ทุกวันนี้ถามตัวเองตลอดนะว่า ทำไมต้องเอา N1 เหรอ? แค่ N2 ยังไม่พออยู่อีกเหรอ? วัน ๆ ไม่เป็นอันทำอะไร วิจัยไม่ได้เริ่ม วก ๆ วน ๆ อยู่แต่กับ N1 แถมเป็นคนที่หัวช้ามาก เป็นพวกที่อ่านแล้วไม่จำ ต้องเขียน ต้องมานั่งลำบาก ลอกหนังสือลงบนสมุด ไม่ได้ลอกเปล่า ต้องแปลด้วย...

แล้วเป็นมนุษย์ที่แบบ อยู่ที่ห้องไม่ได้ ต้องหอบทุกอย่าง โน๊ตบุค สมุด หนังสือ ปากกา ทุกอย่าง! ออกมาจากห้อง หนีไปนั่งอยู่ที่ร้านกาแฟ.... เปลืองค่ากาแฟอีก...

นี่เหนื่อยตัวเองมากเลยนะ ถ้าถามว่าไม่เห็นจำเป็นต้องไปร้านกาแฟเลย... นี่ก็จะเข้าข้างตัวเองอีกนะ... ก็ชอบอารมณ์ของร้านกาแฟนิ....

อยากจะพอนะ อยากจะพอแล้ว เหนื่อยมากแล้ว.... เปลืองเงินมากับ N1 มามากแล้ว มันควรจะพอได้แล้ว  อยากจะไปเรียนภาษาอื่นแล้ว อยากจะเรียนอิ้งแล้ว อยากจะเรียนเกาหลี อยากจะเรียนภาษาจีนแล้ว...แต่อีกใจหนึ่งก็จะบอกว่า แก.... แกเรียนน่ะ แกต้องไปให้ถึงจุดสูงสุด ก่อนที่แกจะวางมือ... แกได้ N2 แล้ว เหลืออีกแค่ N1 ขั้นเดียวเท่านั้น.... พูดกล่อมตัวเองแบบนี้ไปเรื่อย... ช่างน่าสมเพชโดยแท้

แต่เราไม่รู้ว่าเราจะได้ N1 ตอนไหน.... เราจะได้วางมือตอนไหน.... เราหนัก... เราเหนื่อย.... เราเหนื่อยเหลือเกิน....

เหนื่อยมั้ยพี่... กว่าจะได้อันดับ 1 ของเอเชีย พี่เหนื่อยมั้ย?... หนูนี่กะจะเอาแค่ N1 ยังเหนื่อย ยังร้องไห้ ยังท้อขนาดนี้เลย... ตอนนั้นพี่เหนื่อยมั้ย? พี่ให้กำลังใจตัวเองยังไง....