หลังจากที่ได้รับปี่เซียะปะการังแดงเป็นของขวัญไม่ถึงเค่อ อาเยวี่ยนก็ตื่นพอดี ครานี้หลานวั่งจีเป็นฝ่ายอุ้มเด็กน้อยบ้าง ซึ่งคราวนี้เว่ยอู๋เซี่ยนก็ยอมให้อีกฝ่ายอุ้มแต่โดยดี และทำเพียงมองทั้งสองด้วยรอยยิ้ม
อาเยวี่ยนเวลาอยู่กับเว่ยอู๋เซี่ยนมักจะยิ้มแแย้มอารมณ์ดี อาเหนียงคุยกับเขา เขาก็จะส่งเสียงและรอยยิ้มตอบกลับมา ช่างดูฉอเลาะน่ารัก แต่เวลาอยู่กับหลานวั่งจีเขามักไม่ค่อยยิ้ม เอาแต่จ้องมองอีกฝ่ายด้วยท่าทีฉงน บางทีถึงกับยื่นมือเล็กๆมาแตะที่หว่างคิ้วและใบหน้าของหลานวั่งจีแล้วตีแปะๆ แล้วส่งเสียงอ้อแอ้ เผื่อว่าไอ้รอยย่นตรงหว่างคิ้วนั้นมันจะคลายลงบ้าง คนผ่านไปมามองเห็นต่างก็อมยิ้มเอ็นดู เว่ยอิงกลั้นขำจนตัวงอ ขณะที่หลานวั่งจีเพียงประคองมือเล็กออกจากหว่างคิ้วของเขา ซึ่งปรากฎเป็นรอยแดงเล็กๆจากฝ่ามือน้อยๆดูน่าขัน ถึงใบหน้าของหลานวั่งจียังราบเรียบไร้คลื่นอารมณ์ทว่าใบหูกลับแดงระเรื่อไม่รู้ว่าโกรธหรืออาย แต่ก็นับว่าเป็นท่าทีที่หลากหลายน่ามองแบบเดียวกับที่เว่ยอู๋เซี่ยนเคยเห็นที่อวิ๋นเซินปู้จื่อฉู่
"หลานจ้านคนดี เจ็บหรือไม่?" เว่ยอู๋เซี่ยนเอ่ยเสียงกลั้วหัวเราะ
"..."
"โอ๋ๆ อย่าทำหน้างอไปเลย เดี๋ยวข้าเลี้ยงส้มหวานๆเจ้าสักลูกก็แล้วกัน ดีไหม?"
"...ดี" เขาพยักหน้า ดูซื่อจนคล้ายโง่งม คราวนี้เว่ยอู๋เซี่ยนอดรนทนไม่ไหวหัวเราะออกมาดังๆ
"ดีๆ ส้มของอี๋หลิงหวานปานน้ำผึ้ง รับรองว่าพี่รองหลานต้องชอบมากแน่ๆ"
......
ถึงแม้อี๋หลิงจะขึ้นชื่อว่าอากาศหนาวเย็นเกือบตลอดทั้งปี แต่ตลอดทั้งพื้นที่ยกเว้นตรงล่วนจั้งกั๋งนั้นดินดีน้ำดี ดังนั้นในตลาดจึงมีผักและผลไม้ขายอยู่หลายร้าน โดยเฉพาะส้มที่อี๋หลิงนี้ถือเป็นแหล่งเพาะปลูกสำคัญเป็นอันดับหนึ่ง ขนาดที่ว่าในช่วงที่โลกมนุษย์ยังปกครองด้วยจักรพรรดิ ส้มจากอี๋หลิงนี้เคยได้รับเลือกให้ถวายเป็นบรรณาการและหนึ่งในเครื่องขึ้นโต๊ะเสวยด้วยซ้ำ พวกเขาเดินผ่านร้านขายผลไม้ร้านแล้วร้านเล่า เว่ยอู๋เซี่ยนจับมือน้อยๆของอาเยวี่ยนแล้วเอ่ย "อาเยวี่ยน เจ้าจะซื้อส้มร้านไหน บอกหานกวงจวินเร็วเข้า"
"..." อาเยวี่ยนมองไปรอบ ทั้งยังเอามือเข้าปาก พอเห็นร้านขายส้มร้านหนึ่ง แม่ค้ายังเป็นดรุณีเพิ่งผ่านวัยปักปิ่นไม่นาน ท่าทางน่ารักน่าเอ็นดู มือที่ชุ่มน้ำลายก็ออกมาจากปากแล้วขยำที่จมูกหลานวั่งจีเต็มรักแล้วส่งเสียงอ้อแอ้เป็นสัญญาณให้เขาหยุด
"..." หลานวั่งจีย่นคิ้ว แต่ก็หยุดตามที่อาเยวี่ยนสั่ง เว่ยอู๋เซี่ยนจึงรีบเข้าไปหา "แม่ค้าคนสวย ส้มราคากี่เฉียนกัน?"
"หนึ่งชั่งห้าเฉียน"
"สี่เฉียนได้ไหม?"
"ไม่ได้หรอกฟูเหริน ส้มนี่มาจากหมู่บ้านชางอู่ปาง แหล่งปลูกส้มที่ดีที่สุดของอี๋หลิง ขนส่งยากลำบาก ท่านโปรดเห็นใจคนยากคนจนด้วยเถิด"
"ข้าก็มาไกล ลดให้สักหน่อยเถิดแม่นางคนดี"
"มิได้ๆ"
"อะไรคือมิได้ อาเยวี่ยน เจ้าช่วยข้าต่อราคาที"
"แอ๊..."
"ฟูเหริน ท่านอย่าขี้โกงสิ เอาลูกท่านมาช่วยต่อราคาได้อย่างไร"
"ไม่สนๆ อาเยวี่ยน ต่ออีก"
"แอ๊..."
"เจ้าฟัง เขาบอกว่าเหลือสองเฉวียนได้ไหม?"
"ฟูเหริน..."
เสียงโต้เถียงต่อราคาส้มดังต่อเนื่อง สำหรับคุณชายที่ไม่เคยต้องมาต่อรองสิ่งให้กลับขมวดคิ้ว เห็นว่าการกระทำช่างไร้สาระ เขาหยิบถุงเงินและหยิบเหรียญพวงออกมาห้าเฉียนแล้วส่งให้แม่ค้า
"หลานจ้าน" เว่ยอิงร้องออกมา ส่วนแม่ค้ายิ้มแก้มปริ หลานจ้านนะหลานจ้าน เจ้าช่างไม่เข้าใจความสนุกของการต่อราคาของสักนิด!
"ขอบคุณคุณชาย ช่างใจคอกว้างขวางยิ่ง ขอให้ครอบครัวท่านมีความสุข เงินไหลนองทองไหลมา" แม่ค้าเยินยอจนพวกเขาแทบอิ่มคำชม จากนั้นก็เอาส้มชั่งหนึ่งส่งให้พร้อมผลผีผาอีกตะกร้า "ข้าแถมให้ เห็นแก่คุณชายน้อยของพวกท่านต่อราคาเก่งยิ่ง ข้าชอบใจนัก โตขึ้นเขาต้องเป็นใหญ่เป็นโตแน่"
"ขอบคุณเม่ยเม่ยคนดี ท่านทั้งงดงามทั้งใจกว้าง ท่านต้องพบเจอคนดีแน่นอน" เว่ยอู๋เซี่ยนหยอดคำหวานกลับ ทำเอาอีกฝ่ายอายม้วน
"ไปได้แล้ว" คนที่ดูจะไม่ชอบใจดูจะเป็นหลานวั่งจี คงไม่ชอบที่เขาเอาแต่เล่นจนเสียเวลาเที่ยว เขาจึงอุ้มเดินอาเยวี่ยนเดินจากมา เว่ยอิงรีบเดินตาม แล้วหยิบส้มผลหนึ่งมาแกะให้อย่างเอาใจ แกะกลีบส้มกลีบหนึ่งใส่ปาก อีกกลีบหนึ่งส่งให้หลานวั่งจี
"พี่รองหลาน ท่านลองชิม หวานจริงๆ ข้ามิได้หลอก"
"..." หลานวั่งจีมองกลีบส้มในมือเว่ยอิง แล้วตัดสินใจงับเข้าปาก...กลีบส้มเปลือกบาง ใยส้มน้อย ซ้ำยังไร้เมล็ด รสชาติหวานปานน้ำตาล กินแล้วชุ่มคอชื่นใจนัก "...หวาน"
"ใช่ไหม ถ้าชอบก็กินเยอะๆ เอาไปฝากเจ๋ออู๋จวินด้วย" เว่ยอิงยิ้มแก้มปริ แล้วจึงแกะกลีบส้มให้เขาอีก ทว่ายังไม่ทันจะส่งเข้าปากหลานวั่งจี มือเล็กๆของอาเยวี่ยนก็รับไปเสียก่อน มือเล็กไม่ออมแรงขยำส้มจนแหลกเละ ทำท่าจะเอาเข้าปาก
"อาเยวี่ยน"
"...อาเยวี่ยน อันนี้กินไม่ได้" หลานวั่งจีเอ่ยเสียงเรียบ เด็กเล็กไม่ควรกินน้ำผลไม้เพราะเป็นอันตราย เขาหยิบส้มจากมือน้อยแล้วโยนลงพื้นก่อนที่เด็กน้อยจะเอาเข้าปากทัน
"แอะ..." อาเยวี่ยนเบะปาก คล้ายการถูกแย่งส้มไปจากมือทำเขาเจ็บปวดใจเกินทน ร่างเล็กส่งเสียงร้องลั่นแล้วทำท่าโผเข้าหาเว่ยอิง
"โอ๋ๆ อาเยวี่ยน หานกวงจวินทำเจ้าเจ็บใจยิ่ง ข้าตีเขาให้นะ" ว่าจบก็ยกมือตีแขนหลานวั่งจีไปทีหนึ่ง อีกฝ่ายทำหน้าตึง แต่เขาไม่สนใจ "ไม่ร้องแล้วนะ อาเยวี่ยน ข้าตีแล้ว เขาเจ็บแล้ว ไม่ร้อง"
หลานวั่งจีมองอีกฝ่ายนิ่ง เว่ยอิงเพียงหันมาทางเขา แล่บลิ้นให้อย่างซุกซน แล้วเดินนำหน้าไปอย่างอารมณ์ดี
//เราแอบตามมาซักพักละ แต่เม้นท์ไปในทวิตเหมือนไรท์จะไม่เห็น ไม่รู้เป็นเพราะอะไร
เป็นกำลังใจให้นะคะ เข็นอาเยวี่ยนน้อยออกมาอีกไวๆน้า