ใส่ตัวลงท้ายไปด้วยตามหลักการอ่านออกเสียงที่ถูกต้อง)
Teacher : …[DEAD AIR]…

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด!!!!!

ขุ่นพระขุ่นเจ้า คือ “How do you do?” มันแปลเหมือนกับคำว่า “Nice to meet you” ประมาณว่า “ยินดีที่ได้รู้จักคุณจ้า” ส่วนมากใช้ในการทักทายกับคนที่เจอกันครั้งแรกและค่อนข้างเป็นทางการ ฉันไปจำสลับกับ “What do you do?” ที่แปลว่า “หนูทำงานอะไรจ๊ะ?” สรุปคือฝรั่งเอ๋อไปเลยค่ะ เพราะบอกว่า “ยินดีที่ได้รู้จักเธอนะ” แล้วฉันก็ตอบว่า “อ๋อ ค่ะ หนูเป็นนักเรียน” (เขาคงคิดในใจว่า ใครถามแก?)

ยังไม่จบ การสนทนายังดำเนินไปอย่างรวดเร็ว ฮีก็ถามประมาณว่าเรียนอะไร ที่ไหน จบอะไรมา เวลาว่างชอบทำอะไร อยากเป็นอะไรในอนาคต และก็มาอีกแล้วคำถามแปลกๆ

“If you have a chance to travel, what place would you like to go to?”
ตายละ สดมาก เพราะไม่มีในคำถามที่เตรียมมา เลยแถไปว่า เชียงใหม่ค่ะ เขาก็ถามว่าทำไมถึงเลือกที่นี่ เลยตอบไปว่า “เพราะเชียงใหม่เป็นจังหวัดที่มีช้างเยอะ และหนูก็ชอบช้าง ช้างเป็นสัตว์ประจำประเทศไทยค่ะ”

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด!!!!!

ตอบได้ไร้ตรรกะมาก แถมเชียงใหม่ก็ไม่ได้ช้างเยอะขนาดนั้นไหม? มันควรจะเป็นสุรินทร์รึเปล่า? และหลังจากที่เจอคำตอบน้องช้างไป ครูฝรั่งก็คงคิดได้ว่า พอกันทีกับอีนี่ เลยตัดบทบอกโอเค โชคดีนะ “Thank you for coming, see you soon.”

และแล้วผลสอบก็ออกมา พี่พนักงานบอกว่าน้องอยู่เลเวล 3 นะคะ (ว้ายย อัพขึ้นมาตั้ง 1 เลเวล) แต่ก็นั่นแหละค่ะ ชีให้ไปลงเรียนคอร์ส Pre-Intermediate I

วันแรกของการเรียนเริ่มต้นขึ้น ไปถึงตรงเวลาเป๊ะ รับหนังสือแต่ไม่กล้าเข้าห้อง กลัว ไม่มั่นใจ รู้สึกว่าทุกคนจะต้องเก่งและมีพื้นมาพอสมควรแน่ๆ

แต่โชคดีตอนที่เข้าไปนั่งเห็นเก้าอี้ว่างอยู่ตัวนึงที่โต๊ะหน้าสุด (ล่อซะหน้าห้องเลยคุณ) เลยต้องไปนั่ง โต๊ะนั้นมีแต่ฝรั่ง โอ๊ยยย ฉันจะทำยังไงดี และแล้วเสียงหนึ่งก็พูดขึ้น “สวัสดี เธอชื่ออะไรอ้ะ เราชื่อบี” (จำตัวละครนี้ไว้ให้ดีนะคะ เพราะต่อมาคนคนนี้ได้กลายมาเป็นเพื่อนที่มีบทบาทสำคัญยิ่งต่อชีวิตฉันหลังจากวันนั้นเลยค่ะ)

บรรยากาศการเรียน 3 ชั่วโมงผ่านพ้นไป คือดีมาก ผิดกับภาพที่วาดไว้ในหัวตอนแรก ชอบตรงเพื่อนในห้องมาจากทุกช่วงอายุ สาขาอาชีพ บ้างยังเรียนอยู่ บ้างทำงานแล้ว บ้างมีคนแนะนำมา บ้างลูกบังคับให้มาเรียน แต่ทุกคนมีเป้าหมายเดียวกัน นั่นคือการที่ต้องการพัฒนาทักษะทางภาษาของตนไปในระดับที่สูงขึ้น

ครูคนแรกที่สอนที่นี่ชื่อ Lisa (ลิซ่า) เป็นผู้หญิงที่ดูโก๊ะๆ เอ๋อๆ ความแรงคือชีเคยอาศัยอยู่ที่เมือง Bournemouth ด้วยตอนเด็ก เลยช่วยแนะแนวให้ฉันเยอะมาก

ครูฝรั่งอีกคนเป็นผู้ชาย ชื่อ Alan (อลัน) ผมหยิกๆ หน้าเหมือนมาร์ค ซัคเกอร์เบิร์ก

เพื่อนฝรั่งในคลาสนี้มีทั้งหมด 2 คน คนแรกเป็นชาวฮังการี มีนามว่า ‘ชังก้า’ ทำงานอยู่กับคู่หมั้นอยู่ที่สถานทูตเช็ก ประจำประเทศไทย (สุดท้ายก็ได้แต่งงานกัน) อีกคนเป็นคนซีเรียชื่อ ‘วัคซีม’ เป็นคนที่ดื่มเหล้าเก่งมากเพราะพ่อเอาเหล้าผสมลงในขวดนมให้ลูกกินตั้งแต่ 3 ขวบ (บ้าไปแล้ว) บรรยากาศการเรียนที่นี่เป็นอะไรที่มีความสุขมากๆๆๆๆ อาจารย์สอนดีมาก มีกิจกรรมหลากหลายให้ทำตลอด คือเป็นการเปิดโลกสุด ไม่ได้เรียนแค่แบบในตำราอย่างที่เคยเป็นมา แต่เรียนจากประสบการณ์ตรง ทั้งแกรมม่า คำศัพท์ การพูด การฟัง การเขียนอีเมล การอ่าน การบอกทิศทาง การสัมภาษณ์งาน การคุยโทรศัพท์ กับอีกมากมายที่สามารถนำมาปรับใช้ได้ในชีวิตจริง
ทุกคนในคลาสสนิทกันเร็วมาก โชคดีที่ได้เจอแต่คนดีๆ ไม่เสแสร้ง อาจจะเป็นเพราะว่าภาพในหัวที่เราวาดไว้ในตอนแรกคือลบ พอพบว่าความจริงมันเป็นบวกเลยรู้สึกว่าตัวเองโชคดี ณ ตอนนั้น สกิลทางภาษาของฉันก็ค่อยๆ พัฒนาขึ้นอย่างก้าวกระโดด รวมตลอดระยะเวลา 2 เดือนที่เรียนที่นี่ ก็ได้เรียนทั้งหมด 5 คอร์สด้วยกัน คือ Pre-Intermediate 3.1, 3.2, 3.3 และคอร์ส IELTS 1.1, 1.2 (เรียนมากกว่านี้ไม่ได้แล้วเพราะใกล้วันไปอังกฤษเต็มที)

โดยสรุปแล้ว ช่วงระยะเวลาเกือบ 2 เดือนครึ่งที่ผ่านมา เราใช้เวลาอยู่ที่ British Council มากกว่าบ้าน อยู่มันตั้งแต่เช้ายันเย็น จนกระทั่งพอจะฉลาดขึ้นมานิดหน่อย

แต่ก็ยังมีความโง่เป็นเพื่อนหลงเหลือ เช่นการที่ครูฝรั่งเรียกไปสัมภาษณ์ตัวต่อตัวเพื่อประเมินหลังเรียนจบถามว่า “How are you?” แล้วฉันตอบว่า “I’m 22 years old!” (สงสัยจะนอนน้อย) ภาพเหล่านี้ฉายเข้ามาในหัวเหมือนวิดีโอที่เล่นซ้ำ…ตรงนั้นฉันเคยทำอย่างนี้ ตรงนี้ฉันเคยเล่นกับเพื่อนแบบนั้น เราเจอคนดีๆ ผ่านเข้ามาในชีวิตเรามากมายเหลือเกิน และพวกเขาก็เดินจากไปเมื่อจบคอร์ส

พอคิดว่าจะไม่ได้มาที่นี่อีกแล้วก็รู้สึกโหวงๆ ฉันรู้สึกว่าทุกคนที่นี่รักและเป็นห่วงฉันมากๆ ไม่รู้ภาพแบบนี้จะอยู่ในใจนานอีกแค่ไหน เพราะเมื่อเวลาผ่านไปต่อให้รักกันมากแค่ไหนแต่อะไรๆ มันก็จะค่อยๆ เปลี่ยนไปตามวิถีของมัน ยอมรับว่าเป็นคนที่สวยแต่ไม่เคยเอาชนะเวลาได้ ซึ่งความจริงคือไม่มีใครเอาชนะมันได้! อีกครึ่งปีกลับมาที่นี่จะยังมีคนจำาฉันได้ไหม? คุยกับคนที่เคยสนิทจะยังรู้สึกสนิทเหมือนเดิมไหม? ผูกพันกับอะไรง่ายๆ จึงกลัวในสิ่งที่ยังไม่ทันเกิดซึ่งอาจจะเกิดหรือไม่เกิดขึ้นก็ได้ ฉะนั้น ทุกครั้งที่มีความสุขฉันจึงมักรีบเก็บเกี่ยวตักตวงมันเอาไว้ เผื่อวันข้างหน้ามันไม่เหมือนเดิมแล้ว ภาพดีๆ จะยังคงอยู่ในใจว่านี่ไง

“ครั้งหนึ่งเราเคยรักกัน”

// ดาขอเสียงทุกคนหน่อยคะ โบกมือรัวๆ
Do you Know?
By ปลื้ม Skoii
เคล็ดลับพัฒนาภาษาอังกฤษ ฉบับเริ่มต้นจากติดลบ (แบบเจ้) อีกสิ่งหนึ่งที่เป็นเคล็ดลับของการพัฒนาทางภาษาอย่างก้าวกระโดดในตอนนั้นก็คือการที่เจ้สร้างบรรยากาศรอบตัวให้เป็นภาษาอังกฤษทั้งหมดค่ะ ไม่ว่าจะเป็น...

ปกติเป็นคนที่ชอบดูคลิปในยูทูบก็พยายามดูเป็นคลิปภาษาอังกฤษ (ไม่ว่าจะดูรู้เรื่องหรือไม่ก็ดูไป) เลื่อนลงไปอ่านคอมเมนต์ใต้คลิปที่เป็นภาษาอังกฤษ

ตั้งฟังก์ชันภาษาในมือถือให้เป็นภาษาอังกฤษ โหลดแอปพลิเคชั่นข่าวของ BBC มาอยู่ในหน้าแรกของมือถือให้ทุกครั้งเราปลดล็อกมาก็จะเจออันนี้เป็นอันแรก

Top Secret คือการที่เราเปิดวิทยุคลื่นเพลงฝรั่งที่จะมี BBC News สั้นๆ ทุกต้นชั่วโมง และตลอดเวลาดีเจก็จะพูดภาษาอังกฤษ ข่าวยาวตอนเช้า เที่ยง เย็น ที่นานเกือบชั่วโมงก็เป็นภาษาอังกฤษ เราเปิดไว้ทั้งคืนแม้กระทั่งตอนนอนเพราะตื่นมากลางดึกเราก็ยังได้ยินภาษาอังกฤษ คือทำบรรยากาศทั้งหมดเลยให้เหมือนกับว่ามันเป็นภาษาแม่ เช้าก็เรียนภาษาอังกฤษคอร์สธรรมดา บ่ายก็เรียนภาษาอังกฤษคอร์สไอเอล (เพราะต้องใช้คะแนนในการสอบเข้ามหาวิทยาลัย) กลับบ้านก็ยังได้ยินภาษาอังกฤษจากสื่อรอบตัว ไม่เว้นแม้กระทั่งตอนนอน

ผลคือเพียงแค่ระยะเวลา 2 เดือน จากที่แต่เดิมเวลาฝรั่งเดินมาคุยด้วยเราต้องมานั่งเรียบเรียงก่อนว่าเขาพูดหรือถามว่าอะไร (และส่วนใหญ่มักจะฟังไม่ออก) ก่อนที่จะมาแปลเป็นไทย คิดคำตอบเป็นภาษาไทย แปลคำตอบเป็นภาษาอังกฤษ และพูดสื่อสารออกไป ซึ่งมันใช้ระยะเวลานานมากๆ แต่การที่เราใช้มันบ่อยๆ มันช่วยย่นระยะเวลากระบวนการตรงนั้น สัญชาตญาณจะทำให้เราตอบคำถามเหล่านั้นไปแบบอัตโนมัติ เพราะบทสนทนาในชีวิตประจำวันส่วนใหญ่ก็ไม่พ้นเรื่องเดิมๆ ประโยคเดิมๆ ศัพท์เดิมๆ เหมือนกับตั้งแต่เด็กต่อให้ไม่เก่งแค่ไหนแต่ถ้าหากฝรั่งถามว่า “What is your name?” ทุกคนก็จะตอบได้โดยที่ไม่ต้องมานั่งแปลก่อนว่า คุณชื่ออะไร? ประโยคอื่นๆ ก็ไม่ต่างกัน ขอแค่เพียงเราได้ใช้มันบ่อยๆ ไหวพริบ สัญชาตญาณ ความคุ้นชิน ก็จะเป็นตัวช่วยอย่างมากให้เราคุยกับฝรั่งรู้เรื่องเช่นเดียวกัน

นอกจากนี้ การที่เราฟังบ่อยๆ จะช่วยพัฒนาทักษะทางด้านการพูด เพราะสมองของคนเราจะจำระบบความคิด การเรียงประโยค การใช้คำและสำเนียงของเจ้าของภาษาไปแบบอัตโนมัติ (แม้จะใช้ระยะเวลานานหน่อยไปถึงนานมาก) เหมือนที่เวลาเราเกิดมาทุกคนย่อมฟังได้ก่อนที่จะพูดได้ เราจำภาพภาพนี้แล้วใส่ข้อมูลลงไปว่ามันเรียกว่าสิ่งนี้ แต่พอโตมา เวลาเราเรียนภาษาที่สาม การที่เรารู้สึกว่ามันยากเพราะเราไม่ได้จำจากภาพอีกต่อไป แต่เรามีคำคำหนึ่งซึ่งใช้เรียกเจ้าสิ่งนี้ในหัวอยู่ก่อนแล้ว ก่อนที่จะเพิ่มคำเรียกลงไปอีกคำ

ตัวอย่าง ตอนเด็กเราเห็นภาชนะใส่น้ำทรงกลม แม่บอกอันนี้เรียกว่า ‘แก้ว’ เราก็จำในครั้งต่อไปว่า อันนี้เรียกว่าแก้ว (ทั้งๆ ที่ตอนนั้นอาจจะยังเขียนอ่าน ก-ฮ ไม่ได้ด้วยซ้ำ) แต่พอโตมาเราเรียนภาษาอังกฤษ เราก็จำเพิ่มไปว่า แก้ว คือ ‘Glass’ ไม่ได้จำจากภาพหรือการใช้ในชีวิตประจำวัน เราเลยรู้สึกว่ามันเป็นเรื่องยาก เพราะยิ่งโตขึ้น สมองก็ยิ่งใช้พื้นที่เพิ่มมากขึ้นให้เราไปจำสิ่งอื่นๆ (ที่ส่วนใหญ่มักจะไร้สาระ) มากพออยู่แล้ว จนไม่เหลือพื้นที่ไว้ให้จำคำใหม่ๆ แถมคำศัพท์ต่างๆ ในภาษาอังกฤษก็นับว่ามีมากโขนับไม่หวาดไม่ไหวกันเสียด้วย (ขนาดภาษาไทยเองเรายังไม่รู้ความหมายของคำทุกคำเลย)