ก่อนจะอธิบายถึงหนังสือเล่มนี้ เราคงต้องอธิบายถึง ธนชาติ ศิริภัทราชัย เสียก่อน

นอกจากเป็นนักเขียนระดับเบสต์เซลเลอร์ เจ้าของหนังสือ NEW YORK 1st TIME นิวยอร์กตอนแรกๆ... ที่มียอดขายเป็นที่น่าชื่นใจ (รวมถึง THE REAL ALASKA อลาสก้าล้านเปอร์เซ็นต์ ที่ก็น่ารักไม่แพ้กัน) ธนชาติยังมีความเป็น ‘ศิลปิน’ อยู่เต็มเปี่ยม ศิลปินในความหมายที่ชอบทดลองและทำสิ่งที่แตกต่างจากคนอื่นหรือที่ตัวเองกำลังทำอยู่ เขาเป็นพวกไม่อยู่นิ่ง ไม่ว่าจะวิธีการผลิตงานเขียน งานถ่ายภาพ หรือภาพเคลื่อนไหว (อย่าง BKK 1st Time ตอน ถูกคนไทยด่าครั้งแรก นั่นยังไงล่ะ) กระทั่งขยันหามุกใหม่ๆ มาอำ ให้เพื่อนแปลกใจและฮาแตกไม่เว้นแต่ละวัน

หากถามว่างานของธนชาติเป็นแบบไหน? คนทั่วไปอาจคิดถึงภาพถ่ายของเขา หรือทิวทัศน์สวยงามอย่างในหนังสือนิวยอร์กหรืออลาสก้ามากกว่า แต่เราคิดว่า เขาเป็น ‘นักเสียดสี’ เขามีสายตาช่างสังเกต แถมความจำยังดี รายละเอียดของบางอย่างที่เขาสนใจไม่เคยรอดพ้นสายตา

ความช่างเสียดสีของเขาทำงานร่วมกับทักษะด้านความตลก (Sense of Humour) เป็นกลไกในการผลิตงานที่สามารถเรียกเสียงหัวเราะได้เป็นอย่างดี ที่เป็นเอกลักษณ์ของเขาไปแล้วก็คือ การเอาของสองสิ่งซึ่งไม่เหมาะกันมาจับคู่กัน เช่น อาม่ากับปืนไรเฟิล ศาสตราจารย์ด้านปรัชญากับคำว่าเหี้ยของคนไทย หรือกระทั่งคุณลุงชาวอุบลกับ tokyobike พร้อมกับคุณป้าในเสื้อแมรี่ฯ!

ใช่ ธนชาติอยากให้คนหัวเราะ แต่ใช่ว่าเขาต้องการให้ใครเริ่ม ‘หัวเราะเยาะ’ ใครอีกคน แต่คือรอยยิ้มอารมณ์ดีที่เรียกร้องให้ผู้คนลองได้สำรวจตัวเอง ว่าต่อให้คุณไม่ได้อยู่ในกลุ่มผู้ที่ถูกเสียดสี แต่คุณมีความคิดเห็นต่อมันอย่างไรต่างหาก

กล่าวอย่างตรงไปตรงมา หนังสือเล่มนี้เป็นการล้อกับกระแส ‘ฮิปสเตอร์’ ที่กำลังโดนกระหน่ำ ธนชาติเองก็อยู่ในกลุ่มที่ถูกตีตราว่าเป็นฮิปสเตอร์ จริงอยู่ที่การแซะแซวกันไม่ใช่เรื่องแปลก มนุษย์มีปฏิสัมพันธ์ในลักษณะนี้มานานแล้ว แต่เรารู้สึกว่า สิ่งแปลกๆ ที่เกิดขึ้นก็คือ ‘ความมักง่ายในการแสดงออก’ ถ้าคุณอยากเสียดสีหรือต่อต้านในสิ่งที่ไม่เห็นด้วย แค่การตั้งแอคเคาต์เฟซบุ๊คล่อเป้า หรือเอาแต่แสดงความเห็นลงบนกล่องคอมเมนต์ก็ดูไม่ค่อยมีศิลปะเอาเสียเลย

ทำให้พวกเราเอง ในฐานะที่ถูกแซวว่า ‘สำนักพิมพ์ฮิปสเตอร์’ ที่ไม่ค่อยให้ค่ากับการถูกแปะป้าย แต่เราสนุกไปกับการดูเทคนิคและความแพรวพราวในการจิกกัดกันไปกันมามากกว่า ซึ่งธนชาติก็อยู่ในกลุ่มนั้น เขาหยิบความฮิปสเตอร์ที่ถูกดูแคลนว่า เป็นตัวแทนแห่งความดัดจริตของคนกรุงฯ เอามันมาแซวไม่ต่างจากคนอื่น แต่หนังสือเล่มนี้กำลังจะแสดงให้คุณเห็นว่า เขาไปไกลกว่าคนอื่นหลายขุม

ความเป็นศิลปินของเขาให้ค่ากับความสร้างสรรค์ มากกว่าเรื่องไร้สาระอย่างการแปะป้ายให้กันเหมือนเด็กวิ่งไล่จับ ทั้งที่ทุกคนก็ต่างรู้ว่ามันคือกระแส และอีกไม่นานมันก็ผ่านพ้นไป ที่สำคัญกว่านั้น มันไม่เห็นจะผิดอะไรหากใครพอใจจะเป็นนักโต้คลื่น หรือยินดีจะปล่อยตัวให้ลอยไปตามสายน้ำ

และนั่นคือคำอธิบายหนังสือเล่มนี้